“Mijn glamour bewaar ik voor thuis”

Ze speelde dit jaar in zoveel series en films mee dat ze het zelf moest bijhouden. Op café met Barbara Sarafian.

De kranten gewaagden zelfs van een comeback en een waar Sarafianoffensief. ‘Maar dat is krantenpraat’, zegt ze. ‘De jaren daarvoor speelde ik de rol van moeder. En dat vond ik minstens even waardevol. Het stoort me wel niet dat de media dat vandaag zo percipiëren. In Vlaanderen is iemand blijkbaar maar een goede acteur als hij of zij veel op televisie komt. Het zij zo. Wat wel waar is: nadat ik vroeger succes had, kroop ik gemakkelijker weg. Ik zou bijvoorbeeld langer getwijfeld hebben over een project. Vandaag ben ik meer zelfbewust geworden, meer vrouw. Voor mij telt maar één ding: ik wil mensen raken met wat ik doe.

Veel acteurs klagen over een tekort aan werk. Een tijd geleden was Antje De Boeck verontwaardigd omdat de VDAB haar gevraagd had om tickets te verkopen voor de musical Daens. Begreep u dat?
BARBARA SARAFIAN: Meer nog, ik vond dat een echte schande. Alle steun dus voor Antje: ik vond dat ze daar op een heel waardige en moedige manier op gereageerd heeft.

Tegelijkertijd kun je je afvragen: wat is er mis met tickets verkopen?

SARAFIAN: Niets. Ik vind zeker en vast ook niet dat je als acteur met een onnozele kroon op je hoofd moet gaan staan. Maar het tegendeel is ook niet goed. Acteurs worden door het publiek nu eenmaal op een imaginair verhoog geplaatst. Het publiek wilt niet dat een acteur tickets gaat verkopen ‘om zichzelf wat te relativeren’. Een acteur zal niet alleen een tekst debiteren, maar ook de verlangens van het publiek invullen. Kijk, hier op straat in Gent word ik regelmatig aangesproken: dat zijn altijd heel fijne en hartelijke contacten, maar toch voel ik dat mensen mij ook niet te veel op straat willen zien. Ik begrijp dat. Het is toch niet mijn job om die magie te doorprikken en naar beneden te halen. De mensen willen dat ook niet. Trouwens, de pers doet dat al meer dan genoeg (lacht).

Tweehonderd kunstenaars hebben dit jaar een petitie getekend tegen de N-VA. Omdat die partij ‘bepaalde artistieke en intellectuele kringen’ ervan beschuldigde om ‘het Vlaamse identiteitsgevoelen te minimaliseren, ja zelfs te ontkennen’. Zou u die petitie ook tekenen?
SARAFIAN: Ja.

Terwijl die culturele wereld toch ook een monoculturele, Vlaamse wereld is. Ik zie altijd dezelfde mensen in het publiek zitten. En op het podium zie ik al evenmin veel kruisbestuivigingen: noch met Walen, noch met Marokkanen.
SARAFIAN: Alles is heel erg incrowd, dat is zeker waar. Maar het is niet correct dat je de culturele wereld daarop afrekent. Want in hoeveel restaurants of cafés komen zowel allochtonen als Vlamingen? En wat is Vlaams? Wie schildert nog in Permekestijl? Trouwens, wat er vandaag op de theaterpodia gebeurd is wel heel beïnvloed door andere culturen. De repertoirestukken zijn internationaal, maar de adaptaties hebben een eigenwijs karakter. En dat is ook Vlaams. Op zich vind ik wat er vandaag in de politiek gebeurt trouwens niet slecht. Het is op langere termijn misschien goed dat er eens een jaar stilstand is: zo kunnen mensen ook eens nadenken over hun eigen onkunde om te communiceren. We leven nu eenmaal in een tijdperk van verontwaardiging. Het probleem is dat men niet meer analyseert waarom de ander verontwaardigd is. Volgens mij heeft het ook veel met taal te maken. Je kunt als Vlaams politicus Frans of als Waals politicus Nederlands spreken, maar het is nog iets anders om het ook te begrijpen. Het gaat niet alleen over grammaticia en woordkeuze, maar ook over gedachtengangen, de hele cultuur die erachter zit. Dat cultureel verschil wordt nog altijd heel hard onderschat tijdens onderhandelingen. Terwijl het nochtans de conflictreden is.

Stijn Tormans