Nieuw omroepgebouw

Als Philippe Muyters een goede beurt wil maken, een mens weet nooit, kan hij er beter voor zorgen dat de begroting 2012 een overschot vertoont.

En niet alleen door onderbenutting, een nieuwe term die zich als een kogel in het Wetstraatjargon heeft binnengeschoten dankzij de ongepaste mail van een N-VA-medewerker.

U moet er eens op letten: telkens als er in de politiek een rel losbrandt over ‘een ongepaste mail’ blijkt dat daar de waarheid in staat. Of het nu gaat om Ingrid Lieten, Caroline Gennez, Frank Vandenbroucke, Siegfried Bracke aan Kim Geybels, of nu van een Muyters-medewerker, iedere keer kun je niet anders besluiten dan dat wat er in beweerd wordt correct is. Dat noemen ze in de Wetstraat dus ‘ongepaste mails’. ‘Gepaste mails’ zijn mails waarin de waarheid wordt verdoezeld of verzwegen, met andere woorden: waarin ronduit wordt gelogen.

Philippe Muyters moet dus de hand op de knip houden. Kris Peeters, een van de weinigen van wie het discours dezelfde kleur heeft als zijn kapsel, is het ons de eerste dag van het nieuwe werkjaar komen melden: de Vlaamse regering moet op zoek naar een bedrag tussen de 200 en de 500 miljoen euro. In correct Nederlands betekent dat: de Vlaamse regering moet op zoek naar 600 miljoen euro.

Nu spreekt uw dienaar, altijd klaar om een oplossing aan te reiken waar anderen problemen hebben veroorzaakt: de Vlaamse regering hoeft helemaal niet op zoek naar 600 miljoen. Ze moet de VRT verkopen, en klaar is Kees. En case. De eerste die ons kan overtuigen van het nut van een overheidsomroep is nog niet verwekt.

De VRT danst op het toppunt van haar succes. Had in 2011 in de top twintig van de best bekeken programma’s negentien noteringen. De eerste negentien. Acht ervan van Woestijnvis. Voor VTM was er één kruimeltje: De Nacht van de Vlaamse Televisiesterren, het zelfbevlekkingsprogramma bij uitstek, stond op twintig. Eén en Canvas behaalden samen een gemiddeld marktaandeel van 43,2 procent, dat is een cijfer dat in de rest van de wereld alleen geëvenaard wordt door de Iraanse staatstelevisie, die wel op meer gebieden te vergelijken is met de onze.

Het VRT-Journaal heeft ondertussen dubbel zoveel kijkers als Het Nieuws van VTM, Vlaanderen Vandaag van VT4 is ontmoedigd afgevoerd. Sportreportages halen sensationele kijkcijfers. Vlaams drama maakt zijn naam ten volle waar. Krimi’s als Witse worden geplagieerd door de Britten, al zijn er oningewijden die menen dat het omgekeerd is. Rudi Vranckx heeft een granaataanval overleefd! Robin Ramaekers mag zichzelf weer in beeld brengen.

Die VRT is op de internationale markt goud waard. Verkoop die handel, behoud eventueel Canvas voor regeringsmededelingen, documentaires over de Tweede Wereldoorlog, de uitslag van de Lotto, en opsporingsberichten van Child Focus, en naast de eenmalige inkomsten van de verkoop en van de verkaveling van het naar bouwgrondprijzen onschatbare terrein aan de Reyerslaan bedraagt de structurele besparing voor het Vlaamse budget ook nog 300 miljoen euro. Elk jaar! Tot in de eeuwen der eeuwen. Welke onverantwoordelijke laat dat liggen?

De vraag stellen is ze beantwoorden. De raad van bestuur heeft nu beslist dat u en ik een nieuw omroepgebouw moeten betalen! Wat is er mis met het huidige? Het staat er potverdorie pas. Het is wat afgebladderd, lezen wij in de krant. En dan? Een paar handige Poolse Harry’s knappen dat in een maand tijd op voor enkele duizenden euro’s in het zwart.

Ook bij Knack werd ooit vastgesteld dat de behuizing een weinig begon te verkommeren. Dat werd als volgt opgelost. Onze chef-Wetstraat kwam op een morgen binnengestapt met een grote tube Polyfilla onder de arm, en vulde alle gaten en barsten op die Knack vertoonde, althans in de kantoren. Hierna gaf hij elk van ons de opdracht ’s avonds op eigen kosten (!) een pot Stelatex Mur & Plafond Mat te gaan kopen bij de Gamma. En een verfborstel. De dag nadien moest iedereen dan de muur achter zijn bureau schilderen, en indachtig het principe ‘Als ieder voor zijn eigen deur veegt, is de hele straat schoon’ zou de redactie dan voor geen geld in het nieuw staan.

Dat was een goed plan. Jammer genoeg was onze chef-Wetstraat vergeten te zeggen welke kleur Stelatex we moesten meebrengen, zodat de volgende ochtend een rijk arsenaal aan kleuren lukraak tegen de muren van onze redactie werd gekledderd en het geheel na het voltooien der werkzaamheden een vrij psychedelische indruk maakte. ‘Het is zoals ons blad’, zo probeerde Van Cauwelaert er de moed nog wat in te houden, maar de meesten van ons hadden tegen de middag schele hoofdpijn van dat kleurenpandemonium dat voor hun ogen heen en weer danste. Aan onthutste bezoekers werd verteld dat onze bureaus waren gedecoreerd door Walter Van Beirendonck, dat klonk geloofwaardiger dan de waarheid en gaf het geheel net iets meer cachet.

Dat ze dus niet komen zeuren over een nieuw omroepcentrum. Dat die luieriken de handen uit de mouwen steken, zoals de Knack-redacteurs, en daarna zoeken we op de internationale markt een overnemer. Hoe is het toch mogelijk om iets zo evidents halsstarrig te blijven weigeren? Daarvoor moet je politicus zijn.

Koen Meulenaere