ma 27/04

Aan alle mooie liedjes komt een eind, aan alle lelijke eveneens, en godzijdank zelfs aan die van Frank Vander linden. En dus is ook voor het team van Phara de paasvakantie weer voorbij. Net op tijd, want de zomervakantie is bijna begonnen. We zijn nu maandag 27/04/09 kwart over drie in de namiddag, en wij wensen te weten wie er over enkele uren in de eerste aflevering zal opduiken. Dus gesurft naar het overbekende adres wee wee wee punt deredactie punt bee ee, en op ‘Phara’ geklikt. Daar het volgende gelezen:

‘ Do 02/04/09 14:28 (UPDATE) – Een dik jaar geleden zei KBC-topman André Bergen in Phara dat het met de beurs- en de bankencrisis wel niet zo’n vaart zou lopen in België. We waren goed gewapend, zei Bergen. Benieuwd hoe hij daarop terugkijkt. En wie wint er zondag de Ronde van Vlaanderen? Michel Wuyts weet het.‘

Wij weten het ook: Stijn Devolder. En die Heinrich Haussler gaat niet ver van het podium zijn, let op onze woorden.

di 28/04

Nu over ernstige informatiezenders. De vernieuwde KanaalZ al gezien? En? Eerlijk zeggen: wat vindt u ervan? ‘Overweldigend’ is toch de enige term die uit het woordenboek kan worden gevist? Wat een decor, bijna ceausescuiaans van grootsheid. Wat een kleurenpracht. Wat een heldere zuivere klank. Verder is het vernieuwde station leerrijk, onderhoudend, hoogstaand, met oog voor inhoud én verpakking, en met zorg voor elk detail. Technisch loopt er, zo komt het ons voor, minder mis dan bij sommige andere omroepen.

Gui Polspoel, de veelbelovende jongeman die op vrijdag de verkiezingsinterviews presenteert, is zonder meer een ontdekking. Waar hebben ze dit rastalent opgeduikeld? En hoe is het mogelijk dat zo iemand ontsnapt aan de prospectie van de openbare nieuwsdienst? Geheime conclaven organiseren, dat kan iedereen. Maar beloftevolle jongeren een kans geven, ha, dat is andere koek.

Toch hebben wij drie keer moeten slikken bij het bestuderen van het nieuwe programmaschema van KanaalZ: ‘Elke woensdagavond Goossens & Van Cauwelaert.’ Val nu omver. Wij wisten al langer dat onze chef-Wetstraat een vergevingsgezind man is, een van de kwalijke gevolgen van zijn christelijke opvoeding. Zo brengt Knack bijvoorbeeld een ongure foto van Karel Vinck op de cover met als goedmoedige kop eronder: ‘Seriemoordenaar’. Die Vinck kwettert dan op radio en televisie dat het een schandaal is en dat hij Knack een proces zal aandoen en ’t dees en ’t geen, en minder dan een week later zit deze zelfde onbeleefderik bij Van Cauwelaert aan de lunchtafel. En nog een paar dagen later wordt hij uitgebreid geïnterviewd in Open Kaart. As-beste vrienden sindsdien.

Meneer de marketeer, nog zoiets. Drukt in De Standaard eerst een door een paar verwarde idioten ondertekende petitie tegen Knack af, noemt ons daarna in een vrije tribune een ‘alleen nog in naam eerbiedwaardig opinieblad’, wordt zelf in een vlijmscherp antwoord van onze chef-Wetstraat tot moes geplet als zijnde een lafhartige coyote die kruipt voor elke politieke druk en voor Linda De Win… Komen ze elkaar de volgende morgen tegen op een colloquium, en in plaats van dat verwaande onderdeurtje een dreun op zijn smoel te verkopen, schudt onze chef-Wetstraat hem vriendelijk de hand! Uw veel haatdragender dienaar zou ervan uit zijn vel springen. Van koekenbrood, dat is het hart van onze chef-Wetstraat. Veel te goed voor dit vak. Wat zeggen wij: veel te goed voor deze wereld. Maar dat hij met een hondsvot als Paul Goossens een televisieprogramma zou presenteren, dat is zelfs in de christelijke traditie niet meer te verantwoorden.

Bij nader inzien bleek het gelukkig om Véronique Goossens te gaan, zowel uit ethisch als esthetisch oogpunt een hele opluchting. Op beide terreinen scoort ze beduidend hoger dan Paul Goossens, die zich tijdens zijn hele carrière door alle grote politieke partijen heeft laten betalen, en die lelijker wordt met de dag. Toen hij vorige maand zijn laatste broodheer, Guy Verhofstadt, weer een paar lippendiensten moest bewijzen in een verkiezingsshow in de Vooruit, werd hij daar door de moderator aangekondigd als ‘een CD&V-gemeenteraadslid uit Gent’! Echt waar. Begrijpelijke vergissing overigens, want Paul heeft op televisie jarenlang de propaganda van de CVP verzorgd. Op verzoek van Leo Delcroix nota bene, de toen toch niet geheel onbesproken secretaris van de partij.

Bij Phara noemden ze Goossens ‘een monument van de journalistiek’. Beschikken over de gave des onderscheids is duidelijk geen criterium meer bij de aanwerving op de openbare nieuwsdienst.

Wo 29/04

Opschudding in het altijd woelige grensgebied tussen Toscane en Umbrië, waar de ex-premier van België een immens landgoed bezit met daaraan verbonden een wijngaard die op de verkeerde helling staat ingeplant. Op het noorden! Nooit zon, geen enkele druif is al ooit gegroeid aan de treurige stokjes van de ex-premier.

Wij hebben u vorige week bericht hoe een aanpalend terrein is aangekocht door iemand van wie wij de identiteit nog niet kunnen onthullen. Maar wij kennen hem, u kent hem, en de ex-premier kent hem zeker. Zijn ergste nachtmerrie is werkelijkheid geworden, laten we het daarop houden.

Nu moet u weten dat Verhofstadt zijn Italiaanse opstallen grondig heeft laten verbouwen. Door een specialist van zeer uiteenlopende verbouwingen trouwens, die in ruime kring bekendstaat om zijn of haar hoge vakmanschap en dito facturen. Daarbij heeft de ex-premier, zoals hij dat in eigen land gewoon was, enkele plaatselijke wetten en verordeningen flagrant aan zijn laars gelapt. Sommige nieuwe buren hebben daartegen nu een klacht ingediend bij de bevoegde instanties van de provincie Perugia.

Maar er is meer. De ex-premier heeft tijdens die werken een muurtje rond zijn domein laten metselen. In Toscaanse natuursteen! Enig idee hoeveel dat kost? Volgens een lokale metselaar die wij om een offerte hadden gevraagd, kwamen wij met een half miljoen euro lang niet toe. Meer dan twintig miljoen frank! Voor een muurtje! Je moet niet vragen wat de rest heeft gekost. En dat voor iemand die de voorbije negen jaar officieel 190.000 euro per jaar verdiende, alom gaat schooien, overal onbetaalde rekeningen achterlaat, en nog moet opdraaien voor een reusachtig patriciërshuis, een luxueus duplexappartement, een exclusieve bakdekkerboot, een collectie Italiaanse sportwagens, een Renault van Garage Valckenier, en Hilde Goudmans.

En wat is nu gebleken? Dat muurtje staat op sommige plaatsen meer dan een meter op de grond van de geheimzinnige nieuwe buurman. En zoals wij die kennen, zal hij niet te gauw bereid zijn om een dergelijke grensschending te tolereren. Dat wordt een proces, schrijf dat maar op. En uiteindelijk zal dat muurtje moeten worden afgebroken, Toscaanse steen na Toscaanse steen. Ze gaan nog lachen in Monte Santa Maria Tiberina. Met de rust is het daar in elk geval afgelopen.

vr 01/05

Normaal gezien moet de Kamer van Inbeschuldigingstelling van Gent deze week beslissen of de klacht tegen de familie De Gucht-Schreurs over een mogelijke aandelenhandel met voorkennis vervolgd wordt of niet. Karel De Gucht lijkt er nogal gerust op te zijn. Zo rekende hij al drie weken geleden enigszins voorbarig af met De Standaard, krant die hem om een onbekende reden niet meer gunstig gezind is, en die in allerlei vileine nevenzinnen bleef suggereren dat hij boter op het hoofd had. In een boze open brief maakte De Gucht gehakt van het journalistieke niveau van meneer de marketeer en zijn ‘enkel in naam nog kwaliteitskrant’.

Karel moet toch opletten dat hij niet voor zijn beurt spreekt, want het scheelde weinig of hij zat nu al achter de stevige tralies van de gevangenis van Dendermonde. Dit door de intrede in het gerechtelijk dossier van niemand minder dan ondergetekende.

U kent de feiten nog? Op vrijdag 3 oktober 2008 verkoopt Jacques Schreurs met de instemming van zijn zuster 2000 aandelen van zijn moeder vooraleer de waarde ervan helemaal op nul zou staan. Verlies: 33.000 euro. Op datzelfde moment zat Karel De Gucht met de regering in volle onderhandelingen over de verkoop van Fortis, en kon er dus weet van hebben dat de koers nog verder zou dalen. Heeft hij zijn vrouw of zwager hierover ingelicht, dat is de vraag waar alles om draait.

Onder de kundige leiding van het hof van beroep in Gent is een team van een stuk of twintig topspeurders twee maanden dag en nacht aan het werk geweest. Ondertussen wandelden de grootste gangsters onder het oog van de televisiecamera’s juichend de Gentse gevangenis buiten na procedurefouten van het Gentse gerecht, en kregen jeugdige geweldplegers uit het Oostblok nog een smak geld toegestopt om vrij van ons heen te gaan.

De Gucht ontkende in het parlement dat hij zijn insiderkennis had doorgespeeld aan zijn vrouw of haar broer, en deze beiden bevestigden formeel dat die dwaas uit Brussel hen die cruciale informatie inderdaad had onthouden. Hiermee was de vraag te herleiden tot: gelooft men De Gucht en de twee Schreursen of niet? Aan de eerlijkheid van de twee Schreursen twijfelt niemand, zeker niet in hun bijzijn. En dat Karel meestal de waarheid spreekt, mag blijken uit het onoverzichtelijke brokkenparcours dat hij tijdens zijn politieke loopbaan heeft achtergelaten.

Om niet het verwijt te krijgen dat de klacht niet ernstig werd onderzocht, heeft het Gentse gerecht iedereen laten ondervragen die op die derde oktober een telefoongesprek heeft gevoerd met een van de drie verdachten. Onder de onfortuinlijken: uw dienaar! En nu wordt het interessant.

Wij hadden het al verdrongen, maar wij zijn begin oktober ook opgebeld door Mireille Schreurs. Om ons de wind van voren te geven over iets wat op deze bladzijde had gestaan en dat haar, zo te horen, niet erg was bevallen. Geen idee meer wat het precies was, maar het ging zeker over haar zoon want als het over haar man gaat, horen wij haar nooit. Olala, een tirade van een kwartier. Drie dagen geen telefoon meer durven op te nemen.

Schets onze verbazing toen wij twee maanden later aan de receptie van het Brussels Media Center werden opgewacht door een inspectrice van de federale politie. En wat voor één! Recht uit een Italiaanse film. Men zou een strafbaar feit plegen, enkel voor het genoegen door haar te worden verhoord. En meteen to the point: ‘Bent u op 3 oktober opgebeld door De Gucht Mireille, geboren Schreurs?’

‘Of dat op 3 oktober was, weet ik niet meer, maar ik ben inderdaad door haar opgebeld, juffrouw.’

‘Ik ben geen juffrouw.’

‘U bent géén juffrouw? Ik zou nochtans zweren…’

‘Mijnheer, ik ben geen juffrouw omdat ik getrouwd ben.’

‘Wat jammer nu toch, madam, wat jammer. Doodzonde, dat is het.’

‘Jaja, laten we bij de zaak blijven. Waarover ging dat telefoongesprek met mevrouw De Gucht?’

‘Tja, daar vraagt u me wat. Het is maanden geleden. Het was om mij uit te schelden, dat weet ik nog wel. Wat een gendarm. Was ik met haar getrouwd, ik werd ook minister van Buitenlandse Zaken: zo vaak en zo ver mogelijk weg.’

‘Heeft ze in dat gesprek iets gezegd over Fortisaandelen?’

‘Over Fortisaandelen? Hoezo?’

‘Ja, heeft ze bijvoorbeeld gezegd dat het tijd was om die te verkopen of iets van die strekking?’

‘Maar bijlange n… ah ja, wacht eens. Inderdaad, nu herinner ik het mij weer. Dat ging effectief over Fortisaandelen, jaja. Ze vroeg of ik er toevallig bezat.’

‘En was dat zo?’

‘Ja, een groot pakket. Gekocht voor 18 euro per stuk op aanraden van Paul D’Hoore. Deden we het niet, zo schreef die oplichter in zijn beleggersbrief, dan waren we grote dommeriken.’

‘En wat heeft mevrouw De Gucht u dan gezegd, toen u haar vertelde dat u Fortisaandelen had?’

‘Dat ik ze stante pede van de hand moest doen, want dat de koers ineen ging stuiken.’

‘Wat?!’

‘Ja, ze wist dat van Karel, zei ze. Die zat in de onderhandelingen tussen de regering en de bank, en hij had haar in paniek gebeld dat ze de aandelen van haar moeder moest verkopen. En ook die van hem, die op een geheime rekening in Ierland stonden en die hij had overgehouden aan iets met het gerechtsgebouw van Veurne. “Ge moet ze direct wegdoen,” zei Mireille, “ik en onze Jacques zijn al onze vrienden en kennissen aan het opbellen om hen te verwittigen.” Ja, zo heeft ze het gezegd.’

‘Mijnheer, bent u bereid dit onder ede te verklaren?’

‘Madam, met mijn hand op de Bijbel, gelijk Barack Obama. Het moet nog niet eens die van Lincoln zijn. En zullen we nu misschien iets gaan eten? Er is hier een goede Italiaan wat verder op de steenweg.’

We zijn benieuwd wat de Kamer van Inbeschuldigingstelling met deze verklaring zal doen. Het zal haar leren, een eerzame columnist de les te willen spellen.

door Koen Meulenaere