Geen betere plek om de geschiedenis te herzien dan het fitnesscentrum.
Ik sprak een keer een hoofdredacteur van een Vlaamse krant die erin slaagde in minder dan vijf minuten drie keer de naam Malcolm Gladwell te laten vallen. Terecht, natuurlijk: veel journalisten kijken op naar hun collega die niet alleen geweldige verhalen schrijft, maar er ook rijk van is geworden. Gladwell, die vooral voor The New Yorker schrijft, verdient er zelfs zo goed mee dat hij zich deze zomer kon wagen aan een podcast – een medium waarvan het businessmodel toch nog altijd niet helemaal duidelijk is.
In Revisionist History zegt Gladwell gebeurtenissen uit het verleden een tweede kans te geven om het heden beter te begrijpen. Uiteindelijk doet hij in de tien afleveringen wat hij altijd doet en waar hij zo goed in is: Gladwell verbindt anekdotes aan theorieën uit de sociale wetenschappen – toegegeven, soms zijn het theorietjes – en komt zo tot een les over menselijkheid. Of hij nu over de Vietnamoorlog vertelt, de negentiende-eeuwse schilderes Elizabeth Thompson, politieke satire of een recent schandaal met auto’s van Lexus: het is allemaal even fascinerend. En soms ontroerend. Gladwell beweerde op voorhand dat zijn podcasts luisteraars aan het huilen zouden brengen. Een pretentieus statement, dat elke columnist maar wat graag zou ontkrachten. Alleen, de man blijkt gelijk te hebben.
Sinds juni ga ik wekelijks naar de fitness. En wat ik aan podcasts beluisterde terwijl ik mezelf in het zweet werk, behoort tot het beste van wat ik dit jaar al heb gezien, gehoord of gelezen. Naast de podcast van Gladwell, was er Serial van NPR. In het eerste seizoen gaat Sarah Koenig op zoek naar de dader van een moord op een jonge vrouw waarvan het onderzoek al meer dan vijftien jaar geleden is afgesloten. Koenig betwijfelt of de man die in de gevangenis zit, de ex van het slachtoffer, de echte moordenaar is. De reeks leerde mij veel meer over het verloop van een moordonderzoek dan Witse, Flikken en nu ook T bij elkaar. (Samengevat: rechercheurs willen eigenlijk liefst om vijf uur naar huis en staan niet te springen om elk mogelijk spoor te onderzoeken.)
Echt gebeurd van Micha Wertheim en Paulien Cornelisse is minstens even goed. Zij laten gewoon mensen zonder veel acteerervaring verhalen vertellen uit hun leven – echt gebeurd, dus – of lezen gewoon hun tienerdagboeken voor. Het resultaat is altijd ontroerend, geestig of interessant. Er zijn nu al honderd van zulke afleveringen te beluisteren, maar verder blijft het aanbod van podcasts, zeker in Vlaanderen, nogal beperkt. Wie wil er tenslotte werk maken voor mensen die zich staan uit te sloven op de loopband?
Peter Casteels
Wat ik aan podcasts beluister terwijl ik mezelf in het zweet werk, behoort tot het beste van wat ik dit jaar al heb gezien, gehoord of gelezen.
