Bladspiegelma 08 02

Opgelet! Steven Vanackere, drinkebroer van Joseph Kabila, gaat een initiatief nemen in de heikele kwestie van de Belgische aanwezigheid op het feest voor vijftig jaar Congolese onafhankelijkheid. Zodra hij hersteld is van de zware ziekte die hem na zijn eerste bezoek aan de équateur al meteen voor weken heeft uitgeteld. Waarschijnlijk door een boosaardige bacterie in dat zogezegde fruitsapje, in werkelijkheid een zwaar bananenbier.

Moet behalve Pierre Chevalier ook koning Albert op de plechtigheid in Kinshasa aanwezig zijn, en mee vieren met het corrupte en wreedaardige regime van Kabila? Dat is de vraag die ons land in de ban houdt en wij kunnen nauwelijks wachten: hoe zal Vanackere dit delicate probleem oplossen?

Ex-premier Guy Verhofstadt had daarmee geen moeite gehad. Die had niet alleen de koning meegenomen, hij was ongetwijfeld ook nog op zijn knieën de excuses van het Belgische volk gaan aanbieden. Inderdaad: het is onze schuld dat de meest elementaire voorzieningen in Congo niet functioneren en dat niet eens het minimum aan openbare orde en veiligheid er gegarandeerd is. Als je je aanschurkt tegen schurken als Paul Kagame en Yoweri Museveni, zoals Verhofstadt, wat valt er dan aan te merken op een goedmoedige lobbes als Joseph Kabila?

Volgens velen is de zaak al beslecht: koning Albert zál gaan. Laurette Onkelinx zou het met zoveel woorden bevestigd hebben en de ceremonie voor het Europese voorzitterschap van België is met twee dagen uitgesteld, ziedaar twee doorslaggevende bewijzen. Er wordt dan wel één belangrijk tegenargument buiten beschouwing gelaten: Walter Zinzen en Karel De Gucht hebben ‘nee’ gezegd.

Dit kan niet zomaar veronachtzaamd worden. Karel is door zijn ongepolijste taal tegen de machthebbers in Kinshasa bijzonder populair bij de gewone Congolezen, die hem trouwens Tonton Chicotte noemen. De chicotte was een lederen zweep waarmee de goedmenende blanken in de tijd van Leopold II de onwillige zwarten afsloegen. Hoe ze Mireille De Gucht in Congo noemen is ons niet bekend, maar het ligt wel voor de hand.

Walter Zinzen van zijn kant richtte zich in een dramatische open brief, van het genre ‘J’accuse’, persoonlijk tot de vorst: ‘Sire, blijf daar weg!’ Hierna volgde een indrukwekkende opsomming van alles wat verkeerd loopt in Oost-Congo, West-Congo, Noord-Congo, Midden-Congo en Zuid-Congo. Als we Walter mogen geloven, lijkt het daar wel België.

Nu zou het paleis het paleis niet zijn indien deze knoop niet kon worden ontward. Gordiaanse knopen zijn eten en drinken voor Jacques Van Ypersele de Strihou, de kabinetschef van de koning die door wijlen onze directeur Sus Verleyen consequent Spirou werd genoemd. Liefst als hij er zelf bij was, en dit telkens tot groot jolijt van de vorst.

Wij vergeten nooit hoe Verleyen koning Albert verwelkomde toen die in 1997 een eerste van meerdere bezoeken aan Knack bracht. Sus, niet erg gevoelig voor het protocollaire voorschrift dat aan de monarch geen vragen mogen worden gesteld, sloeg de koning joviaal op de schouder: ‘Dag Sire, welkom op mijn redactie. Alles goed? En met de koningin? Gemakkelijk gevonden? Hebt gij geen kou met zo’n dunne jas? Wat denkt gij eigenlijk over de splitsing van de Sociale Zekerheid?’

Daarna gaf hij de bleek uitgeslagen Van Ypersele een kneepje in de wang: ‘Dag Spirou. Ge zijt precies gegroeid.’ En terwijl de kabinetschef boos iets terug gromde, wisselden onze directeur en de koning een vette knipoog uit. Geweldige middag is dat geworden. Zeker toen de koning een mop vertelde met zijn schoonzuster in de hoofdrol. Jammer dat het colloque singulier ons verbiedt daar nader op in te gaan, maar het had iets te maken met een bad vol wijwater. En een plastic eendje.

Ondanks de spotzucht van onze directeur zal eenieder moeten toegeven dat Jacques Van Ypersele een tovenaar is. Wij dienen enige terughoudendheid in acht te nemen aangezien zijn charmante dochter hier op het Brussels Media Centre de leiding heeft over de soms wat balorige redactie van Tendances, maar wie als Van Ypersele kan goochelen met koninklijk verkenners, koninklijk opdrachthouders, koninklijk bemiddelaars, koninklijk informanten, kortom met koninklijk charlatans, die weet ook een uitweg voor de koninklijke aan- of afwezigheid op het propagandafeest van Kabila.

Het zou ons niet verbazen mocht hij prins Filip naar Kinshasa sturen, en het paleis vooraf laten aankondigen dat in 2011 de langverwachte troonopvolging zal plaatsvinden. Dan hoeft het staatshoofd zich daarna niet in honderd bochten te wringen bij Walter Zinzen, en kunnen de Congolezen gepaaid worden met het eerste officiële bezoek van de toekomstige koning. Volgend jaar zien we dan wel, er zijn toch eerst verkiezingen en er komt ongetwijfeld nog wel een smogalarm. Prins Filip kan ook krankzinnig worden. Dat heeft al een paar keer niet veel gescheeld.

di 09 02

In de marge van vijftig jaar Congolese onafhankelijkheid doet zich een ander en al even vermakelijk dispuut voor tussen enerzijds Peter Verlinden, de man van ‘Ik ben Peter Verlinden en heeft iedereen goed gezien op welk een gevaarlijke plaats ik nu weer sta’, en anderzijds Marc Reynebeau en Ludo De Witte, respectievelijk aspirant-historicus en echte historicus. Reynebeau is in Congeau geboren, wat volgens sommigen veel verklaart, en De Witte is door Congo gefascineerd. Nee, geobsedeerd. Behekst door een marabout.

Verlinden en Reynebeau zijn allebei ex-Volksuniemannen en rollen, een lange traditie in die partij getrouw, al meerdere jaren vechtend over de straat. De ene probeert al wat minder zijn natio-nalistisch verleden te verdoezelen dan de andere. Verlinden werkte op het kabinet van toenmalig VU-minister André Geens, en liet geen kans onverlet om op uw en mijn kosten af te reizen naar Leopoldville.

Reynebeau probeert zijn oude VU-sympathieën angstvalliger toe te dekken, vooral gezien zijn anti-Vlaamse pamfletten van de voorbije twintig jaar, maar waar iemand iets probeert toe te dekken, is er Knack om het kleed op te heffen en eronder te gluren. Marc Reynebeau is zijn imposante carrière begonnen als cartoonist bij tal van Volksuniepublicaties . Tekende een beetje in de stijl van Zaza nu. Fietste door Gent met een leeuwenvlaggetje aan zijn stuur! Wordt daar ongaarne aan herinnerd.

Ludo De Witte ten slotte is een Amadees die in tegenstelling tot de andere twee de vergissingen uit zijn vlegeljaren niet probeert weg te moffelen. Integendeel, hij begaat ze nog altijd met evenveel enthousiasme als vroeger.

Deze drie Congokenners slaan elkaar nu via vrije tribunes en discussiefora om de oren. Verlinden en De Witte gingen het al uitvechten bij Phara, al haalde hun schermutseling het bijlange na niet van die keer dat onze chef-Wetstraat Kabouter Drift uit de studio hamerde.

Volgens De Witte had Verlinden in Het Journaal de indruk gewekt dat de Congolezen beter af waren onder het Belgische bestuur dan onder hun eigen geknoei. Daartoe had hij twee stokoude en aan alle clichés beantwoordende ci-toyens opgevoerd die koning Boudewijn in 1960 nog in zijn witte kostuum in een open Studebaker hadden zien passeren. En die zich niet erg opgetogen toonden over wat de onafhankelijkheid hen had gebracht.

Armoe, miserie, kommer, kwel, narigheid, ontbering, onheil en ellende, ziedaar het gevolg van het te vroege vertrek van de Belgen. Om dat niet in te zien moet men al blind zijn, wat een van de twee getuigen ook effectief was, maar volgens De Witte betrof het hier tendentieuze berichtgeving, typisch voor Verlinden. Die krijgt dat verwijt wel vaker, onder meer van Paul Kagame, boezemvriend van Guy Verhofstadt en groot democraat uit Rwanda. Verlinden is naast ex-Volksunieër ook een Hutu in hart en nieren, mogelijk ook in ziel, en doet niet te veel moeite om dat in zijn reportages weg te steken. De Witte en Reynebeau zijn twee Tutsi’s, van die lange dunne kerels die het altijd beter weten.

De Witte verweet Verlinden ook zijn suggestie dat de Belgen de Congolezen de onafhankelijkheid vrijwillig cadeau hadden gedaan, terwijl die in werkelijkheid was afgedwongen door een brede revolutionaire stroming onder de Congolese volksmassa’s. In het oude conflict tussen de witten en de zwarten kiest De Witte voor de zwarten. Hij is daarenboven een Tsjombeïst en een aanhanger van Pierre Mulele, de maoïstische rebellenleider die in de jaren zestig naar Congo-Brazzaville vluchtte, later amnestie kreeg van president Mobutu, maar bij zijn iets te naïeve terugkeer in Zaïre terstond werd opgepakt en op de meest gruwelijke wijze doodgefolterd werd. De Mobutu in kwestie was dezelfde als die uit de beroemde quote van de diepchristelijke Wilfried Martens: ‘Ik houd van dit land, zijn volk, en zijn leiders.’

De verdediging van Verlinden was niet alleen zwak, ze was vlakaf stuitend voor iemand van een met openbaar geld betaalde nieuwsdienst: hij werkte in Het Journaal voor het grote publiek en het had geen zin om daarvoor de uitgebreide historische context van de Congolese onafhankelijkheid te schetsen. Dat zei die vent! Herhaalde keren zelfs. Onder verstaan: dat grote publiek is te dom om moeite voor te doen. Voor de verstandiger kijkers zou hij later op Canvas wel een paar documentaires ineendraaien, en tegen de Boekenbeurs mogen we zijn nieuwe boek over Congo kopen, daar staat het allemaal juist in.

Wie hogere aspiraties heeft met de openbare nieuwsdienst, mag ze meteen weer opbergen. Wij sluiten ons aan bij Ludo De Witte: zero tolerance voor mannen als Verlinden. Hoed u voor Hutu.

wo 10 20

Er kan geen sprake van zijn dit land nog een rechtsstaat te noemen, zolang Vande Lanotte Johan op vrije voeten loopt. We hebben het niet eens over de rampzalige toestand waarin het socialistische bestuur de ooit zo bloeiende koningin der badsteden heeft gestort. Dat is dus werkelijk verschrikkelijk, álles helpen ze daar om zeep, maar dat moet de koningin zelf maar weten.

We hebben het wel over het volgehouden bedrog met de begrotingen. Zelfs de commanditaire loftsocialist van De Morgen schreef het vorige week: ‘Kunst- en vliegwerk van paarse regering ondermijnt ook vandaag mee de begroting.’ Dat stelt dus nu Yves Desmet, die acht jaar lang de ongeëvenaarde zolenlikker van Paars is geweest. En zich in die periode allerminst stoorde aan dat klaarblijkelijke kunst- en vliegwerk.

Kan een juridisch geschoolde eens uitleggen waarom het parket Vande Lanotte niet heeft gedagvaard na het hotelakkoord over Sabena? Door pure eigengereide domheid hebben het Joenk en den Baard daar 54 miljard Belgische frank gewoon weggegooid. 54 miljard! Dat heeft in dit land geen enkel gevolg: niet juridisch en niet politiek.

De verkoop van ABX aan 3i! Een verlies van minstens 500 miljoen euro voor de Belgische bevolking, zij het gecompenseerd door een gulle investering van 3i in Electrawinds. Geen gevolg, ook hieraan niet.

Omkoping van drie basketspelers van Okapi Aalst, die aan de vooravond van hun duel tegen Oostende van den Baard elk een topcontract voor het jaar daarna aangeboden kregen en de volgende dag met 32 punten verschil verloren. Terwijl ze in de vorige drie confrontaties Oostende van de vloer hadden geveegd. Geen gevolg. Wij herhalen voor de Thomassen onder u: géén.

De verkoop van overheidsgebouwen. De Tijd berekende dat de federale overheid jaarlijks 473 miljoen euro meer betaalt aan de lease back van onder Paars verkochte overheidsgebouwen, dan de sale ervan toen heeft opgeleverd. Waarbij nog komt dat we dat patrimonium kwijt zijn. Vijf jaar geleden al stond dat netjes uitgelegd en voorgerekend in Knack, maar toen was het allemaal niet waar. Meer: dergelijke kwaadsprekerij paste enkel in de kruistocht van onze chef-Wetstraat tegen de Open VLD.

Ondertussen heeft Guy Vanhengel, huidig vicepremier en minister van Begroting van dezelfde Open VLD, in een interview letterlijk toegegeven dat al die begrotingen van Paars, en dus van zijn eigen premier Verhofstadt, met de meest ordinaire trucs werden opgesmukt. Hingen met spuug en sparadrap aan elkaar. Maar hij waarschuwde vorige week wel allen die de waarheid spreken over onze catastrofale financiën dat wie onrust zaait over de rijksbegroting de kredietwaardigheid van het land ondergraaft.

Je valt toch van je stoel als je het leest? Dat zegt Guy Vanhengel! Die een half jaar geleden zelf publiek verkondigde dat de federale staat België failliet was. Die man is geschift. Hoe meer interviews hij geeft, des te meer krijg je de indruk dat hij van begrotingen geen halve gram verstand heeft. Bijna zo weinig als Freya Van den Bossche. In dit land schijnt het een vereiste te zijn om dat departement in handen te krijgen.

do 11 02

Op de Europese top in de Solvaybibliotheek is opvallend weinig gezegd over de open brief van Aldi-fractieleider Guy Verhofstadt aan Europees president Herman Van Rompuy. Niets om precies te zijn. Een gemiste kans toch.

door Koen Meulenaere

Verlinden en Reynebeau zijn ex-Volksuniemannen. De ene probeert al wat minder dat te verdoezelen dan de andere.