De regering-Leterme heeft andermaaleen begrotingspad tot 2015 uitgestippeld.Ook nu heeft die beslissing niets om het lijf.
De federale regering is het eens geworden om het begrotingstekort tegen 2012 terug te dringen tot 3 procent van het bruto binnenlands product (bbp) – nog altijd zo’n 10 miljard euro -, en om zo op te stomen naar een budgettair evenwicht in 2015. Ze rekent daarbij vooral op een economisch herstel, want van de deelstaten wordt (voorlopig) geen extra inspanning gevraagd.
De regering-Leterme zal dit nieuwe stabiliteitsprogramma of meerjarig opzet voor de sanering van de overheidsfinanciën aan de Europese Commissie bezorgen. Het zal al de derde versie van dat programma zijn in minder dan een jaar tijd. Soortgelijke oefeningen in april en oktober 2009 overtuigden de Europese instanties geenszins. Veel te optimistisch en niet ingrijpend genoeg, zo luidde het telkens. Omdat de Belgische overheidsschuld meer dan 100 procent van het bbp of goed 350 miljard euro bedraagt, oefende De Europese Commissie extra druk uit om het tekort een jaar vroeger op 3 procent te brengen dan eerder was afgesproken door de vijf federale meerderheidspartijen. Ze wordt op haar wenken bediend onder het motto ‘de EU vraagt, wij draaien’.
Maar ook nu getuigt die beslissing van een stuitende nonchalance. De regering legt zonder veel omhaal een recent advies van de Hoge Raad voor Financiën naast zich neer. Daarin wordt niet alleen gesteld dat in vijf jaar tijd minstens 20 miljard euro moet worden bijeengeharkt om opnieuw een begrotingsevenwicht te bereiken, maar ook dat het tekort voornamelijk een structureel karakter heeft en dus maar voor een klein deel te wijten is aan de economische crisis. De overheid leeft met andere woorden op veel te grote voet.Toch vinden premier Yves Leterme (CD&V) en zijn blauwe en rode vicepremiers het niet nodig om extra besparingsmaatregelen te nemen. Ze rekenen zich liever rijk aan een economische heropleving en durven zelfs te denken aan eenmalige maatregelen – ooit noemde de CD&V dat een verfoeilijke techniek van Paars – om alsnog te beantwoorden aan de Europese begrotingseisen.
Deze aanpak doet onwillekeurig terugdenken aan de legendarische minister van Begroting Guy Mathot (PS), die in het begin van de jaren tachtig meende dat de overheidsschuld er vanzelf was gekomen en vanzelf weer zou verdwijnen. Nee dus. De huidige federale regering wijt de rode begrotingscijfers aan een economische crisis (waarop ze geen vat heeft), en ze hoopt tegelijk dat een gunstige omslag van de economie (die ze evenmin in de hand heeft) haar uit de financiële nood helpt. In feite beoefent ze niet meer dan een budgettaire surplace om niemand tegen de haren in te strijken, want in 2011 zijn er opnieuw federale parlementsverkiezingen.
Met een ernstige sanering van de publieke financiën heeft dat helemaal niets te maken. Met schuldig verzuim dat komende regeringen en generaties zuur zal opbreken des te meer.
BLOG! Reageer op blogs.knack.be/opinie
door Patrick Martens
De overheid leeft nog steeds op veel te grote voet.
