Dit weekend wordt The British Open gespeeld op Turnberry in Schotland. Met, bij héél mooi weer, uitzicht op The Mull of Kintyre van Paul McCartney. Wie dat kan aanschouwen zonder in tranen uit te barsten, is onwaardig Knack te lezen.
‘Is Tiger Woods voldoende hersteld van zijn knieoperatie om al een rol te spelen in de Masters?’ Het was alweer Knack dat het eerst openlijk de vraag durfde op te werpen die in het golfmilieu tot dan toe veeleer besmuikt werd gesteld.
En niets te vroeg, want het antwoord was: ‘Nee.’ Zesde, al leek het er in de slotronde even op dat hij alsnog zou meedoen voor de zege. Tiger was gekoppeld aan zijn eeuwige slachtoffer Phil Mickelson, waardoor de toeschouwers getuige waren van een wandelingetje van de twee best betaalde sportlui ter wereld. Toen sloeg Woods op de zeventiende de bal tegen een boom en vandaar tot in het publiek, en het was afgelopen. Voor de kenners: het was niet tegen de beruchte Eisenhower Tree maar tegen een andere tree.
U weet, of u zou moeten weten, dat president Dwight ‘Ike’ Eisenhower lid was van de Augusta National Golf Club, waar de Masters elk jaar plaatsvinden. En waar de pins met ‘I like Ike’ altijd gretig aftrek hebben gevonden. Na zijn ambtsperiode vertelde Eisenhower: ‘Het valt mij op dat sinds ik geen president meer ben, veel meer mensen mij verslaan op de golfbaan.’ De president kreeg aan de rand van het terrein zelfs een eigen bungalow, meer een riante villa: Ike’s cabin. Staat er nog. En hij hield kabinetsvergaderingen van zijn regering vaak in zijn bureau boven de bar van het clubhouse.
Op de zeventiende hole werd zijn plezier echter danig vergald door een hoge pijnboom waar hij om een moeilijk verklaarbare reden telkens weer tegenaan sloeg. Dat werkte zo op zijn gemoed dat hij ten eerste de toelating gaf om Korea aan te vallen, en ten tweede een extra directieraad bijeenriep waarop hij eiste dat die boom zou worden omgehakt. Augustavoorzitter en -medestichter Clifford Ro-berts schortte toen discreet de vergadering op en fluisterde Eisenhower in het oor dat een president van de Verenigde Staten slechts voor vier jaar wordt verkozen, een boom op Augusta voor eeuwig.
Sindsdien is Eisenhower Tree een legende. Maar de boom staat links op de 17e fairway, en het was rechts, tegen een alledaagse huis-tuin-en-keukentree, dat Woods de Masters verloor. De winnaar na een play-off was de Argentijn Angel Cabrera, wiens goede cholesterol het gevecht tegen zijn slechte cholesterol al lang geleden heeft opgegeven. Men stelle zich Bart De Wever voor in een plusfour en met een pet op het hoofd, dan is men in de buurt van Angel Cabrera. De Argentijn, eerder al winnaar van de US Open, wordt in het circuit ‘The Duck’ genoemd, dit vanwege zijn elegante manier van stappen. Cabrera is een goede illustratie van het axioma van de Engelse novellist H.G. Wells: ‘Hoe lelijker iemands benen, des te beter speelt hij golf.’
De Black Course
Maar blijven we bij Woods, die vorig jaar juni na zijn winst in de US Open een knieoperatie moest ondergaan en voor een maand of acht van het toneel verdween. Dit seizoen won hij al, of in zijn geval ‘nog maar’, drie toernooien. Het eerste was The Invitational op Bay Hill in Florida, de laatste wedstrijd vóór de Masters, georganiseerd door Arnold Palmer. Begin juni won hij het tweede: The Memorial op Muirfield Village in Ohio, laatste wedstrijd vóór de US Open, georganiseerd door Jack Nicklaus. Nu u.
Aan Jonathan Byrd, verdienstelijk derde, werd gevraagd of naar zijn mening Woods definitief terug was. Waarop Byrd zuchtend: ‘Terug? Ik wist niet eens dat hij was weggeweest.’ Jim Furyk, eervol tweede, had een dringende raad aan de reporters: ‘Het zou beter zijn mochten jullie wat meer berichten over wie tweede is geworden.’ En Phil Mickelson, die tot zijn stijgende ergernis al jarenlang onophoudelijk geteisterd wordt met vragen over Woods, liet grommend noteren: ‘Laten we hopen dat hij nu ook op de US Open zesde wordt.’ En dit gelooft u misschien niet meer, en Phil zelf ook niet, maar aldus geschiedde: Woods werd daadwerkelijk opnieuw zesde.
De US Open werd dit jaar gespeeld op de Black Course van Bethpage State Park, in de buurt van New York. Bethpage Park telt vijf openbare 18-holes golfterreinen. De oorspronkelijke drie waren de Black Course, de Red Course en de Blue Course. Daarna werd de ook in het domein gelegen baan van Lennox Hills omgevormd tot de Green Course. Tot slot werd in een overgebleven hoekje nog een volledig nieuwe vijfde baan aangelegd, en toen de raad van bestuur bijeenkwam om over de naam te overleggen, werd na lang en rijp beraad een compromis gevonden: de Yellow Course. White Course, dat ook zijn voorstanders had, werd weggeselecteerd omdat daaraan mogelijk een racistische connotatie zou kunnen worden verbonden. En Pink Course werd wel pro forma ter sprake gebracht, maar prompt weggelachen. De raad van bestuur van Bethpage State Park is niet tegen een grapje, maar dan in besloten kring.
De Black Course was in 2002 al eens gastheer voor de US Open, en toen was het de eerste keer in meer dan honderdvijftig jaar dat een openbaar golfterrein die eer genoot. De United States Golfers Associa-tion wou daarmee een steuntje geven aan ‘de democratisering van de golfsport’, een streven dat in woorden mag worden beleden doch in daden moet worden bestreden. De beroemde Engelse auteur Gilbert Keith Chesterton omschreef golf ooit als een dure vorm van met de knikkers spelen, en zo hoort het te blijven. Chesterton was de man die de politiek indeelde in progressieven en conservatieven, waarbij het de taak van de progressieven was om voortdurend vergissingen te begaan, en die van de conservatieven om te verhinderen dat ze gecorrigeerd werden.
Winnaar in 2002 was overigens Tiger Woods, zeven jaar later werd hij dus zesde. Nooit in strijd voor de zege, in een US Open die geteisterd werd door het slechte weer. Regen, regen en nog eens regen. Baan en bunkers werden in een slijkpoel herschapen. Het wedstrijdschema liep zoveel vertraging op dat ze op zondagavond niet klaar waren met de slotronde, die van lieverlee dan maar op maandag verder werd afgewerkt. Verrassende winnaar was Lucas Glover, een nobody die in de US Open nog nooit de halfway cut had overleefd en in een major nooit hoger dan twintigste was geëindigd. Hij hield eeu-wige tweede Phil Mickelson achter zich.
De vooravond Grand Slam
En nu zou u misschien denken dat de focus van de golfverslaggevers even op de brave Lucas Glover gericht zou staan, en voor één keer niet op Woods. Mis. De Eve Grand Slam! Wat een uitvinding. De Grand Slam, de vier majors winnen in hetzelfde seizoen, is nog nooit gerealiseerd. Ben Hogan kwam in 1953 aan drie, maar kon niet tijdig van de British Open op de US PGA raken. Tiger Woods won ze wel alle vier op een rij, maar niet in hetzelfde seizoen: de US Open, de British Open en de US PGA in 2000, en aansluitend de Masters in 2001.
Na Bethpage doken de reporters hun archieven in: heeft er al ooit iemand in één seizoen de vier toernooien voorafgaand aan de majors gewonnen? Nee, dat was niet zo. En dus werd de kalender erbij gehaald om alvast te kijken wat het laatste toernooi vóór de British Open zou zijn. Dat was de AT&T op The Congressional Club. En wie is daarvan de organisator? Tiger Woods himself!
Stel u voor dat Woods dit jaar geen major zou winnen, maar wel telkens het laatste toernooi ervoor! Waarvan er dan nog drie georganiseerd worden door respectievelijk Arnold Palmer, Jack Nicklaus en Woods zelf, de grootste drie uit de hele geschiedenis van het golf. De enige drie toernooien ook waarvan een speler of ex-speler de organisator is. Als dit geen bewijs zou zijn van het bestaan van God, wat dan wel? Hier kan zelfs Rik Torfs niets meer tegen inbrengen.
Nog tijdens de US Open beenden de oudere verslaggevers naar Woods om hem over deze onverwachte wending te ondervragen. De jongere werden naar Phil Mickelson gestuurd. Die was net voor de vijfde keer tweede geworden. Daarmee keilde hij de grote Jack Nicklaus toch van één recordtabel. Nicklaus heeft niet alleen achttien majors gewonnen, hij was ook negentien keer tweede! En had tot dan toe in alle vier de majors het hoogste aantal tweede plaatsen verzameld: vier in de Masters, vier in de US Open, zeven in de British Open, en vier in de US PGA. In de US Open ging Mickelson hem dus voorbij. Maar terwijl Phil de persmeute stond op te wachten om over dit heuglijke feit te vertellen, kreeg hij maar één vraag: ‘Denk je dat Tiger Woods in staat is om de vier toernooien voorafgaand aan de majors te winnen?’ Phils geduld naderde langzaam het kookpunt.
In een hoekje van de Black Course stond intussen Lucas Glover met zijn trofee onder de arm teleurgesteld te grienen. De enige die nog wat belangstelling voor hem had, was zijn vrouw Jennifer. En wie weet waar die aan dacht. De winnaarscheque op de US Open bedraagt 1,35 miljoen dollar.
We spoelen nu enkele weken door, de AT&T op The Congressional: winnaar Tiger Woods! Dat is toch echt on-ge-looflijk: de Eve Grand Slam, al even uniek als de Grand Slam zelf, is dus bijna een feit. In de golfwereld kijken ze nu niet meer uit naar de British Open van deze week of naar de US PGA van half augustus, maar naar het laatste toernooi vóór de PGA, en dat is traditioneel de Bridgestone Invitational in Ohio, waarvan Woods al vijf edities heeft gewonnen. Een zesde dit jaar, en Tiger is een onwaarschijnlijk record rijker.
Hunter Mahan, op de AT&T met één stroke verslagen door Woods, riep op de persconferentie wanhopig: ‘Ik had mij voorgenomen om over te schakelen naar de Ladies PGA, maar nu hoor ik dat daar ook al een Woods rondloopt.’ En inderdaad: een week eerder maakte de bloedmooie achttienjarige Cheyenne Woods, nichtje van Tiger, haar profdebuut in de Wegmans Open. Haalde de cut niet, maar dat deed Tiger in zijn allereerste PGA-toernooi evenmin. Het bracht de onvermoeibare golfreporters ertoe om nóg maar eens naar Phil Mickelson te snellen met de vraag of ook hij een nichtje had. Bij de brave Phil sloegen de stoppen door: ‘Nee, ik heb geen nichtje! Ik heb nooit een nichtje gehad! En ik wil nooit een nichtje hebben! En laat me nu met rust, bende hyena’s.’
Volgens de invloedrijke chroniqueur van The Los Angeles Times gedroeg Mickelson zich stilaan zoals Tommy Bolt!!
De kabouter drift van het golf
Tommy Bolt, winnaar van de US Open in 1958, staat in de geschiedenis van het golf onbetwist op nummer één waar het woede-uitbarstingen op de baan betreft. De Kabouter Drift van het golf. Kwam uit Oklahoma. Tommy kon zo boos worden dat hij zijn clubs alle kanten uit gooide. Hij ging er prat op dat hij met elk type het wereldrecord afstandgooien op zijn naam had. Toen Arnold Palmer ook eens uit ergernis een club had weggegooid, gaf Tommy ’s avonds commentaar op televisie: ‘Palmer is de allerslechtste golfclubgooier die ik ooit bezig heb gezien. Geen feeling, geen techniek, geen kracht, niets. Een drama.’
Bolt vroeg ooit op de zestiende hole advies voor een long shot aan zijn caddy. ‘De sandwedge’, adviseerde die, dat is de club die gebruikt wordt om de bal uit een zandbunker te scheppen. ‘Wat voor een belachelijk advies is dat?’ schreeuwde Bolt alweer in colère. Waarop de caddy: ‘Het is de enige club die nog in uw tas zit.’
‘Ik ben in één onderdeel van het golf een wereldautoriteit’, mocht Tommy graag herhalen, ‘in het putten zonder putter’. In razernij heeft hij er menige op zijn knie gebroken, iets wat wij u afraden om na te doen. Tenzij u over een stalen knie beschikt en compleet geschift bent, twee voorwaarden waaraan Bolt voldeed.
‘Ik zal eens iets zeggen’, vertelde hij in een kalmer moment aan een schare verslaggevers. ‘Ik breek liever clubs dan dat ik ze weggooi. Zo kunnen ze me tenminste geen tweede keer treiteren. Maar één goede raad: als je er toch voor opteert ze weg te gooien, gooi ze dan naar voren, anders verlies je te veel energie met terug te lopen om ze weer op te rapen. En breek nooit in dezelfde match je driver én je putter.’ Volgens columnist Jimmy Demaret had de putter van Bolt meer tijd in de lucht doorgebracht dan Charles Lindbergh.
In Engeland was Bolt lange tijd niet graag gezien. Dat kwam door een spijtig incident in 1957, toen hij zich in een interview met een Amerikaanse krant had laten ontvallen dat Engelsen afzonderlijk misschien geen onaardige mensen waren, ‘but get them together and they are about as miserable a bunch of people as you could ever have the misfortune to run into in a supposedly civilized world’. Wie Engelse toeristen of voetbalsupporters in den vreemde weleens aan het werk heeft gezien, kan niet anders dan toegeven dat Bolt meer dan vijftig jaar geleden al overschot van gelijk had, maar in Engeland vielen zijn woorden slecht.
Over Tommy zijn boeken geschreven, en omdat hij vond dat hij ook dat beter kon, publiceerde hij er in 1971 zelf één: The Hole Truth, een goedgevonden woordspeling. Maar vooral voor zijn tweede boek, How to Keep Your Temper on the Golf Course, ruilen wij met plezier het volledige oeuvre van Hugo Claus in. Een goudmijn voor wie houdt van golfhumor. Wat dacht u van deze anekdote. De oude Sam Snead, die bekendstond om zijn gierigheid en dus aan zoveel mogelijk toernooien deelnam om zoveel mogelijk startgeld te kunnen innen, had eens tegen Bolt gezucht: ‘Had ik in mijn tijd kunnen putten zoals Jack Nicklaus, ik had duizend toernooien gewonnen.’ Waarop Bolt antwoordde: ‘Had Jack Nicklaus aan evenveel toernooien deelgenomen als jij, hij had er twééduizend gewonnen.’
Overigens had Sam Snead gelijk: zuiver putten is een kunst die niet eens aan alle grote kampioenen gegeven is. En wie het wel gegeven is, wordt het vaak ontnomen. Door de tijd, of door de elementen. Wij denken aan de Spanjaard Jose-Maria Olazabal, die bij zijn doorbraak een beetje voorbarig ‘de nieuwe Bob Charles’ genoemd werd. Met dat soort onbezonnen vergelijkingen moet men altijd opletten.
Bob Charles – hebt u nog een minuutje? – is een Nieuw-Zeelander, en is in zijn vaderland nog steeds een levende legende. Sir Bob was de eerste linkshandige golfer die een major won: de British Open van 1963. Het heeft daarna volle veertig jaar geduurd vooraleer een andere linkshan-dige hem dat nadeed: de Canadees Mike Weir in de Masters 2003. Vandaag is Phil Mickelson de bekendste ‘lefty’.
Bob Charles was een begenadigd en onverstoorbaar putter. Of het op de eerste hole was of op de laatste, of er een half miljoen dollar van afhing of een tinnen schaal… dat maakte allemaal geen verschil. Charles gold vele decennia als ijkpunt voor alle andere spelers. Zo ook voor Olazabal, maar die verloor gaandeweg zijn accuratesse. Wat Golf Magazine deed besluiten: ‘Toen Olazabal opkwam, putte hij als Bob Charles, maar de laatste tijd begint hij steeds meer te putten als Ray Charles.’
Bob Charles haalde vorig jaar op zijn 71e nog de cut in de New Zealand Open. Een tweede ronde in 68 slagen, drie minder dan zijn leeftijd, iets waar de meeste senior players pas vanaf hun 80e op mogen hopen. Zoals Bruce Lansky, de dichter, die met een voor dichters ongebruikelijke luciditeit schreef: ‘Ik vrees dat ik niet lang genoeg zal leven om mijn leeftijd te scoren. Ik zal al blij zijn als ik onder mijn gewicht kan blijven.’
Tommy Bolt is ons vorige zomer jammer genoeg ontvallen op zijn 92e. Te vroeg, daarover is iedereen het eens.
De vuurtoren van Turnberry
Maar genoeg gekletst, we zijn dit weekend dus te gast op Turnberry, een adembenemende en typisch Schotse golflinks aan de rand van de zee. Wie ooit in de buurt komt, moet desnoods maar een omwegje maken. Vanuit Glasgow is het dik anderhalf uur met de auto. Wel links rijden. Er staat een fantastisch vijfsterrenhotel op de course, en geen fotoboek over golf is volledig zonder de vuurtoren van Turnberry, gebouwd op de ruïnes van Turnberry Castle, met op de achtergrond in zee het rots-eiland Alisa Craig. Vanaf de rand van de baan heb je bij héél mooi weer zelfs uitzicht op The Mull of Kintyre, onsterfelijk dankzij Sir Paul McCartney. Wie dat kan aanschouwen zonder in tranen uit te barsten, is onwaardig Knack te lezen. Jammer genoeg is het op Turnberry nooit mooi weer.
DOOR KOEN MEULENAERE
‘Een president van de Verenigde Staten wordt slechts voor vier jaar verkozen, een boom op Augusta voor eeuwig.’
