Over marketing- en mediahonden en het kneden van meerderheidsopinies.
U was een van de 270.000 gelukkigen die via een actie van een weekblad in een filmbazaar gratis naar De helaasheid der dingen mochten gaan kijken. U kon niet missen, want het affiche met kerels in piekfijne smokings op de fiets prijkte overal. Uw radio en televisie hadden betrokkenen de oren van de kop gezeurd. Kranten was het opgevallen dat de piekfijne kerels in hun lijkbleke blootje over de rode loper waren gelopen om het filmfestival te openen. U hoort werkelijk iedereen zeggen dat het een mooie film is. U vindt dat zelf ook, al moet u zeker nog gaan kijken. Kosteloos, komaan! Kortom, u behoort tot de meerderheid, door een roedel jonge marketing- en mediahonden met overdonderend succes gekneed als was. U vindt dat prettig, want u deelt graag in de vreugde van een grote groep mensen.
Er valt voor het roedel geen eer te rapen met de kleine minderheid die met lede ogen op de blaren zit. Vooreerst de in boek en film opgevoerde ooms, die vaak dronken waren. Zij staan nu in hun hemd, omdat er geen moeite is gedaan om hun werkelijke identiteit te verbergen. De mix van feit en fictie is een foefje. Gedupeerd ook, de kleine bioscopen, die de kluif van de kaskraker naar de filmbazaar zien gaan. Men zou wensen dat het programmeren van kleine films ook volk naar de zalen lokt, maar dat is niet zo. Heeft een hond onlangs L’apprenti in de Brusselse Arenberg gezien? Heel herkenbaar nochtans, het verhaal van een stille jongen die boer wil worden. Niks gefingeerd, geen beroepsacteurs maar werkelijke mensen, en toch geen eerroof, wel integendeel.
Eveneens verslagen ten slotte, de zonderlingen die de belevenissen van een door dronken ooms verkrachte jongen niet meteen, ook niet morgen, misschien wel nooit willen vernemen. Ze werden er niettemin mee doodgeslagen, een hoop onzin gratis erbij. Of was de vreugde van de bende der Helaasheid over de Franse titel, La merditude des choses, zo volksverheffend? Besmettelijke lulkoek, dat wel, want zelf keek ik meteen naar het oosten en vond Die Leiderheit der Dinge. Dat gebeurde op de laatste dag van de Oktoberfeste in München, waar ik minder volk en meer alcoholverbruik dan anders vaststelde. Ik lalde als een aangeschoten Onkel tegen zijn teerhartige Neffe en glibberde hem de correcte vertaling voor het spookviaduct Lange Wapper in Antwerpen in het oor: Der lange Lulatsch. Het viel me op dat het marketing- en mediaroedel hier een zeldzame keer een mening van marginalen in korte tijd wist om te buigen naar een comfortabele meerderheidsopinie. Hartelijke gelukwensen daarvoor, al zie ik persoonlijk geen heil in het verplaatsen van het fileprobleem naar een kilometerlange CO2-koker vol brandgevaar onder de grond. Dan maar liever fijn onder het stof in de rij op de Wapper, hoog boven de stad.
Reageer op blogs.knack.be/opinie
door Jan Braet
De mix van feit en fictie is een foefje.
