Waarom zijn wij niet slimmer? Wat meer mercantiel, sluwer zeg maar. Waarom zijn Vlamingen niet wat meer… zoals Nederlanders? Vrijpostig en blij. Op vrijdag 30 april organiseren de Nederwalen hun Koninginnedagrally, start aan Hotel Les Sources in Manhay. Terwijl wij ons politiek belachelijk maken, fietsen zij lachend en Heineken hijsend door onze Ardennen, alsof het hun nieuwe kolonie is. Zij voeren de term Nederwaal als een blazoen, op hun eigen blogs en druksels. Terwijl les Flamands niet bepaald als kwaliteitslabel geldt. Nog altijd niet, zelfs niet na het keren van het economische tij en 50 jaar Vlaamse solidariteit met het zuiden van ons land.
Vlak na de Tweede Wereldoorlog vestigden naar schatting 750.000 Vlamingen zich in Wallonië. Nog eens een kwart miljoen verdwenen richting Frankrijk of maakten de grote oversteek naar Amerika. Een diaspora van een miljoen Vlamingen. En toch moet je al stevig DNA-onderzoek doen om er een spoor van terug te vinden. Vlamingen in de wereld hebben de neiging om zich zo vlot te integreren dat het assimileren heet, waarna ze hun herkomst al helemaal niet meer prijsgeven. Dat in tegenstelling tot bijvoorbeeld Nederlanders, die onverschrokken als termieten meteen in vet oranje hun territorium markeren. Sterker nog, ze zullen niet nalaten om rond te bazuinen hoe goed ze het doen in het plaatselijke zakenleven. Hoe komt het anders dat ik weet dat de directeur van het nieuwe viersterrenhotel in Spa-Franchorchamps dat op 1 juli de deuren opent ene Maurice Fleskens uit Nederland is? En ik ben er nu al zeker van dat Fleskens zich niet gehinderd zal voelen door de harigheid van zijn Frans.
Angsthazen zijn we. En hypocrieten bovendien. Want waarom antwoorden we niet naar waarheid op het verwijt dat Vlaamse media aanzienlijk minder Franstaligen aan het woord laten dan omgekeerd? Simpel: het gros van de Vlaamse journalisten spreekt geen Frans meer. Het verdict is niet discriminatie maar simpelweg faalangst en vermijdingsgedrag. We zouden als ‘boerke’ ontmaskerd kunnen worden. Diep vanbinnen zijn we nog altijd een geslagen hond. Wij en niemand anders hebben een negentiende-eeuws trauma opgelopen. Toen niet Wallonië maar Vlaanderen aan de bedelstaf was, en Vlaamse boerenzonen hun lichaam schonken aan de Waalse industrie. Op de verpauperde ‘Flamands’ werd inderdaad neergekeken, er werd mee gelachen want ze waren arm, desperaat en vaak ook nog ros en lelijk. Geen stijl was hun stijl. Zo werden we koest gehouden, en zo doen we dat nog steeds.
Dit is geen pleidooi voor meer Vlaamse trots. Absoluut niet. Al dat recente borstgetrommel is een al even primitieve reactie als die oeroude underdogangst. We moeten gewoon ons maatschappijbeeld bijstellen zoals we dat bereid zijn te doen in onze eigen straat. Het is toch correct te aanvaarden dat onze samenleving demografisch onherroepelijk veranderd is? Dat nieuwe, snel groeiende bevolkingsgroepen rechtevenredig met hun omvang vertegenwoordigd moeten zijn in alle vitale organen van onze structuren? We weten dat door de koopkracht van zo’n ingeweken bevolkingsgroep ook haar taal aan belang wint. Een mooi voorbeeld zijn de VS, waar de hispanics door dat besef doordrongen tot de reclamewereld en Hollywood. Om even kort door de bocht te gaan: in plaats van ons erover te verbazen dat hele stadsdelen in een Maghrebbijnse soek transformeren, moeten we daaruit leren hoe zo’n vreedzame invasie in zijn werk gaat.
Volgens de Association pour la Promotion de la Francophonie en Flandre zou ondertussen één op de drie Walen Vlaming zijn. Zo stond het ook weleens in La Dernière Heure. Pas de panique, al waren het er twee op de drie. Volgens onze teller is de enige Flandriwaal nog altijd Dimitri Verhulst, die zijn boeken over de mistroostigheid van Vlaanderen vanuit zijn verschansing in Hoei schrijft. Telkens als het land weer eens op springen staat, en de kloof rond Brussel een gapende afgrond dreigt te worden, is er maar één Vlaming die we voedselpakketten willen sturen: Dimitri!
Een massale outing van Vlaamse Walen zou het hele debat toch ontzenuwen. Dan gaat het niet langer over wij en de anderen. Waarom wachten tot we er zelf voor gezorgd hebben dat ‘onze Ardennen’ tot het buitenland behoren en onze everzwijnen tot kroket-uit-de-muur worden vermalen? Wallonië is mooi, groen en relaxed. Het ideale decor voor een 11 julirally met Duvel en Dana Winner.
Chris Van Camp maakt de mix van nieuwe media en cultuur. Verder schrijft ze columns, theater en zo meer.
door Chris Van Camp
Een massale outing van Vlaamse Walen zou het hele debat ontzenuwen.
