In de aanloop naar de Vlaamse verkiezingen hoeden de traditionele Vlaamse partijen zich ervoor hun communautaire verlangens uit te schreeuwen. En als ze verstandig zijn, doen ze dat ook na 7 juni.

Ongeloofwaardigheid. Dat is al maandenlang de grootste handicap van de traditionele Vlaamse partijen. En dat hebben ze grotendeels te danken aan de schertsvertoning die de voorbije twee jaar rond de staatshervorming is opgevoerd. Vooral de christendemocraten hebben aan den lijve ondervonden dat ze hun kiezers de hemel wel kunnen beloven, maar als de Franstaligen geen zin hebben om toegevingen te doen, is dat praat voor de vaak. En de Vlaamse meerderheid kan eisen wat ze wil, elk stapje in de staatshervorming moet op federaal niveau worden gezet.

Neem de Vlaamse resoluties uit 1999. Een inspirerend document, daar niet van. Maar tien jaar later is er nog altijd niet veel van in huis gekomen. Blijkbaar volstaat het niet om iets hard genoeg te wensen. In 2004 schreef Leterme I dan weer in het regeerakkoord dat Brussel-Halle-Vilvoorde ‘onverwijld’ moest worden gesplitst, maar dat is tot op vandaag nog altijd niet gebeurd.

Je zou dus denken dat de Vlaamse politici zo langzamerhand doorhebben dat de federale regering niet altijd geneigd – en meestal gewoon niet in staat – is om hun marsorders te volgen. Alleen als de volgende Vlaamse regering zich niet laat vastpinnen op communautaire deadlines en minimumeisen, maakt de staatshervorming misschien een kans.

De kieskring B-H-V moet nu eindelijk eens worden gesplitst. Anders kunnen er geen wettelijke verkiezingen meer worden georganiseerd en komt de Belgische staat ernstig in de problemen. En daar liggen de Franstaligen meer van wakker dan de Vlamingen. Zelfs als het parlement, zoals sommige grondwetspecialisten stellen, de verkiezingen achteraf alsnog geldig kan verklaren, zal oplaaiende communautaire koorts onvermijdelijk de hele campagne beheersen. Het probleem is behoorlijk acuut, want het ziet er niet naar uit dat de volgende federale verkiezingen pas in 2011 zullen worden georganiseerd.

En de grote staatshervorming? Zelfs de Franstaligen zouden daar ondertussen de noodzaak van inzien, beweren vooral Vlaamse politici graag. Joëlle Milquet (CDH) oreerde in Knack zelfs dat de staatshervorming in één weekend geregeld kan worden. Die kans is echter aanzienlijk geslonken nu de MR en de PS weigeren om samen in de regionale regeringen te stappen, en het gerucht aanzwelt dat de PS straks ook uit de federale regering wordt gekieperd. Nog nooit is in dit land een ernstige staatshervorming doorgevoerd zonder de Franstalige socialisten.

Dus kan de nieuwe Vlaamse regering maar beter niet om een nieuwe staatshervorming zeuren. Maar dan moet ze zich volgens politoloog Bart Maddens wel aan de letter van de financieringswet houden. Dat betekent dat ze niet bijdraagt tot de vermindering van het federale begrotingstekort, en dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest naar bijkomende middelen kan fluiten. Wie weet komen de Franstalige partijen dan niet zelf op een staatshervorming aandringen. En ondertussen kan de nieuwe Vlaamse regering zich misschien bezighouden met het besturen van Vlaanderen.

door Ann Peuteman

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content