De kans dat de Parti populaire/Personenpartij uitgroeit tot een grote rechtse partij is klein.

Onder ruime mediabelangstelling werd vorige week de Parti populaire/Personenpartij (PP) voorgesteld, een politiek project van de flamboyante zakenadvocaat Mischaël Modrikamen en van gewezen Vlaams topambtenaar Rudy Aernoudt.

De PP wil in 2011 in heel het land deelnemen aan de federale verkiezingen. De oprichters dromen van een grote rechtse partij zoals de UPM in Frankrijk of de Partido Popular in Spanje. Hun programma is rechts-liberaal, overgoten met een populistisch sausje. Modrikamen en Aernoudt hebben naar eigen zeggen de buik vol van de vriendjespolitiek, van de ondoorzichtige compromissen en van de almacht van de politieke partijen. Ze willen ook ‘zonder taboes’ het migrantenvraagstuk benaderen (migranten moeten zich aanpassen) en benadrukken het gevaar van de radicale islam. De PP is tevens een pro-Belgische partij, die af wil van de communautaire conflictstof door onder andere de gemeenschappen en de provincies af te schaffen en een federale kieskring in te voeren.

Ondanks deze Belgische invalshoek is de PP op de eerste plaats een Franstalig project, waarvan topadvocaat Modrikamen de stuwende kracht is. In Franstalig België, dat geen Vlaams Belang of Lijst Dedecker kent, zijn de kansen op politiek succes ook het grootst. De gedreven raadsman, verdediger van de (kleine) Fortisaandeelhouder tegen de Belgische staat en bewonderaar van Winston Churchill en Pim Fortuyn, kan er zijn mediabekendheid in politieke winst proberen om te zetten. Maar in weerwil van de massale mediabelangstelling bij de aftrap van zijn partij, moeten zijn slaagkansen niet te hoog worden geschat.

Om te beginnen is het Franstalige politieke landschap, anders dan het Vlaamse, een toonbeeld van stabiliteit. Voeg daarbij dat de vermogende advocaat, die een kasteeltje betrekt in het chique Watermaal-Bosvoorde, in Franstalig België niet echt de naam heeft van een Robin Hood van de kleine man. Hij staat veeleer te boek als een handig en gehaaid vertegenwoordiger van het rechts-conservatieve Brusselse establishment.

Wie echt een volkspartij uit de grond wil stampen, kan bovendien niet zonder een politiek kader, lokale afdelingen en een ledenbasis. Maar de PP wil haast uitsluitend communiceren via het internet en de media. Zulke eenmansprojecten – tweemansprojecten, als je Rudy Aernoudt meerekent – gaan doorgaans niet langer dan één verkiezing mee.

Wat niet betekent dat met name de Franstalige liberalen van de MR zich op de korte termijn geen zorgen hoeven te maken over deze nieuwe concurrent ter rechterzijde. De MR, verzwakt door de nederlaag bij de regionale verkiezingen in 2009 en de interne opstand tegen Didier Reynders, zal het zo al moeilijk krijgen om in 2011 de monsterscore van 2007 te handhaven. Dan kunnen enkele procenten verlies aan de PP van Modrikamen en Aernoudt in de zetelverdeling een wereld van verschil maken.

door Han Renard

Ondanks de Belgisch-volkse invalshoek is de PP op de eerste plaats een Franstalig project van het rechtse establishment.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content