Deutsche Grammophon hypet talent.

De klassieke gitaar heeft een nieuwe held.’ Dat citaat over Milos Karadaglic in de Engelse Daily Telegraph wordt gretig door het label Deutsche Grammophon gebruikt om zijn eerste cd te promoten. De 28-jarige nieuwkomer groeide op in het zwaar door oorlog geteisterde Montenegro en raakte al heel jong verslingerd aan de klassieke gitaar. Op z’n zestiende, net toen de NAVO-bombardementen waren beëindigd, kon hij aan de prestigieuze Royal Academy of Music in Londen gaan studeren. En nu is daar die cd.

De zeventien nummers die erop staan, zijn een merkwaardig amalgaam. Enerzijds speelt Milos alle klassiekers die blijkbaar op een debuut-cd moeten staan – alwéér Asturias, Sevilla en Granada van Isaac Albéniz, alwéér Andaluza van Enrique Granados, en vooral: alwéér de superhits Recuerdos de Alhambra van Francisco Tárrega en de anonieme Romance van de film Jeux Interdits. In het laatste geval bovendien met een hypervoorspelbare stringbegeleiding.

Uit hetzelfde repertoire komen minder vaak opgenomen pareltjes zoals het charmante Lágrima van Tárrega of de Oriental van Granados. Verrassender zijn de gitaarversies van twee liederen van de Griek Mikis Theodorakis en Koyunbaba van de Italiaan met Turkse roots Carlo Domeniconi, een compositie uit 1985. Spectaculair, maar het klinkt eerlijk gezegd vooral als een heel ingewikkelde vingeroefening.

Is Milos een goede gitarist? Zeker wel. Het meest opvallend is de fysieke kracht in veel van zijn interpretaties: zijn sound is helder en volumineus. Anderzijds mist hij daardoor subtiliteit en is zijn techniek wat eigenzinnig: in de beroemde tremolo van de Recuerdos herken je groepjes van aanslagen, tegen de gewoonte in om die tremolo zo gelijkmatig mogelijk te spelen. Een tekort? Niet per se, het bezorgt de muziek ook een zekere frisheid.

Wie een beginnende of afstandelijke romance met de klassieke gitaar heeft en al die bekende stukken nog niet op cd heeft, zal deze opname best wel smaken. Maar als gevorderde luisteraar weet je niet goed wat je aan moet met dat weinig homogene mengsel van hypercommercie (met de sentimentele Romance als dieptepunt) en minder voor de hand liggende composities. Dat verwijt is bestemd voor het prestigieuze label zelf, dat de laatste jaren soms plat op de buik gaat.

Milos Karadaglic heeft niet, zoals hij op de bijgeleverde dvd suggereert, de klassieke gitaar uit haar slaap gewekt. De selectie op deze cd is daarvoor niet verrassend genoeg. En hij is heus niet de enige jonge gitaarvirtuoos. De veel evenwichtiger 24-jarige Chinese Xuefei Yang is bijvoorbeeld ook een student van de Royal Academy. Nog geen guitar hero, dus, ondanks de hype. Maar het doet wél altijd deugd om nieuw jong talent te horen op dit onderschatte instrument.

MILOS KARADAGLIC, ‘MEDITERRANEO’, DEUTSCHE GRAMMOPHON, WWW.MILOSGUITAR.COM

Peter Vandeweerdt

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content