Spaargeld beschermen tegen de inflatie kan nog altijd. Maar moeilijk wordt het wel.
Volgende week kunt u op Kanaal Z de vijfdelige reeks ‘Het geld van de Belgen’ bekijken. Daarin wordt onder meer besproken hoe de Belgen hun geld beleggen of investeren.
Spaargeld op een spaarboekje levert vrijwel niets meer op en dat weten we dus ook. Maar zijn er alternatieven? Knack legde het dilemma van de spaarders voor aan Danny Reweghs van Cash en Inside Beleggen, die vandaag tot de meest gerespecteerde (en onafhankelijke) analisten in ons land gerekend wordt, aan voorzitter Paul Huybrechts van de Vlaamse Federatie van Beleggingsclubs en aan Guy Billion, die bij Centea/Landbouwkrediet hoofd beleggingsbeleid is.
Meest opvallende resultaat van die kleine rondvraag is dat niemand het spaarboekje afvalt. Paul Huybrechts vindt het spaarboekje een prima parkeerplaats voor spaargeld, minstens zolang dat boekje niet meer opbrengt dan de fiscaal vrijgestelde buffer van 1830 euro aan interesten: ‘In de eerste plaats omdat het flexibel is. Spaargeld dient toch ook als appeltje voor de dorst; je moet er op onverwachte momenten snel aan kunnen.’ Danny Reweghs benadrukt het belang van het fiscale voordeel: ‘Het spaarboekje geniet een enorm positieve discriminatie ten opzichte van alle andere spaar- en beleggingsvormen, zeker sinds de roerende voorheffing op de opbrengst van al die andere producten opgetrokken werd van 15 naar 25 procent.’ Door die verschillende fiscale behandeling is het verschil in rendement tussen het spaarboekje en de meeste andere producten heel beperkt geworden, vindt Reweghs. Met andere woorden: het spaarboekje brengt dan wel minder op dan de inflatie, maar veel andere beleggingsproducten scoren na aftrek van de roerende voorheffing niet veel beter.
Toch blijven er wel mogelijkheden, voor wie de moeite wil nemen om goed te kijken. Dat blijkt volgens Guy Billion alvast uit de cijfers van de voorbije maanden: ‘Al bij al was 2012 nog een vrij goed beleggingsjaar. Aandelen deden het sinds begin dit jaar niet slecht. Een aantal fondsen heeft een heel goed rendement opgeleverd.’ Huybrechts is het er wel mee eens dat een verstandige aanpak nog altijd de inflatie kan opvangen, maar benadrukt: ‘Zelfs om dat te halen, zul je als belegger flink je huiswerk moeten maken. Beleggersbladen consulteren, de zaterdagkrant bestuderen.’
Bij de obligaties zijn het momenteel vooral de bedrijfsobligaties die beleggers interesseren, omwille van hun mooie rentevoeten. Maar Billion waarschuwt dat de meerrente die bedrijven momenteel bieden in de toekomst best kan verkleinen: ‘Gezien de macro-economische omstandigheden en met het oog op de winsten die bedrijven momenteel maken, is er in ieder geval weinig reden om te denken dat bedrijven méér rente zouden gaan betalen.’ Voor Huybrechts heeft het succes van veel bedrijfsobligaties veel te maken met oogverblinding. ‘Sla er de krant maar eens op na. Vroeger legden bedrijven die obligaties uitschreven allemaal een A+ voor als rating, vandaag zul je zelfs BB+ terugvinden. Vaak gaat het ook om ‘achtergestelde’ obligaties: dat wil dan zeggen dat je achteraan in de rij moet gaan staan als het bedrijf in moeilijkheden zou raken.’ Hoge rendementen voor obligaties hebben bovendien vaak te maken met langere looptijden, wat herinnert aan het adagium ‘een obligatie met een looptijd van meer dan tien jaar is eigenlijk een aandeel’. Huybrechts: ‘Over Duitsland zou ik dat niet zeggen, maar over het algemeen genomen is dat zeker geen dwaze uitspraak.’
Dividendrendement
Huybrechts zelf vindt dat mensen die hun fiscaal voordeel met hun spaarboekje uitgeput hebben beter kijken naar goede aandelen: industriële of dienstenbedrijven met een sterke balans (niet te veel schulden) en een dividendrendement van 2,5 tot 3 procent netto. ‘In ruil voor dat rendement moet je dan wel bereid zijn een mogelijk tijdelijk koersverlies voor lief te nemen.’ Reweghs is het er helemaal mee eens. Beiden benadrukken meteen dat Belgacom met zijn stevige dividend in dit verband wel een speciaal geval is: de overheid is immers meerderheidsaandeelhouder en heeft de dividenden nodig in de begroting. Als belegger heb je dus wat meer zekerheid (dan bij andere bedrijven) dat de gulle dividendpolitiek aangehouden wordt, zelfs als het bedrijf wat minder winst zou boeken. Maar Belgacom is zeker niet het enige bedrijf dat een stevige marktpositie combineert met een gul dividend. Huybrechts: ‘Kijk in de krant om na te gaan welke aandelen een dividend betalen van meer dan 3,5 procent ten opzichte van de huidige koers. Je zult er echt wel vinden.’
Waar Huybrechts wél een lans voor wil breken, zijn de edele metalen. ‘Niet omdat iemand de goudprijs kan voorspellen – dat kan niemand – maar wel omdat het geld in ons financieel systeem zijn rol van waardemeter verloren heeft. Als je aan de lopende band geld drukt, zoals centrale bankiers vandaag doen, wordt het geld zelf gratis. Het verliest dan zijn functie als waardemeter. En dan lijkt het niet onverstandig om ook een beetje opzij te leggen in iets wat niet in geld uitgedrukt wordt. Koop het in de vorm van juwelen of zo, dan kun je het intussen ook nog dragen!’
Of spaargeld via beleggingen meerwaarde kan opleveren, hangt uiteindelijk natuurlijk af van hoeveel waarde de wereldeconomie voortbrengt. ‘Ik denk dat we nog één uiterst hectisch jaar ingaan,’ stelt Huybrechts daarover, ‘maar het is niet uitgesloten dat dat nog keert.’ Hij wijst op de Europese Centrale Bank, die nu toch klaarstaat om elke mogelijke brand te blussen, en op de geruststellende toon die Angela Merkel over Europa aanslaat. Maar vooral kijkt hij naar de VS: ‘Stel nu eens dat de Republikeinen concluderen dat ze absoluut niets gewonnen hebben met het vier jaar lang blokkeren van elk compromis over begroting en staatsschuld. Stel dat ze nu wél met de Democraten willen samenwerken om de Amerikaanse overheidsfinanciën aan te pakken. Dan zou er wel eens een enorme zucht van verlichting door de wereld kunnen gaan. Want aan de veerkracht van de Amerikaanse economie twijfelt niemand.’
Luc Baltussen
