Troonsafstand

Meende ze dat nu echt? Was Zuhal Demir helemaal wakker toen ze zei dat we geen mystery calls mogen organiseren, omdat die telefoons tegen racisme de angst zouden aanjagen? ‘We riskeren in een angstklimaat te belanden waarin niemand nog zijn mond durft open te doen’, oreerde ze, een zin die zo clichématig klonk dat hij uit een computer leek te rollen. Het is eens iets anders, de N-VA die waarschuwt voor een angstklimaat. Want wie zegt er al jaren dat het land waarvoor zijn partij de belangrijkste ministers levert ‘failliet’ is? Wie noemt zijn veiligheidsplan ‘gewapend bestuur’? Wie spreekt over het vluchtelingenbeleid van bondskanselier Merkel als ‘een puinhoop’? Welke partij sluit het van de weeromstuit zelfs niet uit om met extreemrechts te besturen? Wie laat na om Belgen met een migratieachtergrond echt uit de ellende te helpen, voorbij enkele losse en ondertussen vergeelde kreten over een inclusieve samenleving? Het is een verrottingsstrategie, maar dan zonder de strategie.

Wie de risico’s op lange termijn – voor bijziende politici: dat is dus niet de angst voor een slechtere peiling – écht goed inschat, beseft meteen dat het structurele racisme in Vlaanderen veel explosiever is dan gelijk welke teergevoeligheid bij een Vlaamse werkgever. In een zeldzame aanval van politieke moed wilde minister van Werk Kris Peeters (CD&V) – heel misschien, als het echt niet anders kan, en in allerlaatste instantie – de proef op de som nemen bij werkgevers die cv’s van Mohammed en Mustafa meteen in de vuilnisbak kieperen. De mystery calls zijn nodig, zo werd gezegd, omdat de ‘zelfregulering’ niet echt schijnt te werken. Tiens, wie had dat gedacht?

Ach, Kris Peeters. De man die rondloopt alsof de federale regering zijn hoogstpersoonlijke gevangenis is. Gekneld tussen de rechtse regering en de linkervleugel van zijn eigen partij: goed voor de nachtrust is dat niet. De vicepremier die oranje toetsen moet aanbrengen op een geel-zwart stilleven, maar in het beste geval alles een beetje grijzer maakt. Trager en vager. Nee, dan maar naar Antwerpen, de stad die nu ook al een vluchtheuvel is voor politici die niet goed in hun vel zitten. En daarmee een campagne aanvuren die sowieso al véél te vroeg begonnen was. De kloof met de burger dichten met positiespel: voor fiasco, teken hier.

De jongste maanden spreken politici van extreemlinks tot extreemrechts met tremolo over allochtonen, over de vluchtelingencrisis, over Donald Trump en soms zelfs al eens over de stijgende zeespiegel. Maar zou het kunnen dat het echte probleem bij de politici van vandaag ligt? Zou het kunnen dat de gemiddelde Vlaamse burger best nog bereid is de handen uit de mouwen te steken, de uitdagingen van een migratiegolf onversaagd wil aangaan, OKAN-klassen wil inrichten en pragmatisch genoeg is om een goeie bouwvakker aan te nemen, ook al heet hij Ali? Zou het kunnen dat er nog voldoende burgers zijn die het gesprek willen blijven aangaan met deze of gene verbitterde buurman? Zou het kunnen dat er burgers zijn die hun huisvuil willen sorteren tot ze er zot van worden, zolang het maar goed is voor het land? Zou het kunnen dat de Vlaming sterker is dan onze politici doen uitschijnen?

Ja, het is dringend. Er is geen reclamecampagne die dat gevoel zal kunnen wegnemen. ‘We zijn goed bezig, ook al zeggen de vakbonden van niet’? De beloofde verandering moet er gewoon komen. En de kansen liggen voor het grijpen. Op het crisisdebat van Knack, vorige week in Gent, bleek ongeveer iedereen de ‘dual income tax’ een goed idee te vinden, van ex-VBO’ers over hoogleraren economie tot doorgewinterde marxisten. Die dual income tax, met een progressief belastingtarief voor arbeid en een vast tarief voor kapitaal, komt de facto neer op een grote hervorming van ons belastingsysteem. Maar wat blijkt? De CD&V wil de N-VA de hervorming van de vennootschapsbelasting niet gunnen – ook al vinden ze het een goed idee. En N-VA wil niet aan de dual income tax, laat staan aan zo’n grote belastingshervorming beginnen – ook al vinden zij ook dat een goed idee. We schrijven eind november 2016, wanneer politici geen hervorming van de belastingen meer willen opstarten, ook al zeggen ze allemaal – van zeer links tot zeer rechts – dat het hoogstnodig is. Daar is geen tijd meer voor, zo heet het, zo dicht bij de volgende verkiezingen. Terwijl de volgende federale verkiezingen nog drie (!) jaar weg zijn. Dat is geen stratego meer, dat is abdicatie.

BERT BULTINCK is hoofdredacteur van Knack.

Zou het kunnen dat de Vlaming sterker is dan onze politici doen uitschijnen? Zou het kunnen dat het echte probleem bij hén ligt?

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content