Wereldvreemd

© National

Ik heb het niet zo voor extreme partijen. Hoewel ze belangrijke problemen zoals ongelijkheid aan de kaak stellen, zijn hun oplossingen vaak weinig realistisch en zelfs schadelijk. Ik begrijp wel waarom steeds meer mensen er hun heil zoeken. Het wanbeleid, de schraapzucht en de wereldvreemdheid van sommige centrumpolitici stuiten elke weldenkende mens tegen de borst. Nu een koude winter nadert, zal de woede alleen maar toenemen. We hebben helemaal geen Poetin nodig om onze democratie te ondermijnen. De grootste bedreiging voor onze democratie is de klasse goedbetaalde beroepspolitici die elke voeling met de burgers verloren lijkt te hebben.

Vorige week uitte een vertegenwoordigster van de extreemlinkse PVDA in het Vlaams Parlement haar terechte bezorgdheid over de vele kinderopvangplaatsen die door de stijgende energieprijzen moeten sluiten. Kinderen en moeders, vervolgde ze, dreigen daar de prijs voor te betalen. Kinderen hebben een oppas nodig, dus zullen moeders moeten thuisblijven. ‘Ik weet niet of u beseft dat er meestal twee ouders zijn en er ook zoiets als een vader bestaat’, beet de parlementsvoorzitster haar toe in een plat Antwerps dialect. ‘Mijn kinderen zijn bij de papa.’ Applaus op de tribune.

Dat de kinderen bij ‘de papa’ terechtkunnen is geweldig. Vaders hebben ook een rol in het huishouden. Maar wat een arrogantie. De voorzitster, mevrouw Liesbeth Homans (N-VA), zit in het halfrond voor een brutowedde van 276.000 per jaar. Dat is vijf keer het gemiddelde salaris. En het is niet eens zo dat daar bijzondere verwezenlijkingen tegenover staan. Ze werkte zich op via kabinetten en behaalde in de verkiezingen van 2014 163.500 stemmen. In 2019 duikelde dat naar 40.480. Toch zit ze daar voor een slordige 23.000 euro per maand. Aan haar retorische vaardigheden is het alvast niet toe te schrijven. Ze doet niet eens moeite.

De houding van die parvenu in het debat is een metafoor voor platte zelfbedieningspolitiek. Als ik als alleenstaande moeder of als ouder in een minder gegoed gezin naar zulke taferelen zou kijken, zou ik niet rustig blijven. Bovendien wordt het salaris van zulke kornuiten ook nog eens aangepast aan de inflatie. In het geval van mevrouw Homans zou dat het komende jaar neerkomen op 5500 euro extra. Dan kan papa al eens een paar dagen thuisblijven.

Dit is het democratische equivalent van Marie-Antoinette. Toen die Franse koningin hoorde dat het Franse volk geen brood meer kon kopen, zo gaat de legende, zei ze dat ze maar brioche moesten eten. Er is nog zo’n voorbeeld. Wanneer de Chinese keizer Jin vernam dat zijn burgers zo veel honger hadden dat ze gras aten, antwoordde hij dat ze beter vlees zouden kopen. In beide gevallen werd die wereldvreemdheid beantwoord met een volksopstand. Ik vraag me af of onze democratie nog te redden valt als er zich niet snel een politieke beweging aandient die het meent met het lot van onze gehavende samenleving.

De overheid kan natuurlijk niet alles oplossen. We zullen met zijn allen de broeksriem nog meer moeten aanhalen. Maar hoe geloofwaardig is een oproep tot soberheid als die komt van een klasse beroepspolitici wier rug stilaan met het pluche en het bijbehorende salaris vergroeid is? Politici en topambtenaren moeten vooral goed besturen. Maar als zij écht het volk willen dienen en bekommerd zijn om het lot van onze democratie, zouden zij symbolisch een deel van hun wedde moeten wegschenken. Meteen. Het uitblijven van een akkoord daarover mag dat niet verhinderen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content