Vrije Tribune

Na een warme zomer, een nieuw schooljaar voor Maggie De Block

Vrije Tribune Hier geven we een forum aan organisaties, columnisten en gastbloggers

De aanvallen van N-VA’ers Sarah Smeyers en Theo Francken op staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block zijn ongepast.

Als advocaat – hét beroep waar het woord nog een prominente plaats bekleedt – maar ook als aandachtige burger, geniet ik oprecht van de dynamische debatten die gevoerd worden op de opiniepagina’s van onze kranten. Zo konden naar aanleiding van de aanslagen op de politie in het Brusselse verschillende kampen hun mening verdedigen.

De politievakbond mocht pleiten voor een strenger optreden van onderzoeksrechters (door vaker te voorzien in de voorlopige hechtenis van draaideurcriminelen), extreem-linkse activisten mochten duiden dat het ontbreken van ontspanningsmogelijkheden een belangrijke oorzaak is van het geweld en nog anderen stelden vragen bij het gebrek aan arbeidsethos en verantwoordelijkheidsgevoel van Noord-Afrikaanse adolescenten.

Als wij belang hechten aan de vrijheid van meningsuiting moeten wij personen die taboethema’s bespreekbaar maken dankbaar zijn.

Voormalig Rits-studente Sofie Peeters is daarom voor mij dé persoon van de zomer van 2012. Door niet flauw te doen over de moslimachtergrond van de seksistische nafluiters en bepotelaars heeft zij een frisse wind doen waaien. Te lang immers zijn Belgische opiniemakers verlamd geweest door de vrees weggezet te worden als xenofoob of racist wanneer zij zouden uiteenzetten dat bepaald ongewenst gedrag disproportioneel vaak voorkomt bij sommige bevolkingsgroepen.

Dat het nog even zal duren vooraleer ook gesetteld links zal inzien dat responsabilisering de enige serieuze oplossing is, behoeft jammer genoeg weinig twijfel. Getuige het volgende citaat uit het boek Van Huis uit Marokkaans van de Nederlandse auteur Marjo Buitelaar (pagina 299):

“In Nederland viel, net als in andere Europese landen, de komst van de meest recente groep migranten, van wie veel met een moslimachtergrond, samen met het steeds zichtbaarder worden van die globalisering. Mede door toedoen van populistische politici die inspelen op de gevoelens van onzekerheid en ontevredenheid, zijn moslimmigranten de als negatief ervaren gevolgen van globalisering gaan symboliseren. […] Nederlanders van mediterrane afkomst [worden] steeds meer gezien als vertegenwoordigers van een radicaal andere, islamitische beschaving. Existentiële angst voor het vreemde manifesteert zich in een bijna dwangmatige collectieve preoccupatie met de kleine groep nakomelingen van migranten met wie het niet goed gaat.”

De these van mevrouw Buitelaar is dat de angst voor het vreemde (“xenofobie”) zich uit in “dwangmatige collectieve preoccupatie” met een minderheid van migranten die het criminele pad zijn ingeslagen. Ik ben niet opgeleid om te bepalen of de ergernis ten aanzien van het gedrag van bepaalde Noord-Afrikaanse jongens dwangmatig is. Wat ik wel weet is dat het tot vóór de documentaire van Sofie Peeters not done was om het Brusselse seksisme te linken aan de moslimachtergrond van de daders. Publiek geheim ja, erover berichten neen.

Door het juk van de politiekcorrecte berichtgeving van zich af te schudden, zijn de media in ons land de goede weg ingeslagen. Na de vaststelling van het probleem volgt echter de vraag die véél belangrijker is: What shall we do with the drunken sailor? Wat moeten we aanvangen met al deze individuen die verschillende basisprincipes van onze Grondwet en beschaving naast zich neerleggen? Moeten we ze afzonderen in onze gevangenissen, terugsturen naar een land van herkomst dat niet bestaat omdat ze in België zijn geboren of eerder blijvend subsidiëren in de hoop dat de problemen zichzelf oplossen?

Het lijkt mij evident dat onze overheid de plicht heeft deze mensen – zo nodig met dwangmaatregelen – te doen integreren. Realpolitik moet in deze onderneming het modewoord worden. Ons land beschikt op dit moment over een dermate grote massa aan niet-actieve mensen van vreemde origine dat België voor de toestroom van nog meer passieve migranten letterlijk vol zit.

Wil ons land überhaupt in staat zijn om de huidige niet-actieve burgers economisch te integreren, dan moet de kraan van de passieve migratie dicht. Dit is retoriek van de N-VA die ik graag overneem. Ik maak echter bezwaar tegen de misplaatste aanvallen op Staatssecretaris Maggie De Block. Decennialang heeft de burger moeten wachten op een politicus of politica die de koe bij de horens vatte. Los van enige achterhaalde spelletjes oppositie-meerderheid verdient Staatssecretaris De Block alle mogelijke steun van de (overigens voortreffelijke) Kamerleden van de N-VA. Eventuele blokkeringen worden georkestreerd vanuit de Keizerslaan en niet vanuit de Melsensstraat (zie bijvoorbeeld het ridicule verzet van een medewerker van de PS om Kosovo niet op de lijst van veilige landen van herkomst te zetten en de nog meer onbegrijpelijke beslissing om Armenië en Moldavië te schrappen van de lijst).

Het lijkt mij correcter te erkennen dat ondanks de grote inzet en werkkracht van Staatssecretaris De Block ons land op heden nog steeds de gevolgen draagt van een reputatie die is opgebouwd in het verleden en in stand is gehouden door de professionals van het vreemdelingenrecht. Het departement van mevrouw De Block moet daarom alle middelen krijgen om via doorgedreven mediacampagnes uit te leggen dat het absorptievermogen van ons land de limiet heeft bereikt en dat er daarom nieuwe strenge regels zijn die zonder onderscheid worden toegepast: zo kunnen leefloners van Belgische nationaliteit geen bruiden meer importeren.

Als er bovendien werk wordt gemaakt van de uitschakeling van het mechanisme van gezinshereniging gebaseerd op een verklaring van wettelijke samenwoning, meer visa worden afgeleverd voor buitenlandse studenten die willen komen studeren aan onze uitstekende instellingen van hoger onderwijs (bij uitstek het voorbeeld van actieve en dus nuttige migratie), meer controles plaatsvinden door de lokale politie wat betreft de voorwaarde van duurzame samenwoonst, de lijst van veilige landen van herkomst aanzienlijk wordt uitbreid (met bijvoorbeeld Moldavië en Armenië), een wetboek vreemdelingenrecht wordt opgesteld en het Grondwettelijk Hof de verstrengde wet op de gezinshereniging staande houdt, denk ik dat de middelen binnen enkele jaren eindelijk zullen kunnen verschuiven naar het activeren en dus integreren van onze nieuwe inwoners.

Ik wens Staatssecretaris De Block alle succes toe in het nieuwe schooljaar en hoop dat zij de nodige weerbaarheid aan de dag zal kunnen leggen in geval van tegenwerking. Ik neem mij voor het boek van Kamerleden Sarah Smeyers en Theo Francken te lezen en koester de hoop dat zij in de toekomst hun pijlen op de juiste personen respectievelijk machtsblokken zullen richten.

Anthony Godfroid is advocaat aan de Balie van Brussel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content