JA
Sabam heeft met het Verbond van Belgische Ondernemers (VBO) een akkoord over het muziekgebruik op de werkvloer, in de kantine of tijdens bedrijfsfeesten. Bedrijven moeten nu ook auteursrechten betalen als de radio speelt op plaatsen waar geen klanten komen. Waarom?
De auteurswet is duidelijk: wie buiten de familiekring muziek afspeelt, is hiervoor auteursrechten verschuldigd. Wij innen dat geld en storten het door aan onze leden, auteurs-componisten en uitgevers.
Een werkvloer is toch geen openbare ruimte?
Stricto sensu lijkt dat privé, maar nogmaals: de wet is hierover kristalhelder. Privé betekent de familiekring. Ook de juristen van het VBO zeggen het: de rechtsgrond voor dit akkoord bestaat al geruime tijd. Al zijn er uitzonderingen. Scholen bijvoorbeeld, die het repertoire gebruiken voor pedagogische doeleinden, moeten geen auteursrechten betalen. Rusthuizen evenmin, voor zover het gaat om muziek in de kamers van de ouderlingen. Want voor muziek in de publieke ruimte zijn wel auteursrechten verschuldigd.
Radiostations betalen al om de muziek te mogen uitzenden. Nu moeten ondernemingen ook voor het luisteren betalen. Is dat niet overdreven?
Het auteursrecht werkt stapsgewijs. Als u een cd koopt, betaalt u auteursrecht, voor privégebruik. Een zender of kabelmaatschappij, die met muziek uitzenden geld verdient, betaalt bijkomende rechten. Hier gaat het om bedrijven die ook een bijkomend recht ontlenen: zij beslissen om op de werkvloer muziek te spelen, maar zouden dat evengoed niet kunnen doen. Omdat ze het voor het werk niet veilig vinden bijvoorbeeld.
Auteurs beschikken over een exclusief recht. Zij kunnen alleen het tarief bepalen en zeggen of hun muziek gebruikt mag worden of niet. Wij hebben twee jaar met het VBO onderhandeld en ons positief opgesteld, om rechtszekerheid te creëren voor bedrijven. Ook met Unizo hebben we gepraat, maar die hebben afgehaakt.
Artiesten zijn ook zelfstandigen. Maar hun belangen verdedigt u niet?
Een discussie is nooit zwart-wit. Ik apprecieer het werk van kunstenaars en zij verdienen daar een vergoeding voor. Maar hoewel we al een tijd met Sabam aan het praten zijn, komt de regeling die men nu voorstelt voor ons totaal uit de lucht gevallen. Een van onze eisen was, en ís, dat zeker de kleinste bedrijven, die met minder dan tien werknemers, moeten worden vrijgesteld.
Dat geldt volgens het akkoord voor ondernemingen met maximum vijf personeelsleden. Onvoldoende?
Inderdaad, en dat hebben wij ook altijd laten verstaan. Als kmo’s al auteursrechten zouden moeten betalen aan Sabam, zou dat tarief eenvoudig moeten zijn. Een forfaitair bedrag. Nu is de regeling vrij complex: bedrijven moeten zelf uitzoeken hoeveel ze moeten betalen. De overeenkomst is onderhandeld tussen Sabam en het VBO, en is gemaakt op maat van multinationale ondernemingen die wél over de middelen beschikken om de administratieve formaliteiten voor de aangifte te volbrengen.
Wij vragen trouwens al jaren om werk te maken van de gezamenlijke inning van de auteursrechten en de billijke vergoeding. Dat zou veel minder kosten en administratieve rompslomp vermijden.
Bovendien is de timing nu op z’n minst gezegd ongelukkig, want elke euro die een onderneming op een moment van economische crisis moet betalen, is er een te veel. Wie lanceert nu zoiets op dit moment? We willen zeker nog praten over de ingangsdatum van het akkoord. 1 juli 2009 is onaanvaardbaar. Maar voor alle duidelijkheid: dit akkoord is geen wet, het is slechts een afspraak tussen Sabam en het VBO.
Volgens Kamerlid Sofie Staelraeve (Open VLD) hoeven zelfstandigen zich dan ook geen zorgen te maken.
Als ze nog eens contact opneemt, zal ik haar de lijst overmaken van alle ondernemers die mij het afgelopen weekend bezorgd hebben gebeld.
NEE
Sabam heeft met het Verbond van Belgische Ondernemers (VBO) een akkoord over het muziekgebruik op de werkvloer, in de kantine of tijdens bedrijfsfeesten. Bedrijven moeten nu ook auteursrechten betalen als de radio speelt op plaatsen waar geen klanten komen. Waarom?
De auteurswet is duidelijk: wie buiten de familiekring muziek afspeelt, is hiervoor auteursrechten verschuldigd. Wij innen dat geld en storten het door aan onze leden, auteurs-componisten en uitgevers.
Een werkvloer is toch geen openbare ruimte?
Stricto sensu lijkt dat privé, maar nogmaals: de wet is hierover kristalhelder. Privé betekent de familiekring. Ook de juristen van het VBO zeggen het: de rechtsgrond voor dit akkoord bestaat al geruime tijd. Al zijn er uitzonderingen. Scholen bijvoorbeeld, die het repertoire gebruiken voor pedagogische doeleinden, moeten geen auteursrechten betalen. Rusthuizen evenmin, voor zover het gaat om muziek in de kamers van de ouderlingen. Want voor muziek in de publieke ruimte zijn wel auteursrechten verschuldigd.
Radiostations betalen al om de muziek te mogen uitzenden. Nu moeten ondernemingen ook voor het luisteren betalen. Is dat niet overdreven?
Het auteursrecht werkt stapsgewijs. Als u een cd koopt, betaalt u auteursrecht, voor privégebruik. Een zender of kabelmaatschappij, die met muziek uitzenden geld verdient, betaalt bijkomende rechten. Hier gaat het om bedrijven die ook een bijkomend recht ontlenen: zij beslissen om op de werkvloer muziek te spelen, maar zouden dat evengoed niet kunnen doen. Omdat ze het voor het werk niet veilig vinden bijvoorbeeld.
Auteurs beschikken over een exclusief recht. Zij kunnen alleen het tarief bepalen en zeggen of hun muziek gebruikt mag worden of niet. Wij hebben twee jaar met het VBO onderhandeld en ons positief opgesteld, om rechtszekerheid te creëren voor bedrijven. Ook met Unizo hebben we gepraat, maar die hebben afgehaakt.
Artiesten zijn ook zelfstandigen. Maar hun belangen verdedigt u niet?
Een discussie is nooit zwart-wit. Ik apprecieer het werk van kunstenaars en zij verdienen daar een vergoeding voor. Maar hoewel we al een tijd met Sabam aan het praten zijn, komt de regeling die men nu voorstelt voor ons totaal uit de lucht gevallen. Een van onze eisen was, en ís, dat zeker de kleinste bedrijven, die met minder dan tien werknemers, moeten worden vrijgesteld.
Dat geldt volgens het akkoord voor ondernemingen met maximum vijf personeelsleden. Onvoldoende?
Inderdaad, en dat hebben wij ook altijd laten verstaan. Als kmo’s al auteursrechten zouden moeten betalen aan Sabam, zou dat tarief eenvoudig moeten zijn. Een forfaitair bedrag. Nu is de regeling vrij complex: bedrijven moeten zelf uitzoeken hoeveel ze moeten betalen. De overeenkomst is onderhandeld tussen Sabam en het VBO, en is gemaakt op maat van multinationale ondernemingen die wél over de middelen beschikken om de administratieve formaliteiten voor de aangifte te volbrengen.
Wij vragen trouwens al jaren om werk te maken van de gezamenlijke inning van de auteursrechten en de billijke vergoeding. Dat zou veel minder kosten en administratieve rompslomp vermijden.
Bovendien is de timing nu op z’n minst gezegd ongelukkig, want elke euro die een onderneming op een moment van economische crisis moet betalen, is er een te veel. Wie lanceert nu zoiets op dit moment? We willen zeker nog praten over de ingangsdatum van het akkoord. 1 juli 2009 is onaanvaardbaar. Maar voor alle duidelijkheid: dit akkoord is geen wet, het is slechts een afspraak tussen Sabam en het VBO.
Volgens Kamerlid Sofie Staelraeve (Open VLD) hoeven zelfstandigen zich dan ook geen zorgen te maken.
Als ze nog eens contact opneemt, zal ik haar de lijst overmaken van alle ondernemers die mij het afgelopen weekend bezorgd hebben gebeld.
opgetekend door jan jagers
‘De rechtsgrond voor dit akkoord bestaat al geruime tijd.’
‘Wie lanceert nu zoiets op dit moment?’
