Geboren op 5 mei 1971 in Jette. Commercieel directeur AB.
‘De eerste veertig jaar van ons leven leveren we de tekst’, zei de Duitse filosoof Schopenhauer, ‘de volgende dertig jaar de commentaar daarop.’ Mooi gezegd, maar in deze hectische tijden gaat het allemaal zo snel dat er al na dertig jaar redelijk veel gezegd kan worden. Peter Leyder begon zijn loopbaan bij Sony, maakte er een blitzcarrière, maar stapte op zijn hoogtepunt naar Proximus over om zich daar verder professioneel te verdiepen. Na een jaar had hij er genoeg geleerd en ging hij een nieuwe uitdaging aan, dit keer in een zachtere sector.
Hij is sinds twee jaar commercieel directeur van de Brusselse cultuurtempel Ancienne Belgique. Een stap terug? ‘Absoluut niet. De functie werd gecreëerd en ik mocht haar zelf invullen. De AB had potentieel genoeg, maar onvoldoende business drive. Dat was meteen ook de challenge: de mensen hier ervan bewust maken dat wij, op ons niveau, ook kunnen verwezenlijken wat een privé-bedrijf kan realiseren.’ De resultaten zijn er. ‘Met de bezoekersaantallen is ook de omzet flink gestegen, en door onze performantie zijn verschillende privé-partners in een verregaande samenwerking met AB geïnteresseerd geraakt. Dat is uiteraard niet alleen mijn verdienste, maar die van de hele organisatie. Ik speel niet solo slim.’
De mythische uitstraling van het muziekhuis speelde natuurlijk ook een rol in zijn beslissing. ‘Hoe progressief het ook is, in dit huis hangt een zweem van nostalgie. Hier heb ik mijn grootste helden aan het werk gezien. The Black Crows, Crowded House, Texas, noem maar op.’ Een muziekliefhebber, dus. ‘Ik heb zelf ooit nog in een groep gespeeld, Ecce Homo. Als zanger. In het repetitielokaal, gestuwd door de decibels en de vibes, vonden we onszelf de beste band van de wereld, maar de realiteit was anders. Uiteindelijk is ons collectief doodgebloed. Door een gebrek aan talent, en door andere, grootsere ambities.’ Zakendoen, dus. Daar steekt hij nu al zijn Latijn in. Hij spreekt in persklare taal over nieuwe mogelijkheden, en hanteert daarbij een vocabularium – check lists, permissieve ledenlijsten – waar een beetje leek graag een gespecialiseerd woordenboek voor raadpleegt.
Zijn lichaamstaal verraadt zijn gedrevenheid in kleine details. Het vuur van zijn ambities begon te smeulen als leider bij de Chiro, het is aangewakkerd aan de Vlerick School voor Management, het Oxford en Cambridge voor Vlaamse economen. Zijn droom toen hij afstudeerde? ‘Een eigen reclamebureau oprichten, beslissingen nemen waarvoor je zelf de volle verantwoordelijkheid draagt, en een financiële onafhankelijkheid bereiken die andere dingen in het leven mogelijk maakt. Dingen die in de interessesfeer van mij, mijn gezin en mijn vrienden liggen.’
Om de kaap van de dertig zeilt hij gemakkelijk heen. ‘Twintig of dertig: dat maakt geen verschil. Alleen heb ik de afgelopen jaren meer geleerd dan ooit tevoren en zal ik daar binnenkort ongetwijfeld van profiteren om grotere uitdagingen aan te gaan. Al de rest is voer voor psychologen. De geboorte van mijn dochter daarentegen, dat is pas een stepstone in mijn leven.’ Violet heet ze, geboren net na de eeuwwisseling. ‘Een dot van een dochter.’ Terwijl de rest van zijn leven volledig in een planning is vervat, is er voor haar opvoeding geen groot schema uitgewerkt. ‘Het zal vanuit de buik komen.’ Is hij het prototype van de Nieuwe Man? ‘Wat is dat, de Nieuwe Man? En wat was de Oude Man? Het type dat ’s avonds moe van het werken thuiskwam, zijn pantoffels aantrok en zich liet bedienen? Die heb ik thuis nooit gekend. Zeker, Ilse, mijn vrouw, is meer met de kleine bezig dan ik. Omdat ze daarin ook veel meer maturiteit heeft, heb ik gemerkt. En ja, ze runt het gros van het huishouden, inclusief de financiële kant van de zaken.’
Zijn carrière gaat niet voor alles, dat wil hij niet gezegd hebben. Maar in zijn werk vindt hij wel de meeste voldoening. ‘Ik ben een opportunist. Ik wil dingen verwezenlijken, uitdagingen aangaan. Ik kan niet stilzitten, neen. Ik kan wel genieten van een avondje onder vrienden, maar of ik dan volledig ontspannen ben? Alleen op de top van een berg, met skilatten onder mijn voeten, voel ik me bevrijd. Omdat ik dan alle concentratie nodig heb om heelhuids beneden te raken. Ik ben nu eenmaal niet zo’n goed skiër, zie je.’
Karel Degraeve
