Saxofonist Robin Verheyen, jarenlang Onze Grote Belofte, heeft met Starbound de cd afgeleverd waarop we zaten te wachten.

Groot nieuws! Saxofonist Robin Verheyen (1983) heeft zich geschoren. En hij heeft een nieuwe plaat uit. Daar moet een verband tussen bestaan. Verheyen, moet u weten, had jarenlang het omgekeerde van het Peter Pansyndroom. Hij was niet de jongen die niet groot wil worden, hij leek de dagen af te tellen tot hij een toupetje zou mogen dragen. Racete jarenlang van de ene jamsessie naar de andere, speelde in een dozijn bands tegelijk, en liet een ouwemannensik staan. Woonde een tijdlang in Parijs en verhuisde dan definitief naar New York. ‘Ren, jongen, ren!’ adviseerden we hem vier jaar geleden nog bij het zien van zoveel talent en doorzettingsvermogen. Alleen had hij lange tijd de neiging om zichzelf buiten adem te blazen op zijn tenor en sopraan. ‘Stap, jongen, stap!’ werd ons advies bij de release van de goede cd Painting Space (2008) van zijn International Quartet met Bill Carrothers (piano), Remi Vignolo (bas) en Dré Pallemaerts (drums).

We zijn alweer een jaar verder, en de tijd heeft zijn werk gedaan. In de band werd Vignolo vervangen door de fijne Belg Nic Thys, die na zeven jaar in NYC naar ons land terugkeerde. En al even belangrijk: Verheyen scheerde zijn sik af. Waarom zou je immers een man willen lijken als je intussen een man bent?

Het bewijs van die ruitijd is de cd Starbound, die zopas is uitgekomen. Qua toon blijkt hij enige rust te hebben gevonden: de al te nadrukkelijke verwijzingen naar John Coltrane en Wayne Shorter zijn eruit. De instrumentalist in Verheyen was vroeger een stuk sterker dan de componist, maar ook daar is hij een stuk evenwichtiger geworden. Liefst negen van de elf stukken zijn van zijn hand, en ze variëren van goed tot uitstekend.

Opener On the House start meteen met een knapperig thema, en ook het titelnummer blijft in je oren hangen. Carrothers – een man die op Middelheim 2001 ook Toots Thielemans peper in zijn gat stak – is hier danig in vorm, en de tandem Thys-Pallemaerts bolt als in de tijd dat mensen nog met tandems reden. Ook Thys laat zich niet onbetuigd als schrijver: zijn Long Island City is een verraderlijk simpel, plagerig stukje fun, vol tempowisselingen, heerlijke swing van Pallemaerts en bovenal halsbrekende new-stride à la Jason Moran van Carrothers. Fun! En Robin Verheyen, die scheert er met vaste hand overheen.

Kijk rond, man, kijk rond. En geniet van het uitzicht.

ROBIN VERHEYEN WITH BILL CARROTHERS, NICOLAS THYS AND DRé PALLEMAERTS, STARBOUND, PIROUET RECORDS/AMG.

BLOG! de volledige besprekingen op blogs.knack.be/cultuur

Bart Cornand