Premier Herman Van Rompuy treedt met zijn energiebeleid in de voetsporen van zijn directe voorgangers. Kortzichtigheid en verlakkerij zijn de sleutelwoorden.

Het energiebeleid van de opeenvolgende federale regeringen is al zeker vijf jaar lang een aaneenschakeling van leugens en bedrog. We keren terug naar 2005. Toen kreeg Suez de volledige controle over elektriciteitsproducent Electrabel. Dat werd niet bestempeld als een Franse overname, maar verkocht als een ‘ opération fran-cobelge’. Toen midden vorig jaar Suez fuseerde met Gaz de France (GDF) was dat fabeltje niet langer houdbaar. Frankrijk, de belangrijkste aandeelhouder van GDF Suez, had nu het energiemonopolie in België. We waren een wingewest van Parijs geworden.

Vervolgens kwam er een ander verhaaltje. Toenmalig premier Guy Verhofstadt (Open VLD) beweerde dat hij met de topman van Suez, Gérard Mestrallet, in de Pax Electrica II had afgesproken dat België een gouden aandeel zou krijgen in GDF Suez. Dat moest ons een vetorecht geven waarmee de nationale strategische energiebelangen konden worden verdedigd. Bedrog, zo bleek, want in maart van dit jaar moest premier Herman Van Rompuy (CD&V) bekennen dat de Belgen konden fluiten naar dat gouden aandeel in GDF Suez.

De Pax Electrica II handelde ook over het openbreken van de Belgische energiemarkt. Er zou meer concurrentie komen en de prijzen zouden dan dalen. Opnieuw kletspraat. Volgens een vergelijkende studie van de Europese Commissie betalen de Belgische gezinnen bovenmatig veel voor hun gas en elektriciteit. In slechts twee landen liggen de energieprijzen nog hoger: Ierland en Cyprus.

Bij de voorstelling van de begroting 2009 van de regering-Van Rompuy was het opnieuw praatjestijd. Er werd ons voorgehouden dat GDF Suez tot 2015 jaarlijks 235 miljoen zou moeten betalen omdat de kerncentrales Doel I, II en Tihange I tien jaar langer mochten openblijven. Een belachelijk laag bedrag trouwens, want deskundigen berekenden dat Electrabel tussen de 10 en 55 miljard euro extra winst zal boeken dankzij het langer openhouden van de kerncentrales. Ondertussen werd duidelijk dat GDF Suez die 235 miljoen zelfs niet alleen moet dragen, maar dat de kleine concurrenten mee mogen afdokken. Het is dan ook geen vergoeding voor het langer openhouden van de kerncentrales – daarvoor betaalt GDF Suez niets. En iedereen weet dat uiteindelijk de klanten zullen opdraaien voor de bijdrage van de energiemonopolist aan de begroting.

De regering-Van Rompuy heeft de beslissing om de kerncentrales langer open te houden niet aangegrepen om echte concurrentie op de elektriciteitsmarkt mogelijk te maken. Integendeel. In het akkoord dat ze met GDF Suez afsloot, wordt de Franse energiegroep een ‘stabiel normatief en regulatoir kader’ toegezegd. Dat wil gewoon zeggen dat de Belgische markt tot 2025 zogoed als ongewijzigd blijft. GDF Suez is en blijft nog jaren lang heer en meester. Het krijgt nog 15 jaar lang een monopolie op kernenergie en hernieuwbare energie in ons land. U betaalt en Frankrijk zal de winsten wel opstrijken. Onze regering kijkt toe. Of beter: sluit de ogen.

Onze opeenvolgende regeringsleiders voeren al jaren een non-energiebeleid. Ze hebben geen langetermijnstrategie en hollen achter de feiten aan. Ze denken het gebrek aan visie te kunnen camoufleren met allerlei leugens en kletsica. En ze hopen daarmee weg te komen. Alsof ze geen moeder hebben gehad die hen leerde: al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel.

door Ewald Pironet

De regeringen denken hun gebrek aan visie te kunnen camoufleren met allerlei leugens en kletsica.