di 1105

Over Europa gesproken, laat u vooral niet opnieuw voorliegen door Jean-Luc Dehaene of het Joenk: dat Europese steunfonds van 500 miljard euro is gebakken lucht. En de Europese regeringen maar waarborgen beloven. Alleen de onze is al goed voor 20 miljard euro voor de banken en nu weer 15 miljard om het geknoei van de Grieken recht te trekken. De dag dat ook maar een deel van dat bedrag effectief moet worden uitgekeerd, stijgt onze overheidsschuld als een raket naar 110 procent van het bbp en gaan we zelf op de fles. Maar niet erg: we kunnen dan, net als onze euro-partners, goedkoop lenen bij het Europese fonds. Bij onszelf dus. Het is door deze techniek toe te passen dat Wilfried Martens en Fons Verplaetse in minder dan geen tijd ons hele land om zeep hebben geholpen.

De euro is over een paar jaar een waardeloze munt, en het Europese steunfonds is een even lege doos als het Zilverfonds van den Baard. Economische groei om het te spijzen is er niet, en alle logische besparingen worden afgeblokt door vakbonden en socialistische partijen. Dus als dat fonds wordt aangesproken, en de Grieken zijn alvast begonnen, staat het gevolg vast: u zult betalen. Proficiat.

wo 1205

Het is nooit eerder voorgekomen dat de leiders van Bladspiegel en het ACV op dezelfde dag dezelfde oproep lanceerden, maar op Rerum Novarum was het zover: stem niet op de N-VA. De bede van uw dienaar stond op deze bladzijde, laatste vrijhaven voor het vrije woord, die van Luc Cortebeeck prijkte groter dan hij zelf had gewild op de voorpagina van De Standaard.

Waar is de tijd dat Bart Somers die voorpagina om middernacht liet veranderen omdat de kop boven een interview met hem niet overeenstemde met wat Guy Verhofstadt had bedoeld. Die tijd, om een antwoord te geven op onze eigen retorische vraag, ligt geen jaar achter ons. Bij het ACV beschikken ze blijkbaar over minder invloed in Groot-Bijgaarden dan bij het gemeente-bestuur van Mechelen.

’s Avonds kwam afscheidnemend ACW-voorzitter Jan Renders naar de studio van TerZake om daar een en ander te nuanceren, op de manier waarop ACW-voorzitters van oudsher kunnen nuanceren, maar dat bleek een tikje overmoedig want Kathleen Cools had niet de minste moeite om zo’n lichtgewicht in de hoek te kwakken. Vooraleer het gesprek halfweg was, had Renders al meer olie op het vuur gegooid dan er in de hele jerrycan van Cortebeeck had gezeten. Wat hij zei, kwam hierop neer: wie op de N-VA stemt, zet zich buiten de beweging. Bedoeld: die van de christelijke werknemers. Als de regisseur van TerZake een longshot van de studio inlast, moet u uw ogen eens weghalen van het half ontblote been van Kathleen, en kijken naar wie van de gasten met zijn voetjes aan de grond raakt.

Eind jaren vijftig riep monseigneur De Smedt op om niet op de Volksunie te stemmen, en te lande lazen alle pastoors vanaf de preekstoel een herderlijk schrijven met hetzelfde bevel voor. Omdat monseigneurs zich dezer dagen liever wat op de achtergrond houden, heeft Luc Cortebeeck hun taak overgenomen. En ondergetekende steunt hem. Wel enigszins vrezend dat wij beiden een averechts effect zullen bereiken, herhalen wij, mit lauter Stimme: stemmt nicht auf der N-VA!

Zou dat correct Duits zijn? Aus, bei, mit, nach, von, zu, seit, gegenüber… nee, daar zit auf niet bij. Wacht, het is misschien für, stemmen für. Durch, für, ohne, um, gegen, entlang. Stemmt nicht für die N-VA. Nee, dat is ook niet juist. Het is niet stemmen, het is wahlen, zoals in wahlen buiten. Of wählen, met twee puntjes op en met een accusatief. Wählen sie nicht die N-VA, verdammt nog an zu.

Intussen wordt Siegfried Bracke antipathieker met elk interview dat hij geeft, en dat zijn er niet weinig. Vindt dat het politieke systeem niet deugt, en dus gaat hij er zelf deel van uitmaken. In de pretentieuze veronderstelling dat, von allen Leuten, uitgerekend hij als politicus meer zal zijn dan een van 150 stemknopjes die door de partijbesturen worden gehanteerd.

Rik Torfs kan voorlopig op enige mildheid rekenen. Dat zal stoppen de dag dat aan het licht komt welke financiële eisen hij heeft gesteld vooraleer de sprong naar CD&V te maken. Als de andere en nu al verontwaardigde christendemocratische senatoren daarvan het fijne te weten komen, wordt er gegarandeerd gevochten in het partijgebouw in de Wetstraat. Torfs mag dan wel getrouwd zijn met een telg uit de immens rijke Janssen-Pharma-ceuticafamilie, het is bekend uit de Bijbel: voor enkele zilverlingen verkoopt de farizeeër zijn kleed. Uw dienaar is als gewoonlijk de discretie zelve, maar weet u wat? Hou het in gedachten. Ooit komt uit hoeveel ze Torfs hebben betaald of beloofd, en dan valt u achterover.

Voor Bracke is van mildheid geen sprake, en het minst van al op de VRT. Het is een waar genot om te observeren met hoeveel pure haat hij wordt bejegend door zijn ex-collega’s, die tot een week geleden niet tegen hem durfden te kikken. De avond zelf van zijn overstap werd de toon gezet door Kathleen Cools, ooit door Bracke uit TerZake gezwierd omdat hij als hoofdredacteur vond dat Lisbeth Imbo over vaardigheden beschikte die hem beter bevielen. Dat zo’n rekening bij een vrouw open blijft staan, hoeft geen betoog.

Cools veegde de vloer aan met Bracke. Tot ontzetting van zijn nieuwste vriendje Bart De Wever, die er machteloos naast zat, het drama probeerde af te wenden, maar niet aan het woord werd gelaten. Gedreven door een niet te verbergen afkeer gaf Cools Bracke meer kletsen tegen zijn dikke kop dan hij er destijds zelf had uitgedeeld aan Christine Van Broeckhoven, een andere opportuniste. Die, tussen twee haakjes, sneller weer weg is uit de politiek dan ze er in was geparachuteerd door den Baard, geprezen zijn zijn electorale inzichten.

Volgens Hugo Camps zouden ze een grote dame als Van Broeckhoven eeuwig een plaats in de Senaat moeten geven. Hugo zou eindelijk eens moeten leren om te schrijven voor hij drinkt in plaats van erna. Heeft altijd een zwak gehad voor oudere dames, is nu nog steeds verliefd op de restanten van Brigitte Bardot, maar hij mag niet overdrijven, dat is zijn stijl niet. Het enige wat wij ons herinneren van de parlementaire carrière van Christine Van Broeckhoven is hoe ze op het spreekgestoelte van de Kamer half teut stond te lallen over het rookverbod in de horeca. Ze had veel geluk dat alle politieke journalisten op dat moment al naar huis waren.

Zoals Kathleen Cools zich verlustigde in het hakken op Bracke, zo kon alleen, lang geleden, Phara de Aguirre het. Alle punten van het N-VA-partijprogramma die haaks op het ideeëngoed van Bracke stonden, draaide ze er een voor een door. En daarna werd ze echt gemeen. Was Siegfried voor een onafhankelijk Vlaanderen? Hoe hij zich daar al in bochten moest wringen, op het belangrijkste uitgangspunt van zijn nieuwe partij. Kende hij de Vlaamse Leeuw? Zou hij in het vervolg naar de IJzerbedevaart gaan? Of de Stem van Zuid-Afrika mee kwelen in het Sport-paleis? Was zijn overgang niet vooral ingegeven door carrièreplanning omdat zijn liedje op de VRT uitgezongen was?

En toen haalde ze uit met dé mokerslag, zo een waarmee Mike Tyson zijn ongelukkige sparringpartners horizontaal de gymzaal uit sloeg: was Bracke tegen de pornificatie van onze samenleving? In de laatste vijftig jaar is er op de openbare omroep nooit een boosaardiger vraag gesteld. Bracke zat te duizelen, telde zijn overgebleven tanden, en was zodanig van de hand Gods geslagen dat hij niet meer tot reageren in staat was. ‘U bent daar tegen hè, meneer De Wever?’ ging Cools vilein verder.

Bart De Wever is voor het herstel van de traditioneel christelijke waarden. Of tenminste: dat was hij tot voor de oproep van Luc Cortebeeck. Volgens De Wever moet het gezin, waar hij zelf overigens nooit in aanwezig is, centraal staan. Ter ontspanning kan men het best met vrouw en kinderen, allen in een lederen pantalon met korte pijpen en in bruine bottines gestoken, doorheen bloeiende Beierse Alpenweiden marcheren en daar luidkeels zingen van das heisst, toppedepom toppedepom, Eeee-rika. Men ziet het Bracke niet meteen doen. Nóg kortere pijpen aan zíjn broek en ze valt af.

De Wever stamelde en bazelde wat onduidelijks over normen en waarden, en toen keerde Cools zich weer naar Siegfried Bracke, wiens stoel ze met opzet al vijftien centimeter lager had laten zetten dan die van De Wever waardoor hij maar net boven de rand van de tafel uit stak. ‘Ge gaat me toch niet zeggen dat gij tegen pornografie zijt’, hief Cools in ongeloof haar armen ten hemel. ‘Ik heb over u andere verhalen gehoord. En niet alleen van uw Lisbeth Bimbo. Ze zijn van de IT vanmiddag uw computer komen afsluiten, wat we daar in gevonden hebben. Meneer De Wever, dat houdt ge niet voor mogelijk. Ik wist niet eens dat het bestond. Met negerinnen, met kindjes, met dwergen, met oude grootmoeders, met hermafrodieten, met zes tegelijk, beeld het u in, met honden en paarden… alleen met een leeuw zat er niet in. Het is niet te verwonderen dat zijn Marina hier bij ons komt klagen dat er thuis geen muziek meer uitkomt. Staat ge er stom van? Tegen de pornificatie, mensen mensen, hier zit Mister Porno in persoon.’

De Wever wist, voor het eerst in zijn leven, niet wat te zeggen. Bracke was geheel onder de tafel verdwenen. Waarna Cools met een valse grijns van oor tot oor triomfantelijk rondkeek, Bart De Wever vriendelijk bedankte voor zijn komst naar de studio, en het volgende onderwerp aankondigde: de Britse verkiezingen.

Later op de avond, in Phara, werd op de eigen nieuwsdienst aan een paar gewezen collega’s van Bracke gevraagd of ze hem zouden missen. Wij kregen de indruk van niet. Goedele Devroy, met een als steeds uitnodigend Grand-Canyondecolleté, stelde zonder verpinken dat door het vertrek van Bracke meteen driekwart van de aan de VRT opgelegde besparingen gerealiseerd was.

Bracke was namelijk niet vast in dienst als ambtenaar. Was dat vroeger wel geweest, maar had het met zijn goede vriend Aimé Van Hecke zo geflikt dat hij via een BVBA aan de VRT verbonden was, waardoor zijn salaris fors de hoogte in kon. Qua remuneratie stond hij na Lutin Mary en Van Hecke zelf op de derde plaats, nog voor Bettina Geysen. Ging daar zelfs treiterend de vakbondsafgevaardigden mee uitdagen. Naar men fluistert verdiende hij vier keer meer dan het gros van zijn collega’s, we mogen wel zeggen zonder dat daar een prestatie van enige relevantie tegenover stond.

Waarom hij ondanks dat riante contract halsoverkop uit de VRT is weggevlucht, is door al die interviews ondertussen wel duidelijk geworden. Een week later had Phara hem ook vast, toen hij zich heel even versprak en verklapte dat de N-VA al aan het onderhandelen was met Franstalige partijen.

‘Met welke?’ bleef Phara tot zes keer toe herhalen. Bracke probeerde vijf keer te doen alsof hij het niet had gehoord, maar ontsnappen zat er niet in. Als Phara zich nog eens als journaliste opstelt in plaats van als gezellige gastvrouw, de Mies Bouwman van de VRT, kan ze het nog altijd.

De dag dat Bracke minister van Media wordt, zijn ze op de Reyerslaan niet jarig. Gelukkig hebben Vlaams-nationalisten naast een slecht geweten ook een slecht geheugen. Dat laatste is zelfs een noodzaak om Vlaams-nationalist te kúnnen zijn. Op de vreselijke opiniepagina’s van De Morgen lazen wij in dat verband een vrije tribune van voormalig VRT-hoofdredacteur Jos Bouveroux, ook niet echt tevreden dat Siegfried Bracke nu tot zijn kamp behoort.

Bouveroux: ‘ Misschien ben ik van de oude stempel, maar ik vind dat politici en journalisten wel een professionele relatie moeten hebben maar tegelijk de nodige afstand moeten bewaren. Zeker journalisten van de openbare omroep moeten méér dan anderen getuigen van de terughoudendheid. In die sfeer ben ik bij de BRT begonnen en wil ik bij de VRT eindigen.‘

Tijd voor een lovend in memoriam over uw dienaar, die zopas is doodgevallen. Toen in deze rubriek werd onthuld dat Greet Op de Beeck tot drie keer toe een minister had geïnterviewd met wie ze dezelfde ochtend in bed had gelegen, ontkende toen-malig hoofdredacteur Jos Bouveroux dat in alle talen. Het was niet waar! Dat beweerde hij, het was niet waar! En dat Knack en ondergetekende tot rioolniveau waren afgedaald. Maar kijk nu: volgens dezelfde moeten journalisten van de openbare omroep meer dan anderen getuigen van terughoudendheid. Amnesie komt sneller dan amnestie.

De VRT heeft alvast één ding gemeen met de N-VA: het hebben van scrupules is geen vereiste bij de aanwerving.

door Koen Meulenaere

Een waar genot om te bekijken met hoeveel pure haat Bracke wordt bejegend door zijn ex-collega’s van de VRT.