U kent Joke Emmers van Callboys en Beau Séjour op tv, maar vanaf volgende week staat ze als zichzelf op de planken in Brief.
Hoe heeft de whodunit Beau Séjour (Eén) – waarin de vermoorde Kato op zoek gaat naar haar moordenaar, samen met vijf mensen die haar nog kunnen zien, onder wie uw personage Ines – u en uw carrière veranderd?
EMMERS: Niet. Het regent geen aanbiedingen. En dat miljoen kijkers is zéér fijn, maar de liefde voor het theater blijft groter. Ik heb wel veel geleerd van regisseurs Nathalie Basteyns en Kaat Beels. Ik besef nu dat je niet spannend hoeft te spelen om iets spannend te maken. Omdat de cast niet wist wie de moordenaar van Kato is, moesten we elke scène ‘gewoon’ spelen. Zo’n sec spel, gecombineerd met die donkere setting, levert superspannende scènes op.
Ik deel veel met Ines.Omdat ik haar een mooi personage vind, voegde ik geen tics toe aan mijn spel. Daarom ligt ze dicht bij mezelf. Dat zij ook single is, is toeval. Maar dat single-zijn is wél het thema van Brief. In 2011 maakte ik met Damiët een eerste solo over een sterke vrouw, Brief is solo nummer twee. Ik creëer mijn personage met de hulp van mijn coach, Bas Teeken: single én verlangend naar ‘de ware’. Niet dat ik daaronder lijd, maar de druk van de omgeving is wel heftig. ‘Wanneer breng je je vrijer mee, Joke?’ Het is intussen een standaardvraag op familiefeestjes.
Beantwoordt u die vraag door uit Toon Tellegens Brieven aan Doornroosje voor te lezen?
EMMERS:Brieven aan Doornroosje– 365 brieven van de prins aan de nog slapende Doornroosje – is het uitgangspunt. Ik hou van Tellegens pure en intieme taal. De mooiste brief is die van 10 oktober. Daarin vertelt de prins hoe iedereen door het oog van een naald kan springen, behalve hij. Hij durft niet. Dat is liefde: durven door het oog van de naald te kruipen. Ook de waanzin van Betty Blue, het hoofdpersonage uit de film Betty Blue (1986) dat gek wordt van verlangen naar een lief, inspireerde me. En het werk van Francesca Woodman, een Amerikaanse fotografe die amper 22 was toen ze zelfmoord pleegde. Haar inspiratie was op en haar relatie was stuk. Triest. Laatst las ik in de krant dat 21-jarige meisjes ongelukkig zijn omdat ze geen lief hebben. Zo erg! Je geluk mag toch niet van een man afhangen? Eenzaamheid kan best mooi zijn.
En toch staat u niet helemaal alleen op de scène.
EMMERS: Nee. Ik sta op de scène met een rookmachine, wat vetplanten én met jazzcontrabassist Anneleen Boehme. We eren elke vorm van liefde en het verlangen ernaar. Mocht de mensheid alleen in de liefde en niet in een religie geloven, dan zouden er zo veel problemen verdwijnen. Klinkt dat naïef? Des te beter. Het zou de wereld goed doen als iedereen wat naïever in het leven zou staan.
Behalve naïef lijkt u, zoals Ines, een einzelgänger.
EMMERS:Ik ben geen geboren eenzaat, hoor. Ik heb veel vrienden en een leuke familie. Maar ik reis graag van ontmoeting naar ontmoeting, van plek naar plek. Ik voel me graag vrij. Er zijn zo veel mensen met wie ik nog wil samenwerken! Luk Perceval of Olympique Dramatique, bijvoorbeeld. En ik vorm een gelegenheidscollectief met Thomas Janssens, Evelien Bosmans en Matthias Meersman. In 2014 maakten we You May Now Kiss the Bride. Dit najaar volgt Lost Boys. Ach, misschien hou ik te veel van het toneel om mijn leven met een man te delen?
Brief, op 16/02 try-out in de Arenbergschouwburg, Antwerpen. Later op tournee door Vlaanderen en Nederland. Info: www.arenberg.be
Door ELS VAN STEENBERGHE
