Hoe meer de regeringsonderhandelingen vorderen, hoe meer irritatie SP.A-onderhandelaar Frank Vandenbroucke opwekt.

Frank Vandenbroucke is het prototype van de slimste jongen van de klas, en dat zorgt dezer dagen voor heel wat ergernis. Zowel binnen zijn eigen partij als bij de toekomstige Vlaamse coalitiepartners. ‘Die man is zo ontzettend overtuigd van zijn eigen gelijk dat het hem niet eens opvalt dat niemand het met hem eens is’, zegt een onderhandelaar. De voormalige Vlaamse viceminister-president, die tot 7 juni nog als een ijzersterk minister werd beschouwd, dreigt in sneltempo een karikatuur van zichzelf te worden. En daar werken zijn partijgenoten, die gretig oneliners over hem rondstrooien, maar al te graag aan mee.

De SP.A heeft op z’n zachtst gezegd een nogal ambigue relatie met Vandenbroucke. Zijn enorme dossierkennis en daadkracht maken hem voor veel kiezers tot een baken in moeilijke tijden. Maar nogal wat SP.A’ers hebben het erg moeilijk met zijn eigengereidheid. Vandaar dat Vandenbroucke, die begin jaren negentig nochtans zelf aan het hoofd van de partij stond, vorige week niet was uitgenodigd voor de samenkomst van partijvoorzitster Caroline Gennez en een handvol socialistische boegbeelden van weleer. Meer nog: de rode krokodillen schaarden zich niet alleen achter Gennez, ze gaven haar ook de raad mee om Vandenbroucke te laten zien wie de baas is.

De voorbije weken bemoeide Vandenbroucke zich tijdens de regeringsonderhandelingen immers met zogoed als elk dossier, en daarbij nam hij Gennez geregeld de wind uit de zeilen. Zo weigerde hij koppig om in te leveren op de budgetten van werkgelegenheid en onderwijs, de bevoegdheden die hij tijdens de afgelopen regeerperiode onder zijn hoede had. Nochtans moeten alle coalitiepartners een duit in het zakje doen nu de Vlaamse regering zo’n 2 miljard moet besparen. Zeker als ze ook prestigieuze initiatieven wil nemen, zoals de invoering van een aanvullende Vlaamse kinderbijslag of een Vlaamse hospitalisatieverzekering. Vandenbroucke steekt echter niet onder stoelen of banken dat hij dergelijke dure projecten allerminst ziet zitten. Of de rest van zijn partij er ook zo over denkt, zal hem daarbij worst wezen.

Formateur Kris Peeters zou hem er vorige week zelfs fijntjes op hebben gewezen dat niet hij maar Gennez de SP.A-delegatie leidt. Nu had Vandenbroucke altijd al de neiging om vergaderingen naar zijn hand te zetten, maar bij eerdere regeringsonderhandelingen zorgden andere zwaargewichten, zoals Johan Vande Lanotte, er altijd voor dat hij bij de les bleef. Van een dergelijk tegenwicht is dit keer echter geen sprake.

In elk geval zou Vandenbroucke zich beter even koest houden. Anders zou partijvoorzitster Caroline Gennez zich wel eens geroepen kunnen voelen om haar pas geconsolideerde macht te etaleren door hem buiten de regering te houden, of toch minstens iemand anders aan te stellen als viceminister-president. En dat zou zowel voor de nieuwe Vlaamse regering als voor de SP.A een spijtige zaak zijn.

door Ann Peuteman

Frank Vandenbroucke dreigt in ijltempo een karikatuur van zichzelf te worden.