‘Ik vrees verbittering bij allochtonen’ (Paul Beloy)

Multicultureel samenleven blijft moeilijk, stelt ook Paul Beloy vast, de ex-voetballer die beroepshalve zowel in het Antwerpse voetbal als in het onderwijs ‘diversiteit’ moet managen. ‘Veel allochtonen zijn verbitterd geraakt. Als je jaar in jaar uit op allerlei tegenstand botst, is het moeilijk te blijven geloven in het ideaal van een gelijke samenleving. Ik vrees die verbittering.’

In 2009 spande de Amerikaanse verdediger Oguchi Onyewu een rechtszaak aan tegen Jelle Van Damme, omdat die ‘zwarte aap’ had geroepen. Het is haast ondenkbaar dat zoiets in de NBA gebeurt met zwarte vedetten als Kobe Bryant.

Beloy: Hans van Crombrugge van de Hogeschool Gezinswetenschappen in Schaarbeek heeft een studie gemaakt over het gedrag van ouders rond de jeugdvelden. Met een aantal instanties, onder meer het Centrum voor Gelijke Kansen, willen we de resultaten van die studie doorspreken met de eersteklassers, en vervolgens zien wat we er concreet aan kunnen doen. De studie wil bijvoorbeeld een ombudsman diversiteit aanstellen in het voetbal. CEO Steven Martens van de Voetbalbond is erg gevoelig voor die problematiek, maar hij beslist niet alleen. We moeten dus eigenlijk de hele Belgische voetbalbond mee krijgen. Dat is niet zo makkelijk. Ons project gaat nochtans over fundamentele principes in het voetbal: respect en fair play. Zonder respect voor de tegenstander of de scheidsrechter is er geen voetbal meer. Zonder het aanvaarden en respecteren van diversiteit evenmin.

Weet u dat er hier in de regio Antwerpen clubs zijn als Rochus Deurne of Luchtbalboys die in de problemen zijn geraakt omdat ze niet kunnen omgaan met diversiteit? Daardoor vinden ze bijvoorbeeld geen jeugdspelers meer. Bij andere ligt de werking plat omdat de allochtone ouders weigeren een handje te helpen. Als er van de elf duiveltjes zeven allochtoon zijn en hun vaders nooit willen helpen met het vervoer bij uitwedstrijden, zit die club rap met een probleem. Je kunt geen spelers blijven vervoeren met te weinig auto’s.

Je had vroeger ook ‘Joodse’ clubs, zoals Maccabi Hoboken of Maccabi Brussels. In Limburg zijn er voetbalploegen als ‘Turkse Rangers’. Beloy: Dat model interesseert me niet. Ik geloof niet in concentratieploegen, noch in concentratiescholen. Ik had onlangs een spreekbeurt in het Provinciaal Instituut Piva, pal in het centrum van Antwerpen. Op de speelplaats zie ik op zo’n driehonderd leerlingen maar drie, vier ‘kleurlingen’. Hoe kan dat, in de enige school die opleidingen verzorgt voor beroepen als bakker en slager? Dat zijn toch beroepen waar ook in de allochtone gemeenschap behoefte aan is? Ik vraag hoe dat komt. Tja, zeggen leraars mij, wij hebben natuurlijk een uniform ingevoerd. Wij hebben ‘bepaalde zaken ontmoedigd’. Daarmee bedoelden ze: er is een hoger schoolgeld ingevoerd. Jongens, denk ik dan, we zijn in 2012, in welke wereld leven jullie? Pas op, die leerkrachten zijn geen Vlaams Belangers, hè. Het zijn mensen die ervan overtuigd zijn dat ze tolerant zijn. Maar het publiek van hun school is geen weerspiegeling van de inwoners van de stad.

De multiculturele samenleving is mislukt, wordt nu gezegd. Ik weet het niet. Het multiculturele samenleven is in elk geval niet geslaagd. Veel allochtonen zijn verbitterd geraakt. Als je jaar in jaar uit op allerlei tegenstand botst, is het moeilijk te blijven geloven in het ideaal van een gelijke samenleving. Ik vrees die verbittering. Er zijn al Brusselse gemeenten met meer allochtonen dan autochtonen. Die evolutie zou zich ook in Antwerpen kunnen voltrekken. Ik denk dan: hoop maar, witte Antwerpenaar, dat die nieuwe meerderheid niet verbitterd zal zijn. Dat zij niet zal zeggen: ‘En nu is het onze beurt om geen rekening te houden met de ander.’ (WP) Het volledige interview met Paul Beloy leest u deze week in Knack.