Er was Lance Armstrong, drie jaar na zijn afscheid derde in de Tour. Er was Kim Clijsters, twee jaar na haar afscheid winnares van de US Open. En er was Yves Leterme, één jaar na zijn vlucht opnieuw premier. Maar de opzienbarendste comeback van 2009 deed zich voor in het golf.

et Tiger Woods ging het dit jaar niet te best. Terug na acht maanden afwezigheid wegens een operatie aan de knie, miste hij de belangrijkste vier afspraken van het seizoen. Op de Masters zesde. Op de US Open zesde. Op de British Open niet voorbij de cut halfweg! En op de US PGA ging hij als leider de slotronde in, maar werd hij tot zijn ontzetting geremonteerd door een Zuid-Koreaan die bij nazicht Yong-eun Yang bleek te heten.

Woods won wel zeven van de achttien toernooien waaraan hij deelnam en meer dan 11 miljoen dollar aan prijzengeld, maar kwam het meest in het nieuws met een vermakelijk auto-ongeluk waarbij hij om halfdrie ’s nachts op zijn eigen oprit eerst tegen een brandkraan en daarna tegen een boom knalde. En niet toen hij thuis aankwam, zoals u en ons kan overkomen, maar toen hij thuis wegscheurde. Om halfdrie ’s nachts! En zowel Tiger als de SUV bleek met een golfclub bewerkt. Een ijzeren zeven, wat golfpuristen de wenkbrauwen deed fronsen.

Het kostte de National Enquirer exact een uur om uit te vissen waar-over de echtelijke ruzie tussen Tiger Woods en Elin Woods-Nordegren had gegaan: Rachel Uchitel. Een hostess uit een bord… pardon nachtclub in New York. Waar ze naar het schijnt Pieter De Crem ooit de toegang hebben geweigerd. Rachel zou Tiger de week voordien hebben vergezeld naar de Australian Masters, die hij overigens won.

Dat was niet bevorderlijk voor het zorgvuldig opgebouwde en gecommercialiseerde brave imago van Tiger Woods. Drie dagen later manifesteerde zich al Jaimee Grubbs, de naam zegt het al. Ook zij beweerde met Tiger betrekkingen te hebben gehad die de toevoeging ‘louter vriendschappelijk’ ontstegen waren. Dan verschenen de eerste foto’s van een langbenige… enfin, in geen tijd waren we aan een stuk of vijftien, gaande van verlegen onderwijzeressen tot iets minder verlegen pornosterren.

Dat overspelletje was al jaren aan de gang, en het heeft de carrière van Woods al die tijd geen kwaad gedaan. Een voorbeeld dus voor ons allen: wenst u in uw eigen loopbaan evenveel succes te hebben als Tiger in de zijne, vlinder en vogel er dan op los. Nee tegen de monogamie, die volgens bekende biologen ter zee tegennatuurlijk is.

Elin Nordegren en haar financiële adviseurs sloegen aan het rekenen en cijferen, vulden bladzijde na bladzijde, versleten twee zakjapanners, en kwamen na een nacht van toegepaste wiskunde tot een mooi afgerond getal: 200 miljoen dollar, daarvoor kon de zaak geregeld worden. Daarna moest hij plots stoppen met golf. Welja, waarom niet? De commentator van ESPN vatte het treffend samen: Woods is de eerste die zich eerst naar de brandkraan begeeft en daarna in brand vliegt, de gebruikelijke volgorde is andersom.

DE OUDSTE MAJORWINNAAR

U weet ondertussen uit de reguliere media hoe het staat met het echtpaar Woods, geen geroddel verder in het Knack Jaaroverzicht, dat is meer iets voor in de gewone Knack. Wij keren liever terug naar de British Open van dit jaar, gespeeld op Turnberry. Een typisch Schotse golflinks waar naast de onhandigheid van de golfer weer en wind de grootste spelbrekers zijn. Dat zorgt bijna altijd voor verrassende ontknopingen.

Turnberry was een eerste maal gastheer voor The Open in 1977, en toen werd de golfwereld getrakteerd op een match voor de legende: The Duel in the Sun. Zo genoemd vanwege het warme weer, en het duel waarvan sprake ging tussen de Amerikaanse grootmeesters Tom Watson en Jack Nicklaus. Watson, 27 jaar jong, versloeg de onoverwinnelijk gewaande golden bear met één stroke verschil op de laatste hole, die te zijner ere prompt werd omgedoopt tot ‘Duel in the Sun’.

Na afloop werd winnaar Watson uitgebreid geïnterviewd in The Sunday Times. Hij vatte daar mooi het verschil samen tussen een Schotse en een Amerikaanse golfcourse: ‘Het sleutelwoord op Britse golflinks is frustratie. Je kunt een perfect shot slaan en plotseling, zonder dat daar ogenschijnlijk een oorzaak voor is, begint de bal als een dolleman van links naar rechts te hotsen en te botsen, wipt met een wijde boog over de hole heen, rolt vervolgens de green af en valt vijftig meter lager in zee. Mocht ik een maand op Britse golfbanen spelen, ik werd waanzinnig.’

Tom Watson won acht majors en in totaal 57 toernooien, hij was zes keer Speler van het Jaar en vijf keer Money Leader. In Golf Magazine beweerde Jim Murray: ‘Elk golftoernooi dat zichzelf respecteert, wil gewonnen worden door Tom Watson.’ In concurrent Golf Digest schreef Andy Bean: ‘Land met je drive in de rough links van de baan, hak de bal er met je tweede shot uit tot midden in een bunker naast de green, chip hem uit het zand tot op tien meter van de hole, en put hem dan in één keer binnen, en dan heb je een Watson par gemaakt.’

Het zag er niet uit, zoals Watson speelde, en in de Britse pers werd ooit gesuggereerd dat hij zijn swingcoach beter zou vervangen door een choreograaf, maar het was allemaal wel dodelijk efficiënt.

Awel, welnu, op de British Open van 2009, die halfweg dus was opgeschrikt door de uitschakeling van Tiger Woods, stond na drie ronden dezelfde Tom Watson tweeëndertig jaar later opnieuw aan de leiding! Maak dat mee. 59 was hij ondertussen. De golfverslaggevers, sinds jaren door hun voorraad superlatieven heen, wisten niet waar ze het hadden.

Het jaar voordien had zich in The Open nochtans een soortgelijke situatie voorgedaan, toen op Royal Birkdale. Daar was het veteraan Greg Norman die als leider de laatste ronde in ging. Tot hij op de valreep de duimen moest leggen voor de Ier Padraig Harrington. Waarbij Norman het geluk had te worden getroost door de bruid met wie hij een week voordien in het huwelijk was getreden: tennislegende Chris Evert. En Padraig Harrington de pech had te worden omhelsd door de bruid met wie hij elf jaar voordien in het huwelijk was getreden: een zekere Caroline. Een spectaculair lelijke vrouw die hij van in de lagere school kende. Norman en Evert zijn trouwens ondertussen alweer gescheiden, hun huwelijk hield vijftien maanden stand. Er is opnieuw hoop voor elk van ons.

Maar Greg Norman was in 2008 ‘nog maar’ 53, Watson was in 2009 zes jaar ouder. Hij kon de oudste majorwinnaar ooit worden, een eer die tot dan toe was weggelegd voor zijn landgenoot Julius Boros, die in 1968 de US PGA won op de gezegende leeftijd van 48 jaar en 140 dagen. Boros bleef overigens op hoog niveau spelen tot zijn 74e, toen hij tijdens een toernooi in Fort Lauderdale getroffen werd door een hartaanval na het scoren van een birdie. We mogen zeggen dat Julius in stijl van ons is heengegaan, er zijn er meer die na een double-bogey het loodje leggen.

Tom Watson en Turnberry zijn nu goed voor een dubbele legende. Want uitgerekend op de 72e hole, waar hij in 1977 de grote Jack Nicklaus versloeg, ging het in 2009 mis. Watson stond nog één stroke voor zijn landgenoot Stewart Cink, had genoeg aan een par op zijn eigen Duel in the Sun-hole voor een nooit geziene stunt, en miste toen een putt vanaf twee meter. Dat betekende een play-off met Cink over vier holes, en daarin ging de veteraan helemaal onderuit: zes strokes meer nodig dan zijn tegenstander.

Terwijl iedereen zich na afloop rondom Watson verdrong, zuchtte winnaar Stewart Cink eenzaam in een hoekje: ‘Ik ben nu een record rijker: dat van meest gehate majorwinnaar aller tijden.’

DOOR KOEN MEULENAERE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content