‘Skeleton Tree kwam te vroeg’, vindt Kristien Hemmerechts.
Kristien Hemmerechts (auteur, schreef over het verlies van haar man Herman De Coninck en haar twee zoontjes): In 2015 sprong de zoon van Cave onder invloed van weed en lsd van een klif. Dat is uiteraard verschrikkelijk, maar dat drama maakte de plaat meteen onaantastbaar. Elke kritische noot werd op voorhand gesmoord. Elke regel werd bovendien gelezen met dat ongeval in het achterhoofd, terwijl sommige nummers al veel eerder geschreven waren. ‘You fell from the sky, crash-landed in a field, near the River Adur‘, klinkt misschien als een referentie, maar die zinnen lagen voordien al vast. Eerlijk? Ik vond Skeleton Tree niet echt fantastisch. Zeurderig zelfs.
‘Wie aan het eind van Skeleton Tree nog droge ogen heeft, moet dringend zijn ziel laten nakijken’, schreef een recensent.
Hemmerechts: Dan moet ik dat dringend laten doen. Ik heb zelf twee kinderen verloren, en zou dus uitermate gevoelig moeten zijn voor zo’n rouwplaat, maar ik heb me alleen maar geërgerd. Cave lijkt vooral zichzelf zeer belangrijk te vinden. ‘Arme, arme ik. Zie mij hier lijden.’ Maar het is een moeilijk genre: kunstenaars hebben nu eenmaal de neiging met zichzelf bezig te zijn, niet met de overledene.
Kon u geen enkel nummer smaken?
Hemmerechts: Magneto wel. Regels als ‘The urge to kill somebody was basically overwhelming, I had such hard blues down there in the supermarket queues‘ vond ik herkenbaar. Hoe je toch boodschappen en praktische zaken moet regelen, terwijl je daar de energie niet voor hebt. Maar wat betreft rouwnummers, kan niets tippen aan Tears in Heaven van Eric Clapton. Daar kan ik veel makkelijker bij janken.
Kwam Skeleton Tree te vroeg?
Hemmerechts: Cave was nog niet toe aan deze plaat, denk ik. Alles was nog te rauw. Was ik zijn therapeut of producer, dan had ik hem geadviseerd om het tijd te geven, en daarna zijn zoon neer te zetten, zijn fans te vertellen wie Arthur was. Desnoods had hij kunnen contempleren over zijn vroegere druggebruik en zijn rol als vader. Alles beter dan die ‘arme ik’.
Moet een kunstenaar zulke drama’s van zich afschrijven?
Hemmerechts: Ik heb een hekel aan die uitdrukking. Alsof door te schrijven alles afgehandeld is en het verdriet verdwenen is. Maar inderdaad, als maker denk je altijd in functie van je materiaal. Het is een gruwelijke reflex, maar we zijn roofvogels die élke ervaring in materiaal omzetten. Zeker de drama’s. Ik schreef ook over mijn borstkanker, en over de dood van mijn kinderen in het onlangs verschenen Er gebeurde dit, er gebeurde dat.
Het is niet slecht dat je dat doet, het is zelfs onvermijdelijk. Denk aan de Israëlische auteur David Grossman die zijn oudste zoon verloor in de oorlog met Libanon. Veel mensen stuurden hem condoleances met de boodschap ‘er zijn geen woorden voor, David’. Terwijl hij het net zijn taak vond om als schrijver wel de woorden te vinden.
Tekst KRISTOF DALLE
‘Wat betreft rouwnummers kan niets tippen aan Tears in Heaven van Clapton.’
