ma 07 12

Waar is de tijd dat meester Vercraeye het proces-Dutroux in Aarlen halsoverkop moest verlaten omdat wij hadden geschreven dat rechter Van Fraechem hem had betrapt in het opmonterende gezelschap van Caroline Van den Berghe. En dit op een zelfs voor Caroline onchristelijk uur, laat staan voor meester Vercraeye.

De feiten deden zich voor rond halfvier ’s nachts, nadat assisenrechter met emeritaat Edwin Van Fraechem ’s namiddags op verzoek van TerZake een kort bezoek had gebracht aan het proces-Dutroux. Samen met Hein Diependaele, die hem moest voeren omdat de rechter geen rijbewijs had. En ook geen auto. Al na een uur kwam Van Fraechem molenwiekend terug naar buiten gerend, en vertelde voor de hongerige camera’s dat zijn confrater Stéphane Goux een knoeier was, en dat het afgelopen was met assisen in België indien men dat soort figuren het hof liet voorzitten.

Daarna was hij met de voltallige pers, het Openbaar Ministerie, de nabestaanden van de slachtoffers en alle betrokken advocaten Café Le Wapiti binnengedoken, bij Monique Poppel en Leo Stoops, en had daar de sfeer en de goede luim naar hoogten gejaagd die men in de Belgische justitie al lang niet meer had bereikt. Toen de plaatselijke politie na verscheidene klachten over nachtlawaai poolshoogte kwam nemen, had Van Fraechem zijn voorrang van rechtsmacht ingeroepen, had de dienders een rondje voor rekening van meester Diependaele aangeboden, en had op zijn beurt een klacht ingediend tegen de buren wegens het hinderen van een magistraat in functie. Nu nóg spreken de mensen in Aarlen met angst over die avond.

Toen hij Le Wapiti iets over drieën zingend en steunend op de arm van meester Diependaele had verlaten en niet zonder moeite in diens dure Saab was gekieperd, was de rechter in een licht euforische stemming, wat veeleer zeldzaam is bij een zittend magistraat. Die stemming duurde niet lang. Want bij het buitenrijden van Aarlen pruttelde en sputterde de Saab plots op verontrustende wijze en viel toen compleet stil, midden op een steile klim. Volgens de rechter was de spanning van de banden te laag, maar meester Diependaele diende na een korte inspectie verstandiger besluiten in: de benzinetank was leeg. Geen druppel meer. Iets wat Monique Poppel kort voordien ook tegen rechter Van Fraechem had gesnauwd.

Heel in de verte staken de contouren van een benzinestation nog net boven de heuvelrug uit. Er ontspon zich nu een felle woordentwist. Meester Diependaele weigerde resoluut om rechter Van Fraechem zonder rijbewijs en in geestelijk verruimde toestand te laten plaatsnemen achter het stuur van zijn dure automobiel. En rechter Van Fraechem weigerde nog veel resoluter om die zware bak drie kilometer bergop te duwen.

Op dat moment scheidden de wegen van beide juristen. Rechter Van Fraechem besloot meester Diependaele aan zijn lot over te laten, belde meester Paul Quirynen uit zijn bed om hem te komen ophalen, en kreeg tot zijn verbazing eerst Caroline Van den Berghe en dan meester Joris Vercraeye aan de lijn. Hier stoppe ik. De rest vult u zelf maar in. Dat deed ook de vrouw van meester Vercraeye, die zoals wel meerderen niet helemaal klaar zag in de beeldspraak eigen aan deze rubriek.

Blijkbaar is het misverstand ondertussen min of meer uitgeklaard, want meester Vercraeye schitterde vorige week voor het assisenhof van Tongeren. Wij wisten niet eens dat er in Tongeren een assisenhof wás. Een overspelig koppel wel, maar een assisenhof? Dat moet nog uit de tijd van Ambiorix dateren. In elk geval was het het toneel van het derde proces tegen Mimoun Zarhaoui, die dankzij de juridische spitsvondigheden van zijn raadsman al twee keer een herziening afdwong bij Cassatie. En voor de derde keer dertig jaar kreeg. Daardoor moet hij er nu negentig zitten.

Bij het begin van de debatten eiste meester Vercraeye dat de openbare aanklager zijn rode toga zou vervangen door een zwarte, en niet op een verhoog naast de rechter zou zitten maar op hetzelfde niveau van de advocaten. Hierna werd hij zowel door het Openbaar Ministerie als door de voorzitter van de rechtbank voor een carnavalsclown versleten. ‘Denkt gij dat het 1 april is, meester?’ wenste de officier van justitie te weten.

Nochtans was de vraag meer dan terecht. Niet zo lang geleden hebben meester Hans Rieder en meester Walter Van Steenbrugge op Kanaal Z nog hetzelfde geëist in een we mogen wel zeggen licht aangebrand gesprek met Goossens en in mindere mate Van Cauwelaert. Dan is er toch geen ruimte meer voor discussie? Hoe is het mogelijk dat in dit apenland niet eens de eerste basisregel voor een eerlijk proces, namelijk de zichtbare evenwaardigheid van aanklager en verdediging, gegarandeerd is?

Veel moeite kan dat toch niet kosten? Een rode toga vervangen door een zwarte is een kwestie van enkele uren, en ook de meest onhandige Sint-Jozef moet bekwaam zijn in een paar dagen tijd een lessenaar op de begane grond ineen te timmeren. Wat voor een lanterfanter moet je aanstellen als minister van Justitie dat hij zelfs zoiets evidents niet opgelost krijgt?

di 08 12

De stad Gent is de voorbije weken in Code 37 op VTM afgeschilderd als een poel van geweld en hoererij, waar het hebben van goede manieren de allerlaatste bekommernis is. Dit moet in overeenstemming zijn met de werkelijkheid, want het Gentse stadsbestuur verleent ruime financiële steun aan dit programma waarvan de vulgariteit op de hele kabel niet benaderd wordt, tenzij nu en dan door TerZake. In Gent beschouwen ze dit blijkbaar als positieve propaganda. Het volstaat dat de acteurs een keer zeggen dat ‘den Daniël content zal zijn’, en den Daniël is effectief content.

Al wie in Witse of Aspe deel uitmaakt van het politiepersoneel, blijkt in Code 37 tot de hoerenstand of de pooier- klasse te behoren. Ook dat zal waarschijnlijk niet ver naast de werkelijkheid zijn. Dimi Tersago, reeds tweemaal doodgeschoten in Witse, wordt in Code 37 plotseling ontmaskerd als de dader van de gruwelijke mishandeling van enkele Gentse prostituees. Ze hadden hem dan wel een pruik met krullen opgezet, maar daar keken wij meteen doorheen: da’s den Dimi! Een paar afleveringen eerder bleek ook Sammeke De Coninck onder de valse naam van Els De Backer niet erg zuiver op de graat. En dat voor een gewezen arts, dokter Kris Jamaer van Spoed.

Een van de door Tersago toegetakelde tippelaarsters was de vrouw van Stijn De Ridder uit Witse. Op zijn beurt ook bekend als Rik Geens uit Thuis, Marc Jacobs uit Emma, Ludo uit Kinderen van Dewindt, Luc uit Windkracht 10, Guido Moereels uit Stille Waters, Kris Geysen uit Flikken, Werner Van Hove uit Aspe, Frank D’Hondt uit Witse en rechercheur Pol uit De Smaak van De Keyser.

Stijn De Ridder is de rivaal van de corrupte Fred Rodenburg, die nog patholoog-anatoom is geweest bij Flikken en nu wordt afgeperst door motoragent Bruno uit datzelfde Flikken. Bruno was de zoon van commissaris Jo De Meye- re, die in Katarakt een onecht kind bleek te hebben met Chris Lomme. Stijn De Ridder werd tot onze vreugde flink in de zak gezet door de Smeekens uit Witse, die ook met Fred Rodenburg een paar louche zaakjes heeft opgezet.

Familiepatriarch Karel Rodenburg was vorige week dan weer verdacht in een aflevering van Aspe waarin zijn vrouw, als Matti Tomasetti óók nog een minnares van Jo De Meye- re, plots was gestorven de dag voor hij van haar ging scheiden. U kunt dat denken. Karel Rodenburg moet sowieso niet hoog van de toren blazen want hij heeft, en dat hebben wij met onze eigen ogen gezien, aan Bieke Ilegems gezeten! Ongetwijfeld een verlangen dat Mike Verdrengh al veel langer koesterde.

De gestoorde en nu gelukkig overleden Lise uit Witse, de moeder van die vreselijke Simon met zijn gitaar en tevens Céline Derdyn uit Wittekerke, was vorige zondag in Witse lange tijd verdacht van de moord op haar echtgenoot, een brutale roomijsfabrikant uit Halle die nog een jaar lang een restaurant heeft opengehouden bij FC De Kampioenen en voordien een paar seizoenen zelf als televisiedetective heeft gewerkt. Haar moeder, Margriet Van de Plas, ook moeder Rita in Kinderen van Dewindt, moeder Germaine in De Smaak van De Keyser, en moeder Theresa in de sloppenwijken van Calcutta, klust trouwens in Aspe bij als onderzoeksrechter Wivina Lansier en was als de onfortuinlijke lichtekooi Alberte ook te zien in Code 37. Waarin, we moeten het toegeven, Sara een positieve metamorfose heeft ondergaan als Hannah Maes. Heel wat beter ook dan toen ze nog Annick Lafaille heette in Flikken, of Kathy Bergmans in Rupel, Els Jacobs in Wittekerke, of Pipi Langkous op de bühne. Aan vader Maes, Oscar uit FC De Kampioenen en Jef uit Lili en Marleen, beginnen we niet.

Klein wereldje, dat Vlaams theater. Jammer dat er zo veel Vlaamse feuilletons zijn.

do 10 12

Stel: u hebt een talkshow op een open televisienet en u verwacht de voorzitter van de Commissie Justitie van de Senaat, tegen wie klachten wegens stalking en inbraak bij nacht lopen. U kennende zou u vooraf zeker even bellen naar de indienster van die klachten om te horen wat er precies is gebeurd. Zeker als ze medewerkster is van uw eigen nieuwsdienst.

Welnu, niet zo op de VRT. Van de redactie van Phara heeft niemand die moeite gedaan. Wie kan zoiets nog uitleggen? Onlangs was Etienne Davignon te gast. Een kwartier lang één enkele vraag, uitgerekend de enige waarop hij nadrukkelijk niet wenste te antwoorden: had hij in Europa gelobbyd voor Herman Van Rompuy? Luister mee naar het resultaat, we horen de heer Davignon, topman van de Belgische haute finance. Letterlijk uitgeschreven.

‘Wat ik ben zeker, de waarheid is zo. Er zijn nummer één, wat is de taak van de voorzitter van de Europese Raad? Er is heel wat mensen die zeggen, euh, het is jammer, we moeten euh, Giscard d’Estaing we moeten George Washington hebben. Als je een beetje van geschiedenis weet dat George Washington de eerste euh Amerikaanse, en hij is in een oorlog tegen Engeland! Daarom is het heel duidelijk dat er is een land, er is iets te zeggen en er is iets te leiden. Hier hebben wij een coalitie van 27 landen, en die hebben nog geen unieke positie. Daarom men denkt dat men moet een dirigent hebben van een orchestre, dat is wat nodig is. En daar zegt men: we moeten een solist hebben en een tenor hebben.

Hoe is het gebeurd? Toen men is begonnen, is er nu een procedure. De voorzitter van de Raad van Ministers, de eerste minister van Zweden, is de man die moet met voorstellen komen want u kan dat niet multi- lateraal zeggen. U weet toch hoe het gaat hé.

Het is zo dat, toen er kwam tot een situatie waar de Zweedse premier heeft gevonden dat een meerderheid van landen waren gevonden om Herman Van Rompuy te steunen. Op dat ogenblik, dan moest men zien of men kan de kandidatuur die geen kandidatuur was, en dat is totaal juist, er is een groot verschil tussen de geschiedenis Jean-Luc Dehaene en Guy Verhofstadt, zij waren, en dat was totaal hun recht, zij waren kandidaten voor en wat heel normaal is, waarom niet. Maar op dit ogenblik was het niet zo. Daarom moest men tegelijkertijd de Zweedse voorzitter helpen en toch een benoeming die niet slecht is, niet voor de man, ook niet voor Europa, dan heeft de Belgische diplomatie heeft informatie gegeven wat, wie is die man, wat heeft hij gedaan, waarom is hij in de traditie van de Belgische voorstanders van Europese integratie.

Op het ogenblik dat je begint vertellen wat je doet, dat doe je voor de laatste keer. Ik ben optimistisch dat ik zal tot zeker lang genoeg leven om uw vriend te zijn, maar misschien nog een beetje langer, dan zal ik niet proberen dat wat… als je geeft raden en als men aan u raden vraagt op een persoonlijke manier, dan is het zo dat de regel van de spel is dat je niet daarover spreekt. Dat is de regel van de spel. Als jij een functie hebt, dan is het niet anders, je moet vertellen wat je doet, je moet accountabel zijn. Bon. Maar als je op de zijlijnen bent, en men zegt kent u dit, kent u dat, wat denk jij, en je zegt wat je denkt maar de mensen die dat horen, ze doen wat ze willen, ze kannen hem niet onder druk zetten en zo. En als jij denkt dat het is niet totaal onnuttig om uw opinie te geven en u vindt dat ook plezant om van tijd tot tijd te denken: ha, Davignon leeft nog, men heeft om zijn opinie gevraagd, allez dat is een goede zaak hé, bon, bon, misschien zullen ze dat over een week nog een keer doen, dan zal je niet uw positie zo in nood schieten hé. Het is niet, het is niet geheim hé, het is zo dat als je op de zijkant bent, geeft je een andere positie en een andere verslaggeving als jij als onderhandelaar bent, bezig bent en zo.’

Interessant, niet? Gelukkig hadden ze dat niet voorbereid, of de spontaniteit was weg geweest. We hadden wel een kwartier vroeger kunnen gaan slapen.

door Koen Meulenaere

Hoe is het mogelijk dat in dit apenland niet eens de eerste basisregel voor een eerlijk proces gegarandeerd is?