Het magazine GO (jongeren & carrière) pakt uit met wat de aankomende generatie ziet als de ‘ideale werkgever’. Onder druk van de crisis worden veiligheid en werkzekerheid weer waardevol. Toch blijft zelfontplooiing het belangrijkste.
Markten zijn voor ondernemingen niet alleen belangrijk om producten en diensten te slijten, maar ook om geschikte medewerkers aan te trekken. In de arbeidsmarkt vormen afstuderende en net afgestudeerde jongeren een heel aparte sleutelgroep. In opdracht van Roularta Media peilt het onderzoeksbureau Synovate Censydiam jaarlijks naar wat deze jongeren verstaan onder ‘de ideale werkgever’. Aan de editie 2009 namen 882 jongeren deel: 85 procent onder hen was nog student; 15 procent was al een of twee jaar aan de slag.
De jongeren zijn het er roerend over eens dat betrouwbaarheid en dynamisme de belangrijkste persoonlijkheidskenmerken van een ideale werkgever zijn. Ook een vriendschappelijke (daarom niet fami-liaire) omgang, zin voor innovatie en stabiliteit prijken bovenaan het verlanglijstje. In het lijstje ‘belangrijke eigenschappen van de droomjob’ dingen meerdere items naar een plekje bovenaan: goed salaris, leuke werksfeer, carrièremogelijkheden, geschiktheid van het werk, het uitdagend karakter ervan…
Het einde van een vaak lange opleiding en het begin van de loopbaan vormt een overgangsperiode die hoe dan ook gekenmerkt wordt door verandering en onzekerheid. Jongeren gaan daar op heel uiteenlopende manieren mee om en wie jongeren aanspreekt, moet weten wie hij hebben wil. Wie zichzelf wil bewijzen in een uitdagende job (46 procent van deze jongeren) is immers gevoelig voor een andere taal en voor andere argumenten dan wie bereid is zichzelf aan te passen aan de noden van werkzekerheid of van een gunstige combinatie van gezin en arbeid (24 procent). Sociale netwerkers (24 procent) stellen zich helemaal anders op dan carrièrejagers (6 procent).
Sterke verschuivingen tegenover vorige edities vallen af te lezen in het hoofdstukje over de concrete bedrijven die jongeren aantrekkelijk vinden. (Hier werden ze wel beperkt tot een door Roularta Media opgegeven lijstje van 61 bedrijven of instellingen.) Met name de banken zijn voor de jongeren collectief van hun voetstuk gevallen: KBC tuimelt van 1 naar 15, Fortis van 4 naar 12, Dexia van 15 naar 30. De nieuwe nummer 1 is de openbare dienst of de overheid.
In een laatste hoofdstukje onthult de studie hoe jongeren reageren op de economische crisis. Dat ze beseffen dat de crisis ‘het vinden van een job’ niet vergemakkelijkt, is evident. Daarom valt des te meer op dat ze de crisis toch niet beschouwen als een bedreiging voor hun eigen jobkansen. En ook de manier waarop ze hun werkgever willen helpen om het hoofd boven water te houden, is veelzeggend. Tegenover ‘minder werken zodat de baas minder mensen moet ontslaan’ stellen ze zich (samen) neutraal op. Maar hetzelfde doel dienen door genoegen te nemen met minder loon, of langer werken voor hetzelfde loon, zien ze al veel minder zitten. Solidariteit is kennelijk oké – zolang ze niets kost.
Luc Baltussen
