Volgens een stelling van de satiricus Karl Kraus verschuiven psychiaters voortdurend de grenzen van de normaliteit opdat ze er zelf in zouden passen. Belgische politici doen iets soortgelijks. Zij beweren bijvoorbeeld met veel aplomb dat wij met een tekort van 100 procent nagenoeg op één lijn zitten met de andere EU-landen, of dat onze werkloosheidscijfers onder het Europese gemiddelde liggen. De misère begint als politici die praatjes aan journalisten gaan slijten en hun eigen leugens gaan geloven wanneer ze die teruglezen in de krant.
Aangestoken door wat tegenwoordig ‘samenwerkingsfederalisme’ heet, wil federaal premier Yves Leterme op vrijdag 19 maart een soortement van superministerraad samenroepen in het Brusselse Egmontpaleis – eerder al het toneel van geflopte politieke voorstellingen. In het bekende stadspaleis zullen de federale regering en de ministers van de verschillende deelregeringen trachten hun leugens gelijk te stemmen.
De ministers beginnen aan die onderneming onder de banier van Strategie Europa 2020, die begin maart door Europees Commissievoorzitter José Manuel Barroso werd ontplooid. De Belgische invulling van dit Europese tienjarenplan komt neer op het krachtig opvijzelen van de werkgelegenheidsgraad, het investeren in onderzoek en ontwikkeling, het drastisch verminderen van het aantal ongediplomeerde schoolverlaters, het bestrijden van de toenemende armoede, en het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen. Toch dreigt de superministerraad in het Egmontpaleis, de goede intenties ten spijt, een bedelaarsbanket te worden. Geen van de regeringen rond de tafel heeft immers de middelen om die ambities uit te voeren.
Zelfs de Vlaamse regering zit op droog zaad. Ze weet vandaag al niet waar ze al het geld moet halen om het kapotgereden wegennet te onderhouden. Laat staan dat ze de middelen zou hebben om de scholen te bouwen die nodig zijn om de nieuwe babyboom op te vangen – alle waarschuwende rapporten daarover bleven kennelijk ongelezen.
De federale regering weet eigenlijk niet meer hoe ze binnen afzienbare tijd de pensioenen en de gezondheidszorg betaald krijgt. In afwachting van de grote staatshervorming die er maar niet komt, slaat de federale verkrotting overal tegelijk toe.
Het recentste pijnlijke nieuws is het virtuele failliet van het overheidsbedrijf Belgocontrol, dat bevoegd is voor de veiligheid in het Belgische luchtruim. Om de salarissen te kunnen betalen, werd een lening van 20 miljoen euro afgesloten. Belgocontrol, dat aankijkt tegen een verlies van bijna 40 miljoen euro, wordt geleid door PS’er Jean-Claude Tintin. Hij werd daar gedropt op aandringen van Michel Daerden toen die minister van Verkeer was in de laatste regering van Jean-Luc Dehaene. Tintin werkte voordien voor het revisorkantoor van Daerden – een bepalende factor bij zijn benoeming aan het hoofd van Belgocontrol.
Verderop in dit blad vertelt rechter Henri Heimans het schrijnende verhaal van de ruim duizend geïnterneerden die in gevangenissen letterlijk wegkwijnen. Door de falende federale overheid blijven ze verstoken van de meest elementaire psychiatrische behandeling. Als gerechtspsychiaters al bereid zijn om op te treden, moeten ze jarenlang op betaling wachten.
Dat is het probleem met deze regering: ze blijft onmachtig en slaagt er niet in een begin van vertrouwen te wekken. Dat laatste heeft alles te maken met de oude Belgische ziekten die blijven voortwoekeren. En Michel Daerden is heus niet de enige ziekteverspreider. Vorige week nog legde de meerderheid in de Kamer van Volksvertegenwoordigers zich gedwee neer bij een oekaze van vicepremier Joëlle Milquet. Milquet, ook CDH-voorzitter, heeft met de hulp van de slaafse Kamerleden haar goede vriend en beschermeling Pierre Nihoul voorgedragen als voorzitter van de Franse taalgroep bij het Grondwettelijk Hof. Tegenstand werd niet geduld, ook al was de stemming geheim. Sommige volksvertegenwoordigers gaven nadien toe dat ze niet eens wisten voor wie ze net hadden gestemd.
De arbitraire keuze van Milquet is opmerkelijk, want Nihoul is een specialist administratief recht. Twee andere kandidaten, Bernadette Renauld en Marie-France Rigaux, referendarissen bij het Grondwettelijk Hof en de auteurs van het nu al klassieke La Cour Constitutionelle (Bruylant, 2009), kregen zelfs geen schijn van kans.
De brutale politieke verkaveling van België gaat gewoon door. Tot er niets meer te verkavelen valt.
door Rik Van Cauwelaert
Ruim 1000 geïnterneerden blijven verstoken van elementaire psychiatrische behandeling.
