20 levensvragen aan… Rudi Vranckx

Rudi Vranckx is journalist. Voor de VRT verslaat hij de conflicten in het Midden-Oosten. Maar wat voor een man is hij eigenlijk? Om deze twintig vragen te beantwoorden, had hij 11 minuten en 18 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Aylaan, de kleine jongen die in Turkije is aangespoeld. Vooral de mensen die dat feit probeerden te minimaliseren, maakten mij boos. Net na de terreuraanslagen in Parijs vind ik het belangrijk om daaraan te herinneren. Het leven en de problemen van miljoenen mensen zijn niet veranderd door die aanslagen. Ik vrees dat we dat snel vergeten door de angst en de gruwel die nu dichterbij komen.

Waarover zullen we ons over vijftig jaar schamen?

Ik hoop dat we ons niet zullen hoeven te schamen voor het gebrek aan menselijkheid dat we vandaag voor de vluchtelingen tonen.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

We moeten met een open geest blijven omgaan en praten met elkaar. Alleen op die manier kunnen we een antwoord vinden op alle mogelijke haatboodschappen: of die nu door fundamentalistische predikers worden uitgesproken of door enge geesten op sociale media.

Bidt u weleens? Tot wie?

Nee. Ik mijmer alleen af en toe over het leven.

Wat is uw grootste prestatie?

In gruwelijke omstandigheden blijf ik altijd op zoek naar de menselijkheid.

Wat is uw grootste mislukking?

Door de maalstroom waarin ik zit, ben ik in mijn naaste omgeving soms zaken uit het oog verloren en heb ik niet genoeg stilgestaan bij andere mensen.

Hebt u al eens overwogen te emigreren? Wanneer? Waarnaartoe?

Nee. Ik heb een huis in Leuven en in Italië, en ik reis heel veel voor mijn werk. Vroeger heb ik er weleens over gedacht om correspondent te worden. Maar niemand heeft een bredere kijk omdat hij in Beiroet of Tel Aviv woont: je voelt dingen alleen anders aan. De wereld verandert ook zo snel. Vandaag speelt het conflict zich af in Syrië, daarvoor Irak en Afghanistan, en misschien is alles wel in Washington begonnen. Je moet overal heen kunnen.

Waaraan bent u het meest gehecht?

Ik heb niet echt iets waar ik aan gehecht ben. Mijn olijfgaard misschien.

Hebt u ooit geldproblemen gehad?

Nee.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Dat ik bloed aan mijn handen heb. Dat is het ergste wat men kan zeggen: ik word ziek van geweld. Maar mensen roepen dat als ik niet de propaganda verspreid die zij graag willen horen.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Ik heb geen huisdieren. Hoe zou ik die ook in leven moeten houden? (lacht)

Wat zou u absoluut niet willen dat uw kinderen doen?

Ik heb geen kinderen, maar ik zou niet willen dat ze blinde haat verspreiden.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Apocalypse Now van Francis Ford Coppola. De afdaling in de waanzin van de oorlog in Vietnam en Cambodja is indrukwekkend. En in Umbrië ga ik vaak langs een kapel om naar schilderijen uit de vroege renaissance te kijken. Dat is een oase van schoonheid en een tegengif voor al de rest.

Over welk onderwerp zou u graag meer willen weten?

Ik zou meer willen weten over muziek, en ook zelf muziek willen spelen. Muziek is een balsem voor de ziel.

Zou u ooit overwegen een vluchteling in huis te nemen? In welke omstandigheden?

Verschillende mensen met wie ik heb gewerkt zijn onlangs moeten vluchten. Ze zijn gelukkig goed terechtgekomen, maar anders had ik hen in mijn huis opgevangen.

Wat vindt u het moeilijkst aan de liefde?

Het vrij laten van elkaar. In alle mogelijke opzichten.

Wat is de schuld van de media?

Media zijn al te vaak op zoek naar één waarheid. Die is er zelden of nooit, en daardoor verliezen we de context uit het oog.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Ik bel mijn ouders geregeld, en vandaag heb ik met hen afgesproken.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Vroeger ging ik joggen, maar ik heb last van mijn knie. Nu houd ik het dus op wandelen.

Wat hebt u geleerd in het leven?

It ain’t over ’til it’s over. Dat geldt ook voor mijn werk: soms gaan we ergens heen en daarna denken we dat het conflict voorbij is. Dat is meestal niet zo.