Antwerpen (1)
Als je samen tafelt of een snoepreisje maakt, dan geef je politiek een schijn van partijdigheid. Als je samen het bed deelt en allerhande leuke spelletjes doet, dan behoort dat tot de strikte privésfeer (‘Waarom de N-VA Tom Meeuws ‘kapot’ wil’, Knack.be). Sorry guys, maar ik kan even niet meer mee. Ik zal wel van de oude stempel zijn. Niemand hoeft heilig te zijn, maar in de volksmond zeggen ze toch: ‘Wie met de hond slaapt…’ Je krijgt toegang tot inside informatie, je bent chanteerbaar, je wordt hoe dan ook ideologisch en qua attitude beïnvloed, het is slecht voor je geloofwaardigheid en imago. Bingo voor Knack.
Antwerpen (2)
De animositeit tussen de SP.A en de N-VA is volgens Knack grotendeels te herleiden tot revanche na de afgelopen relatie tussen Liesbeth Homans en Tom Meeuws. Hoe een blad als Knack zelfs maar kan denken dat dit de achterliggende oorzaak is van de bijzonder koele verhouding tussen die twee partijen is me een raadsel. Maar helemaal gortig vind ik dat u het privéleven van twee mensen in de openbaarheid brengt. Dat die romance onder journalisten voldoende bekend was, is echt geen argument, en helemaal erg vind ik dat u volhoudt dat dit relevante informatie is die u moest delen met de mensheid.
Antwerpen (3)
Wie heeft die zogezegde machinaties rond Tom Meeuws in gang gezet? Hijzelf en niemand anders. Na een etentje in ’t Fornuis stelde hij Bart De Wever in een slecht daglicht met loze beschuldigingen over een ‘paaicultuur’ tussen de N-VA en projectontwikkelaars. Die aantijgingen zijn als een boemerang in zijn gezicht teruggekomen. Bovendien heeft Meeuws zichzelf er gerechtelijk bijgelapt met zijn ‘inventieve’ financiële knip- en-plakwerk bij De Lijn. De repercussies hebben helemaal niets met persoonlijke rancune te maken.
Antwerpen (4)
Wie met wie een relatie heeft, gaat niemand aan. Dat moet je niet op het internet gooien. Relatiebreuken zijn al pijnlijk genoeg. Het argument dat het politiek relevant was, houdt geen steek. Uw redacteur beroept zich op een bevestiging van een anonieme bron – altijd handig, want niet controleerbaar. Voor mij zijn dergelijke uitspraken irrelevant.
John Crombez (1)
Het is nu toch duidelijk dat de SP.A het noorden en alle andere windstreken kwijt is (‘Geen enkele overheidsmanager heeft de Vlaamse belastingbetaler al zo veel geld gekost als Marc Descheemaecker’, Knack nr. 14). John Crombez is zichzelf aan het beschadigen, met als resultaat minder dan 10 procent in de peilingen. Een historisch laagterecord. Maar ‘het is allemaal de schuld van de N-VA!’ Ik geloof dat de oude Tobback zijn nagels al heeft afgebeten tot het strikte minimum. Arme SP.A, het einde is nabij.
John Crombez (2)
Wanneer besteedt Knack eens aandacht aan het ministeriële beleid van de mentor van John Crombez, de eminente staatsman Johan Vande Lanotte? Die heeft de belastingbetaler pas écht miljarden gekost tijdens zijn bewind, samen met zijn kompanen Guy Verhofstadt en Laurette Onkelinx, de tenoren van Paars.
Islam
Alicja Gescinsca is tegen een verbod op het dragen van religieuze symbolen in overheidsdiensten. Zij vindt ‘vrijheid van religie en geweten daarin essentieel’, en dit ‘raakt echt aan de menselijke waardigheid’. Gescinsca omzeilt de kwestie van de hoofddoek door het alleen te hebben over het joodse keppeltje (wat niet relevant is, want joden werken doorgaans niet in overheidsdienst). Voor mij mag iedereen dragen wat hij wil, maar ik kan mij voorstellen dat wie zich tot de overheid wendt niet geconfronteerd wenst te worden met een geloofsovertuiging die eigenlijk een politieke overtuiging is.
Ik kan de religieuze ‘gevoeligheid’ van de Poolse filosofe best begrijpen – Polen is nu eenmaal een diepgelovig land. Alle respect daarvoor, maar dat is niet erg normbepalend voor hedendaagse stromingen in de maatschappij.
Soumission (1)
Het artikel ‘Soumission? Waar zijn we eigenlijk over bezig?’ (Knack nr. 13) wil, met een reportage over drie ‘witte’ gemeenten, de angst van de Vlamingen voor de islam relativeren. Het gaat echter voorbij aan de essentie: de groeiende invloed van het salafisme bij de moslims in onze grote steden. De toestand in sommige Brusselse scholen lijkt mij weinig geruststellend: toenemend seksisme, verwerping van de evolutieleer, onbespreekbaarheid van de sjoah. Intussen neemt de linkerzijde, die decennialang de kerk heeft bestreden, het op voor de hoofddoek, hét symbool bij uitstek van de ongelijkheid van man en vrouw in de islam.
Soumission (2)
Ik denk dat de angst voor soumision overroepen is. Moslims zijn ook maar gewone mensen. Ik heb jarenlang met hen samengewerkt in Brussel. Dat heeft mij een stuk toleranter gemaakt.
Chronische pijn
In ‘We benutten onvoldoende de kracht van ons brein’ (Knack nr. 13) lees ik: ‘Hoe langer Morlion met pijnpatiënten werkte, hoe meer hij het belang inzag van een multidisciplinaire aanpak’, waarna beschreven wordt met welke medici en paramedici hij samenwerkt.
Het concept van een multidisciplinaire aanpak en het samenwerken met meerdere andere zorgverstrekkers komt helemaal niet van hem, maar van John Bonica in de VS, de pionier die het concept en de wetenschappelijke basis voor de multidisciplinaire behandeling van pijn als eerste propageerde, wat resulteerde in een Multidisciplinairy Pain Center in Seattle (1970), de eerste volwaardige multidisciplinaire pijnkliniek ter wereld.
Ook vóór Morlion bestond er multidisciplinaire pijnbehandeling in het UZ Leuven. De eerste aanzet werd vanaf 1972 gegeven door H. Adriaensen, later opgevolgd door G. Vermaut, die in de jaren tachtig stap voor stap verder bouwde aan een volwaardig multidisciplinair pijncentrum in Pellenberg, en daarna D. Knockaert in Gasthuisberg (tot 1998), waar Bart Morlion verder werd opgeleid in de pijntherapie. Wat verder in dit artikel aan bod komt, berust grotendeels op research en kennistheoretische inzichten die toen al in de internationale medische literatuur te vinden waren en op meerdere plaatsen in België en de wereld werden toegepast. Verder onderzoek door Morlion heeft zeker een toegevoegde waarde, maar we mogen de breed opgebouwde basis van zijn voorgangers niet vergeten.
Koerden
De Koerden ondergaan hetzelfde lot als wat er met de Polen in Jalta is gebeurd op het einde van de Tweede Wereldoorlog (‘De Koerden zijn geboren om verraden te worden, Knack nr. 13). Hoewel zij aan de zijde van de geallieerden hadden gevochten, en Poolse jongeren van 18, 19 jaar massale offers hadden gebracht tijdens de slag om Montecassino (Italië), werden ze door de geallieerden onder leiding van Roosevelt en Churchill aan Stalin toebedeeld. Voordien was er trouwens al een akkoord tussen Stalin en Hitler om Polen toe te wijzen aan Rusland. Met dat akkoord was het IJzeren Gordijn geboren.
De Koerdische koek zal volgens mij verdeeld worden tussen Syrië en Turkije – beide landen hebben belang bij een gewapende vrede. L’histoire se répète. Jammer, maar zo zal de toekomst uitdraaien. Men wil de Arabische bondgenoten niet voor het hoofd stoten.
Wielergedichten
Waarschijnlijk heb ik een en ander niet duidelijk geformuleerd in ‘Ik ben graag hoekig, zoals de kasseien’ (Knack nr 13), maar mijn bescheiden literaire historie heeft recht op juistheid: de legendarische dichter-performer Johnny the Selfkicker was in de herfst van 1967 niet aanwezig op mijn eerste publieke optreden als dichter in het CC van de abdij van Affligem, ik hanteerde er wel zijn voor die tijd uitdagende slogan ‘ Kom tocheens klaar, klootzak’ – tot consternatie van de paters. The Selfkicker rust intussen al lang in vrede.
