Mo Pol toch

Wie had dat nu gedacht? Op de redactie van Het Nieuwsblad en De Standaard alvast niemand, anders is het onverklaarbaar dat niemand is opgetreden tegen het ongepaste gedrag van hun hoofdredacteur.

De directie van de VUM moet ook ziende blind zijn geweest, te veel schrik van Hugo Schiltz wellicht, en helemaal nalatig waren de vakbondsdélégués. Met z’n allen: nichts gewusst, zoals in ’45.

De slachtoffers van Pol zouden een class action moeten beginnen tegen de directie van de VUM en tegen al hun de andere kant op kijkende collega’s wegens schuldig verzuim. Op eenvoudig verzoek kunnen wij hen het adres aan de hand doen van een bekende strafpleiter met ruime successen in deze procedure, zij het meer in de bevriende media dan in de rechtbank.

Onze goede vriend Jan Antonissen had op dinsdagavond in TerZake nauwelijks aangekondigd dat zich nog slachtoffers van Pol zouden melden, of de volgende ochtend was het al raak in De Ochtend. Bij Lisbeth Imbo, van wie voorlopig niet duidelijk is of zij slachtoffer dan wel aanstookster is van intimiteiten waarvan ook niet duidelijk is of ze gewenst dan wel ongewenst waren, en waarvan nog minder duidelijk is of ze gepleegd werden door of ten aanzien van háár toenmalige overste die nu, hoe toevallig kan toeval eigenlijk nog zijn, ook N-VA-lijsttrekker in een provinciehoofdstad is.

Een beetje moeilijke zin, de vorige. Maar van mensen die weleens in de studio van De Ochtend komen, horen wij dat Imbo bijzonder vreemd gedrag vertoont tegen haar mannelijke gasten. Wij kennen er zelfs twee – nee, geen namen – die al zijn moeten gaan lopen, belaagd door een bezetene. En één dommekloot, een strafpleiter uit Gent – nee, ook hier geen namen – die erin trapt. Die denkt dus echt dat…

Enfin bon, bij die Lisbeth Imbo meldde zich vorige woensdag in alle vroegte een nieuw slachtoffer van Pol: Mia Doornaert! Zelf ten tijde van de aangeklaagde feiten vakbondsafgevaardigde op de VUM. Van de socialisten! Dat was toen ze dus voor een katholieke krant schreef, tussendoor meewerkte aan het weekblad van de Vlaams-nationalistische Volksunie, alvorens later na haar verheffing in de adelstand belgicistische royaliste te worden en uiteindelijk te gaan werken voor de christendemocraten, en voormalig premier Yves Leterme zelf van ’s morgens tot ’s avonds lastig te vallen met zelfs bij hem ongewenste intimiteiten. Er is een zekere parallel met de loopbaan van Pol.

Maar Doornaert is misschien wel het ergste slachtoffer van Van den Driessche. Mia in De Ochtend: ‘Bij mij heeft hij nooit iets gedaan. Niet eens geprobeerd. Ik liep daar nochtans rond in een heel korte mini-jurk, en ik legde alle marchandise goed in de etalage als ge begrijpt wat ik bedoel. Nooit heeft hij een opmerking gemaakt, nooit een vinger uitgestoken. Pol? Hij keek nog niet naar mij. Vindt gij dat normaal?’

Lisbeth Imbo, happig op de uitwisseling van een paar praktische tips: ‘Ja maar, hebt u dan nooit zelf een initiatief genomen? Loenst u wel genoeg? Zo doe ik het.’

Mia: ‘Loensen? Nee, ik heb wel lenzen laten steken. En ik ben nog kortere rokken gaan dragen. En hotpants. Meer lippenstift. Flitsender kleuren. Een facelift bij mijn broer in Roeselare. Twintig paar sexy schoenen gekocht. Lila lingerie. Oranje lingerie. Geen lingerie. Allemaal niets gekort. Ik begon op de duur te denken dat die Pol impotent was. Typisch voor een Vlaams-nationalist. Nee, over Pol heb ik nooit klachten gehoord. Als hij aan mij kon weerstaan, wat zou hij dan vallen voor een paar schrielkippen? Een beetje ernstig blijven, niet?’

Voor de veelgeplaagde Van den Driessche was de steun van Doornaert de genadeslag. Mia nam het eerder in De Standaard ook op voor Dominique Strauss-Kahn, toen die door een malafide kamermeid in New York valselijk was beschuldigd. En naar verluidt wordt ze getuige à décharge op het komende bunga-bunga proces tegen Silvio Berlusconi. Jammer dat Khaddafi al dood is. Met Yves Leterme is haar geduld bijna op.

Koen Meulenaere