Helen Wielockx dressuuramazone
‘Toen mijn paard, Mister Ed, twee jaar geleden overleed, had ik het vilbeluik gebeld om hem te komen ophalen. ’s Morgensvroeg besefte ik plots dat ik mijn vriend toch niet kon laten vernietigen. Toen ben ik in paniek beginnen opzoeken of hij gecremeerd kon worden. In Vlaanderen kan dat niet, in Nederland wel. Dat is best duur, 1200 euro, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem naar het vilbeluik te laten brengen.
‘Vroeger vond ik crematie een beetje luguber, maar mijn partner wilde het wel. Toen hij door een ongeval stierf, heb ik zijn urne mee naar huis genomen. Dat bracht een rust over mij. De as van Mister Ed staat ook thuis, in een mooie antieken kist. Als ik sterf, wil ik dat mijn as samen met die van mijn man, Mister Ed, mijn andere paarden en mijn honden verstrooid wordt.
‘Mijn paarden hebben mij getroost tijdens de rouwperiode om mijn man. Ik weet nog hoe mister Ed zijn hoofd zo in mijn nek duwde dat hij mij tegen zich aandrukte. Dat klinkt misschien vreemd, maar dieren weten hoe je je voelt.’
