Wij in het Westen zouden maar al te graag hebben dat Mahmoud Ahmadinejad de verkiezingen had verloren in Iran. Tijd om wakker te worden.

De verkiezingsuitslag in Iran zindert nog steeds na. Sterker nog. De electorale aardbeving lijkt steeds heviger naschokken te krijgen. Eerst was er het straatprotest en de bloedige repressie en nu is er het diplomatieke bekvechten tussen Iran enerzijds en de VS en Groot-Brittannië anderzijds.

Het Westen aanvaardt de uitslag van de verkiezingen niet en wil dat alle aanwijzingen van fraude ernstig worden onderzocht. Ondertussen zijn er steeds meer berichten dat het ‘spontante’ internetprotest (de Twitter-revolutie) wel eens zou kunnen zijn aangestuurd door de westerse geheime diensten. Het is niet de eerste keer dat sinistere veiligheidsdiensten zoals de CIA revoluties orkestreren om vijandige regimes omver te werpen. In Iran weten ze daar alles van. Obama’s voorganger George W. Bush pompte in totaal 400 miljoen dollar in een reeks geheime activiteiten tegen het Iraanse regime: spionage en steun aan de soennitische separatisten.

Amerika gaat al sinds zijn ontstaan op twee manieren om met buitenlandse vijanden: door frontale oorlogsvoering, of door covert operations. Na het vastlopen van de operaties in Irak en Afghanistan opteerde Bush voor een verdoken strategie in Iran. Ook al hield hij de optie van een aanval op het land altijd open.

Met Obama leek de dooi in aantocht. Een overwinning van de zogezegd hervormingsgezinde Mir Hossein Mousavi zou een duidelijke breuklijn geweest zijn. Een opportuniteit om de vastgelopen onderhandelingen nieuw leven in te blazen en de oorlogsretoriek te temperen.

De Amerikaanse regering wist wellicht wel dat het pure wishful thinking was. Zolang Israël op zijn harde lijn blijft in het conflict tegen de Palestijnen en zolang er westerse troepen in Irak en Afghanistan blijven, lijkt het weinig waarschijnlijk dat de publieke opinie in het Midden-Oosten zich zal afkeren van de hardliners in eigen land.

Een van de weinige opiniepeilingen die voor de verkiezingen werden gehouden (door Terror Free Tomorrow in Washington) gaf Ahmadinejad een voorsprong van 20 procentpunten op Mousavi. Niemand geloofde echt dat de populaire zittende president het zou moeten afleggen tegen zijn concurrent. Veel gewone Iraniërs houden van hun leider, die aandacht heeft gehad voor de noden van de allerzwaksten en die zijn land in een wereldwijde economische crisis overeind hield met een positieve economische groei.

De ‘bewijzen’ van electorale fraude wegen niet zo zwaar. Dat zegt zelfs iemand als Flynt Leverett, een oud-CIA-topman die in de Nationale Veiligheidsraad van George W. Bush zat. Volgens hem zijn de onregelmatigheden veel minder ernstig dan de problemen die er in Florida waren bij de Amerikaanse presidentiële verkiezingen in 2000.

Zoals ook de Iraanse theoloog en filosoof Mohsen Kadivar elders in Knack zegt, vergist het Westen zich wanneer het de publieke opinie voorhoudt dat het met Mousavi makkelijker kersen eten was geweest. Alle Iraanse presidentskandidaten hadden dezelfde opvattingen over het veiligheidsvraagstuk in het Midden-Oosten.

Er blijft voor Obama geen andere keuze dan met Iran het debat aan te gaan over het recht op civiele (!) toepassingen van nucleaire technologie. Als hij Israël dan nog tot betere inzichten kan brengen over de nederzettingenpolitiek, kan hij de kiemen zaaien voor een duurzame vrede in het Midden-Oosten.

door Karl van den Broeck