HET LAATSTE WOORD

Vergrijzing (1)

Vergrijzing (1)

Het artikel ‘Vergrijzing op het platteland: Vlaanderen is er niet klaar voor’ (Knack nr. 8) slaat spijkers met koppen. Sinds decennia slaagt de overheid er niet in om een beleid op poten te zetten dat realistisch, haalbaar en betaalbaar is. Wereldvreemde ‘experts’ preken dikwijls alleen maar voor de kerk van projectontwikkelaars en institutionele zorgverleners.

Daniel Devos, Melsbroek

Vergrijzing (2)

Niet alleen op het platteland is de vereenzaming van de (hoog)bejaarden een probleem, ook in veel steden kennen bejaarden hun buren niet en wonen hun (klein)kinderen veraf. Dat is zeker zo aan de kust, waar bejaarden ‘aanspoelen’ wanneer ze jong- gepensioneerd zijn. Velen dromen ervan om na hun pensionering permanent in de badstad te gaan wonen waar ze zo vaak hun zomervakanties hebben doorgebracht. Vaak integreren die jongsenioren zich in het verenigingsleven en het vrijwilligerswerk, en betekenen ze een meerwaarde voor het sociaal-culturele leven. Maar na vijftien à twintig jaar zijn ze hoogbejaard en worden ze zorgbehoevend. De eenzaamheid weegt dan zwaar door. Zeker omdat veel appartementen tweede verblijven zijn die tijdens de week leegstaan. Dat vergroot het onveiligheidsgevoel.

Martine Meire, Oostende

Vergrijzing (3)

In Antwerpen zijn we vijftien jaar geleden met een strategisch plan vergrijzing en verwitting (80-plussers) begonnen. We hebben een zorgbedrijf opgericht, en in 1000 nieuwe seniorenwoningen voorzien, vijf nieuwe rvt’s, 40 dienstencentra en tal van andere activiteiten en initiatieven. Niets is perfect, maar we hebben op dat moment een toekomstgericht beleid proberen te ontwikkelen tegen alle mogelijke regelgeving en tegenkanting in. Niet alleen in Nederland vind je goede voorbeelden.

Monica De Coninck, gewezen schepen Antwerpen

Vergrijzing (4)

‘Thuiszorg is in alle omstandigheden het beste alternatief voor woonzorgcentra, ook voor zwaar zorgbehoevenden. Stop met bijkomende plaatsen in de residentiële ouderenzorg te creëren en zet, via een lastenverlaging op arbeid, alles in op thuiszorg. Zo worden woonzorgcentra overbodig.’ Dat is zowat de samenvatting van de krasse opiniebijdrage van Sten Sundahl, communicatieverantwoordelijke van Solidariteit voor het Gezin (‘Onze ministers moeten kiezen: thuiszorg of nog meer plaatsen in woonzorgcentra waarvoor niemand kan betalen’, Knack.be). In tijden waarin zowat alle spelers in de zorgsector ervan overtuigd zijn dat samenwerken, netwerken, ketenzorg, brugzorg, zorg op maat enzovoort dé zorg van de toekomst is, slaagt iemand erin één vorm naar voren te schuiven als de zaligmakende oplossing. Faut le faire. De behoeften van mensen evolueren met de tijd. Dan heb je een een fijnmazig netwerk van gedifferentieerde zorg nodig.

Be.One
Be.One

Margot Cloet, gedelegeerd bestuurder Zorgnet-Icuro De volledige tekst van deze opiniebijdrage kunt u lezen op Knack.be/ouderenzorg

Be.One

Ik kan me grotendeels terugvinden in het programma van de nieuwe linkse partij Be.One (‘Karel De Gucht is welkom’, Knack nr. 7). Ik ben allergisch voor elke vorm van racisme, wat niet betekent dat men geen scherpe kritiek op de islam mag geven. En toch zal deze partij niet mijn steun of stem krijgen. Ik blijf ervan overtuigd dat de klassenstrijd en niet de rassenstrijd centraal moet staan in de samenleving. Veel ongelijkheden hebben meer te maken met klasse dan met ras of afkomst. Ook in de allochtonengemeenschap zijn er zowel uitbuiters als uitgebuiten.

Roger Liekens, Kessel-lo

War on drugs

Bijna vijf jaar had het Antwerpse stadsbestuur nodig om tot de conclusie te komen dat er ook via de Antwerpse haven tonnen coke binnengesmokkeld worden (‘Stroomplan tegen drugs in Antwerpen’, Knack.be). Nu? pas?, enkele maanden voor de verkiezingen, komt men met een stoer plan dat door specialisten zoals Tom Decorte (Universiteit Gent) en Sofie De Kimpe (VUB) als ‘oude wijn in nieuwe zakken’ wordt afgedaan. Ik had graag een structurele aanpak in plaats van wat repressieve stoerdoenerij.

Robert Van Lent

Justitie (1)

In zijn commentaarstuk ‘Misprijzen’ (Knack nr. 7) verwijst hoofdredacteur Bert Bultinck naar de zaak van het humanitaire visum voor een familie in Aleppo als voorbeeld van de strijd van de huidige regering tegen de rechtsstaat. Het is nog maar de vraag of het in deze zaak inderdaad de regering is die de democratie aanvalt. Volgens de wet is het toekennen van een humanitair visum een gunst verleend door de regering (als uitvoerende macht). Maar in deze zaak heeft een rechter, die als vertegenwoordiger van de rechterlijke macht moet waken over de correcte toepassing van de wetten, beslist dat hij de wet naast zich neerlegt. Wie heeft hier gezondigd tegen het heilige principe van de scheiding der machten?

Marc Bastiaenssen, Wuustwezel

Justitie (2)

Dit is weer een van die typische N-VA-interventies om het vertrouwen in een gezonde democratie met haar gebruikelijke checks-and-balances en scheiding der machten te ondergraven. Wat minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon en zijn partij doen, past perfect in dat plaatje en is expliciet met dat opzet in de markt gezet. Het siert Knack dat het de gestage strijd van de N-VA tegen de rechtsstaat aanklaagt.

Stephaan Taccoen, Brugge

Biologie

Professor revalidatiewetenschappen en podoloog Philip Roosen vergeet één belangrijke zaak als het over de gestalte van de moderne mens gaat (‘Bigfoot is overal’, Knack nr. 7), namelijk de invloed van het groeihormoon IGF1 (Insuline Growth Factor One). Dit hormoon wordt afgescheiden samen met insuline om de suikerstofwisseling en de groei te regelen. Overeten en grote hoeveelheden al dan niet geraffineerde suiker veroorzaken een overproductie van dit hormoon, wat leidt tot een sterke stimulatie van de groei. Wat het doet als de groeifase voorbij is, is een ander probleem. Dit menselijke hormoon zit ook in zuivelproducten en vooral in koeienmelk. Toen de Japanners suiker en zuivelproducten begonnen te eten, begonnen ze ook te groeien. Nu onder invloed van recente wetenschappelijke bevindingen de consumptie terugloopt, stagneert ook hun groei weer. Het is maar de vraag of groter zijn ook gezonder en milieuvriendelijker is.

Oosterweel
Oosterweel

Frans Copers

Euthanasie

In ‘Lijden in je hoofd is het echte ondraaglijke lijden’ (Knack nr. 6) zegt dokter Wim Distelmans over euthanasie: ‘Het begrip wordt te slordig gebruikt, en niet alleen in deze zaak.’ De voorvechters van euthanasie oogsten nu wat ze al lang zaaien. Al tientallen jaren is er abnormaal veel aandacht voor euthanasie, waarbij artsen met een andere mening zo veel mogelijk uit het debat worden geweerd of in een verkeerd daglicht worden gesteld. Te pas en te onpas krijg je verhalen in de media waarbij de voorvechters van euthanasie ruim worden geciteerd (of hun mening geven zonder dossierkennis), waarbij onsmakelijke en onware toestanden niet worden gecheckt bij de behandelende arts. Dan hoeft het niet te verbazen dat mensen de arts zijn gaan beschouwen als iemand die snel een spuitje geeft, zoals bij hun hond, en dan nog meestal op verzoek van de familie. Gelukkig mag iedere arts voor zichzelf beslissen of hij/zij mee wil gaan in een verhaal van moord in een wettelijk kader.

Werner Verslegers, neuroloog

Oosterweel

De actiegroepen en de politieke overheid hebben wel een akkoord bereikt, maar in essentie blijft de Oosterweelverbinding een aanslag op de stad Antwerpen (‘Het mirakel van Oosterweel, Knack nr. 6). Ik beschouw het nog altijd als een verouderd en duur mobiliteitsproject.

Georges Allaert

Correctie

In ‘Wereld kort – Midden Oosten’ (Knack nr. 7 pagina 64) staat er als titel: ‘Oorlog tussen Syrië en Iran’. Dat moet natuurlijk ‘Oorlog tussen Israël en Iran’ zijn. Onze excuses.

De redactie

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content