Katrien* 2 jaar vrijwilligster

© foto's Jelle Vermeersch

‘Een ver familielid heeft ooit zelfmoord gepleegd. Het was een taboe, er mocht vooral niet over gesproken worden. Hier bij de Zelfmoordlijn leer je vooral luisteren. Ik geef mensen de tijd om hun gedachten te verwoorden.

‘Na een moeilijk gesprek lig ik weleens wakker omdat ik een vraag niet heb gesteld. Dan reconstrueer ik het gesprek even op papier, zodat ik het de volgende keer beter aanpak.

‘Soms bellen mensen die helemaal niet taalvaardig zijn. Je voelt dat ze hun probleem amper kunnen verwoorden. Ze nemen de telefoon, bellen en… zeggen dan bijna niets. Dat ze die enorme drempel tóch hebben overwonnen, raakt mij diep.

‘Als de situatie acuut is, kan ik de paniek en de wanhoop bijna voelen. Dan pols ik of ze hulp kunnen aanvaarden. Vaak hebben ze al veel geprobeerd, maar zijn ze telkens teleurgesteld. Ooit ben ik met iemand blijven praten tot hij met de fiets bij de spoeddienst van het ziekenhuis was. Dan was hij tenminste niet meer alleen.

‘Toen een meisje belde dat ze haar moeder verloren had en ze door haar vader misbruikt werd, voelde ik me machteloos. Ik wilde te graag helpen. Maar je mag je niet verliezen in het opsommen van oplossingen. Vaak hebben mensen daar zélf al aan gedacht. Je moet genoeg afstand bewaren. Maar toen ze zei dat ze er nog een dag over zou nadenken, was ik toch opgelucht.’

*Ter wille van de anonimiteit werden de namen gewijzigd. Wie met vragen zit over zelfmoord, kan bellen naar de Zelfmoordlijn op het nummer 1813. Vrijwilligers kunnen zich melden op www.zelfmoord1813. be

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content