Het Vlaams Belang verliest een derde van zijn stemmen. De achterban is teleurgesteld. ‘We hebben kletsen gekregen, maar we zijn niet dood.’
Vanuit een huis in de Antwerpse Van Maerlantstraat klinken diep in de avond strijdbare woorden. ‘We zijn niet knock-out geslagen! Onze rug is niet gebroken. We staan hier alive and kicking.‘ Het is onmiskenbaar de stem van Vlaams Belangboegbeeld Filip Dewinter. Het café waarin de sympathisanten van het VB zich hebben verzameld, is bevolkt met vele soorten mensen. De meesten herhalen tussen pot en pint de moedgevende woorden van Dewinter voor zichzelf: ‘We hebben kletsen gekregen, maar we zijn niet dood.’
Een brede mannenarm met Japanse draken erop getatoeeerd, legt zich rond de schouder van Dewinter. ‘Een bolleke Koninck voor u, Filip.’ Dewinter neemt een slok en zegt: ‘We zijn de grootste oppositiepartij, wat voor een partij als de onze een zeer goede zaak is. We vallen terug op een zeer gunstige electorale positie.’
‘Mag ik iets vragen? Een foto?’ zegt een jonge vader. ‘Ja, wacht even’, zegt Dewinter. En hij spreekt verder. ‘Iets stemt mij blij. Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen heb ik de strijd tegen Patrick Janssens (SP.A) verloren. Nu pak ik hem terug door mijn vele voorkeurstemmen in deze stad.’
Terwijl de man zijn dochtertje haalt, zegt Dewinter dat hij nog een droom heeft. ‘Soms droom ik nog weleens van een Forza Flandria. Hadden we vandaag kunnen samenwerken met de drie rechtse partijen, dan waren we aan zet geweest. Maar gedane zaken nemen geen keer. Het heeft geen zin om nu messen in iemands rug te steken.’
De jonge vader komt met zijn dochtertje van één op de arm naast Dewinter staan. Zijn vrouw wil een foto nemen met haar gsm. Op dat moment gaat de telefoon van Dewinter over. Hij snelt naar een achterkamer.
‘Ze heet Tatyana’, zegt de moeder. ‘Ze is vanmorgen om negen uur met mij gaan stemmen op Dewinter. Voor de eerste keer in haar leven’, zegt de vader.
Dewinter komt terug. Er is wat consternatie. ‘Ik haal na Vanhecke de meeste stemmen voor de Europese verkiezingen! Dat is een erkenning! Maar naar Europa gaan doe ik niet.’ Zou het VB met Wilders een Europees front willen vormen? Dewinter: ‘Ja, natuurlijk. Maar ik begrijp zijn terughoudendheid. Hij wil eerst in eigen land een sterke positie krijgen zonder te veel problemen.’
De kleine Antwerpse Tatyana gaat naar huis.
Aan een tafeltje wat verderop zitten twee mannen. ‘We mogen zeker niet de verwoording van onze standpunten afzwakken’, zegt de ene tegen de andere.
‘Bart De Wever moet het boegbeeld worden van de Vlaamse onafhankelijkheid. Ik heb voor hem gekozen. Daar zijt gij zeker niet mee akkoord, Hugo?’ zegt Walter Verbraeken, een man uit de vastgoedsector, eigenaar van zowel de panden van Lijst Dedecker als van Vlaams Belang op de Amerikalei. Zijn kompaan Hugo Brouckaert: ‘N-VA zal weer bij de tjeven aansluiten, dat kan niet anders.’
‘Maar als we met LDD en N-VA samen… Ik zat bij de onderhandelingen toen er met het Vlaams Belang en Dedecker overlegd werd over een alliantie. Iedereen ging ermee akkoord. Maar Marie-Rose Morel heeft er een stokje voor gestoken.’
Morel is er die avond niet. Ze is samen met Frank Vanhecke naar de uitzending over de Europese verkiezingen in Brussel. ‘Met de verwijzing naar haar ziekte heeft Morel in de campagne het cordon médiatique doorbroken’, zegt. Philippe Van der Sande, de rechterhand van Dewinter, aan de toog: Dan gaan ze allemaal naar huis. Het is halfeen. ‘Ik moet morgen om negen uur al bij de VRT zijn’, zegt Dewinter.
Twee uur, het vet is van de soep. In een café op het Canadaplein in Brugge wast de waard de vuile bierglazen schoon. De hele dag had zijn café vol gezeten. De mensen hadden gewacht op Frank Vanhecke. Hij is niet meer langsgekomen. De waard is ontgoocheld door de slechte verkiezingsuitslag van het Vlaams Belang. ‘In het leven kunt ge grotere ontgoochelingen tegenkomen. Wat er vandaag gebeurd is, is een lichte blamage. Maar in oktober staan we er terug.’
DOOR ANNA LUYTEN
