‘Speciaal voor deze gelegenheid heeft Claire op de Place Alix in Woluwe een voorgevormde BH gekocht’, meldde royaltywatcher Jan Van den Berghe toen het verse prinsenpaar het balkon van het Brusselse stadhuis betrad. Volgens mij kende hij zelfs de maat: 80B schat ik, het is nogal een smalle, ons Claire. Geen wonder dat het aantal belangstellenden voor de trouwstoet ook aan de magere kant was; als Jan commentaar geeft, zit iedereen voor de buis. Ik zeg het altijd: wielerkoersen en koninklijke trouwerijen, dat moet je op televisie zien, kwestie van een goed overzicht te hebben van de ontsnappingen.

Nu, bij Laurent en Claire was er meer sprake van opgave bij de start. Astrid was er niet wegens te zwanger, Delphine wegens te buitenechtelijk en Marie-Christine wegens zelfs voor een schaap iets te zwart. En verder stuurden allerlei koningshuizen hun kat. Ja, goed, we weten het allemaal: enkel als in Filip de Dipenda zou opstaan, maakt Laurent nog enige kans op de troon. Eigenlijk is dat slecht geregeld bij de Coburg brothers: degene die moet, wil niet. Je kunt moeilijk beweren dat Filip veel arbeidsvreugde uitstraalt, tenzij Helmut Lotti in de buurt is. En degene die wil, mag niet. Wegens een beetje te woelig, zoals zijn aanstaande met haar beperkte kennis van het Nederlands toch treffend wist te formuleren.

Maar juist daarom koesterden veel Belgen hoge verwachtingen over Laurent. Als outsider en ongedirigeerd projectiel had hij de zieltogende monarchie nieuw leven kunnen inblazen. Die jongen heeft begot nog op Pius X gezeten, op spuugafstand van het Beerschotstadion. Dichter bij de bittere realiteit van het leven heeft geen Coburg ooit vertoefd. Hij had die bende flauwe pilaarbijters van het hof een lange neus kunnen maken door met zijn eigen Mette-Marit te trouwen. Gezellig bij Freddy op het stadhuis en daarmee uit. Of door in zonde te leven met een Vlaamse charmezangeres of een rijpere gescheiden journaliste van RTL. Of met alle twee tegelijk, alweer een communautair geschil minder.

Maar nee, hij is door de knieën gegaan voor plicht en fatsoen. Zeg nu zelf, een monarchale yenta had haar niet beter kunnen kiezen, Claire Coombs. Bon, ze is niet van adel, maar dat pinnige mondje maakt veel goed. Haar vader doet nota bene in rubber, zoals Leopold II in zijn tijd. En dan die huwelijksmis. Geen meute jachthonden die losgelaten werd in de kathedraal, alleen een paar dames met rare hoeden en Père Gilbert, de Johnny Halliday van de Franse clerus. Op VTM jubelde Staf Nimmegeers alsof de nieuwe Messias was opgestaan, maar naar mijn smaak hengelde die prediker met zijn ringen en handpalmgraffiti iets te nadrukkelijk naar een artiestenstatuut. Een kuiken , zo noemde hij de prins. Elke andere volwassen vent van tegen de honderd kilo zou die paster een koek op zijn oog gegeven hebben, maar Laurent stak joviaal zijn duim op. Het was verdorie het enige moment van de hele trouwerij dat hij enigszins in zijn nopjes leek. Op het balkon van het Koninklijk Paleis leek hij zelfs al spijt te hebben van zijn keuze. Een hartstochtelijke kus? De natie was eraan voor de moeite. Maar goed, in tijden van vogelpest kan een kuiken niet voorzichtig genoeg zijn.

Linda Asselbergs

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content