De Belgische sopraan Sophie Karthäuser bouwde in korte tijd een reputatie als Mozartvertolkster uit. Eind deze maand trekt ze naar Salzburg.

Een goede opera- en concertzanger worden is niet makkelijk. Je moet talent hebben, jazeker. Maar je moet ook een goede opleiding krijgen. Vervolgens moet je goed weten op welke aanbiedingen je níét ingaat. Weerstaan aan operadirecteurs die niet wakker liggen aan de toekomst van je stem. Desondanks moet je toch je eerste engagementen op belangrijke podia zien te bemachtigen. Als ten slotte pers en publiek je sexy genoeg vinden, kun je eindelijk beginnen aan de zwerftocht tussen coulisse en hotelkamer, waar je zo hard naar meende uit te kijken.

Geconfronteerd met die condities, wekt het geen verbazing dat er in ons land maar weinig grote zangers opstaan. Maar kijk, sinds enkele jaren timmert een schitterende, onvervalste mozartienne onverstoorbaar aan een grote loopbaan. Sophie Karthäuser is sopraan, zong aanvankelijk vooral barokmuziek, maar maakte de laatste jaren naam als Mozartvertolkster. Eind deze maand beleeft ze een voorlopig hoogtepunt als Ilia in Mozarts Idomeneo in Salzburg, het Mozartoord bij uitstek.

We ontmoetten elkaar echter vooral naar aanleiding van haar mooie, onlangs verschenen Mozart-cd bij het label Cyprès: een bloemlezing van aria’s met het symfonieorkest van de Munt, onder leiding van zijn gewezen chef Kazushi Ono.

U noemt Mozart een toevluchtsoord. Vreemd, want nogal wat geniale artiesten vinden Mozart zoniet het moeilijkste wat er is, dan toch een blijvend raadsel.

SophieKarthäuser: Mozart zingen is niet makkelijk, maar allicht past mijn stem op dit moment goed bij de klassieke periode. Ik heb vroeger vooral barok gezongen – mijn stem was veel lichter toen. Maar ze is zo geëvolueerd dat ik me bij Mozart bijzonder goed voel, al wil dat niet zeggen dat ik meteen al zijn sopraanrollen zou kunnen zingen.

Maar goed, over het programma dat op deze plaat moest komen, hoefde ik niet lang na te denken: datgene waar ik op dit moment het beste in ben.

U hebt de opname gemaakt met Kazushi Ono, wat anders is dan werken met William Christie of Marc Minkowski. Ono behoort tot de traditie, de andere tot de ‘authentieke’ school.

Karthäuser: Kazushi luistert goed. Hij heeft niet alleen een grote kennis, maar ook een passie, een inwendig vuur dat je af en toe ook aan de buitenkant kunt waarnemen. (lacht) Hij heeft uiteraard niet la touche baroque, maar geeft veel vrijheid. Op een natuurlijke manier weet hij het orkest flexibel te houden; hij deelt de verantwoordelijkheid met zijn musici. Bovendien heeft hij een formidabel charisma: een sterke controle over wat er gebeurt, maar in een zee van vrijheid. Zo te kunnen werken, dat is iets ongelooflijks.

U zegt ‘la touche baroque’. Maar voor de ware baroqueur is de historische stijl geen kruid of kleur, maar een levenswijze en een morele plicht. U bent niet zo puristisch?

Karthäuser: Ja en nee. Ik probeer zo goed mogelijk mijn werk te doen, overeenstemming te vinden met de chef die daar en dan dirigeert. Het belangrijkste niveau is dat van de communicatie, het optimaal inrichten van de relatie met je medemusici. Dat komt voor alles. Kortom: nee, ik ben geen purist.

Zingen is geen natuurlijke staat, geen toppunt van harmonie en evenwicht, maar hard en vaak contra-intuïtief werken. Nochtans kunt u goed doen alsof het gemakkelijk is. Vergt dat vooral talent, of toch vooral zweet en tranen?

Karthäuser: Goed dat u dat onderwerp eens aansnijdt. Leren zingen is vooral hard werken. Maar wanneer ik op een podium stap, wil ik dat het publiek geen zangeres ziet die zingt, maar iemand die een verhaal vertelt met muziek. Mijn voornaamste doel is een gevoel van naturel. Kunstmatigheid is een kant van het zingen die me niet bevalt, maar haar vermijden vergt een constante zoektocht. Men kan me geen groter plezier doen dan na een voorstelling te komen zeggen dat alles er zo makkelijk uitzag. Terwijl: ze moesten eens weten wat er daarbinnen allemaal gebeurt.

Mozart Arias – Live at La Monnaie / De Munt is uit bij Cyprès. Karthäuser zingt eind januari Ilia (Idomeneo) in Salzburg met Minkowski, La Calisto in Parijs met Rousset, en Sandrina (La Finta Gardiniera) in Wenen met Jacobs. Info: www.sophiekarthauser.com.

DOOR RUDY TAMBUYSER

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content