ma/ 12/ 10

Het is zover, het ondenkbare is gebeurd: onze chef-Wetstraat is soixante-huitard geworden. Misschien een tikkeltje laat, maar is er in de hemel niet meer vreugde over één zwart schaap dat terugkeert naar de kudde dan over duizend maagden die… Hoe zat dat ook weer? Ze zijn nu opnieuw met twee, de nog in leven verkerende soixante-huitards, en door een duivels toeval huizen ze allebei op de redactie van Knack.

De wereld staat op zijn kop. Het linkse politiek correct denkende clubje dat al jaren onze media beheerst, is helemaal op drift. Neen aan de islam, allochtonen moeten zich aanpassen aan onze waarden en normen, meer blauw op straat, zero tolerance, bootcamps voor moeilijke jongeren, Vlaanderen de Leeuw… Wat is dat allemaal? Plotseling hoor je zichzelf eertijds progressief noemende geesten precies hetzelfde discours houden als het Vlaams Blok twintig jaar lang heeft gevoerd.

Onze chef-Wetstraat, te vuur en te zwaard bestrijder van al dat linkse clichés spuiende gespuis, zag zich verplicht de andere kant te kiezen. Hij is nu voor de basisdemocratie, tegen de consumptiemaatschappij, voor groene energie, tegen het opleggen van normen en waarden, tegen algemeen christelijke werkliedenverbonden, voor een tunnel, tegen een brug, voor de vrije liefde, en voor abortus tot de achtste maand, na de geboorte. Op zijn boekenplank is Sint-Thomas van Aquino moeten wijken voor Herbert Marcuse, en het portret van kardinaal Cardyn werd vervangen door dat van Friedrich Engels.

Van Cauwelaert zou onlangs, o gruwel, gesignaleerd zijn in een T-shirt! Bovendien één met opdruk van Ho Chi Minh. Een cadeau van zijn nieuwe vriend Piet Piryns, die het persoonlijk heeft gedragen tijdens de grote Vietnambetoging in Washington. Piet wou hem ook nog een boek schenken waarover Jean-Paul Sartre ooit zijn zatte gal had uitgekotst, maar dat weigerde onze chef-Wetstraat met de woorden: ‘We mogen ook niet overdrijven.’

Toen schreef Paul Goossens een column tegen Luckas Vander Taelen, en liep Van Cauwelaert toch maar snel weer naar het andere kamp over.

dI/ 13/ 10

Het valt niet altijd mee om Louis Tobback te zijn. Vaak wel, soms niet.

Mijnheerke Louis eerder dit jaar: ‘Ik moet dus ’s morgens, terwijl ik me sta te scheren, van een wildvreemde op de radio vernemen dat de partij waarvan ik al tachtig jaar lid ben van naam is veranderd.’

Eerder deze maand kon mijnheerke Louis, na het scheren en voor het smeren (van een croissant, nvdr), via De Standaard vernemen dat in zijn partij ook een wildvreemde bepaalt wie er minister wordt. En dat die wildvreemde zelfs oplegt welke post die andere wildvreemde cadeau zal krijgen in ruil voor zijn lafhartige overloperij. Mijnheerke Louis hierover: ‘Ik stel vast dat in mijn partij niet de voorzitster de ministers kiest. Ook niet de loge. Zelfs niet de maffia zoals velen nochtans denken. Nee, het is de grote Barteld Schutyser die dat doet.’

Het was donderdag 8 oktober toen De Standaard met die verbijsterende interne mail van de SP.A-top uitpakte. De hele Grasmarkt daverde op zijn grondvesten, de schok was te voelen tot in Leuven en Sint-Niklaas. De voltallige Wetstraat sprak een week over niets anders. De ontelbare websiteredacties kwamen pixels te kort, of waarop drukken die gasten?

Nu het VRT-televisiejournaal van diezelfde donderdag 8 oktober. Niets! Geen woord. Geen letter. Niet om één uur, niet om zes uur, niet om zeven uur, niet in TerZake, niet in het Journaal Laat, en niet in Phara. Of toch, één enkel nepvraagje aan Anissa Temsamani. Die antwoordde dat ze daarover niet wou spreken en kreeg toen nog net de tijd om drie zinnen voor te lezen uit wat ‘een erotisch verhaal’ werd genoemd.

Pas op vrijdag, toen het ook in De Morgen had gestaan, conditio sine qua non op de Reyerslaan, werd er aan de mailaffaire aandacht besteed in het Journaal. En toen stond er plots geen rem meer op. De daaropvolgende dagen, toen ze van de eerste verrassing bekomen waren, kregen de socialisten in letterlijk álle info- en infotainmentprogramma’s de vrije ruimte om de aangerichte ravage te komen minimaliseren. Wat denkt u: politieke druk? Onkunde? Oneerlijkheid? Of alle drie?

Ook mijnheerke Louis herpakte zich wonderwel wondersnel, en schaarde zich achter Caroline Gennez, die hij enkele maanden eerder nog een lompe geit had genoemd. Zijn afkeer van zijn voormalige poulain Frank Vandenbroucke, in Vlaams-Brabant concurrent van Bruno Tobback, is toch nog net iets feller.

De grote Barteld Schutyser, een associé van den Baard, zag overigens al zijn adviezen netjes opgevolgd en had ook op een ander punt gelijk: de dag dat Frank Vandenbroucke zijn mond opendoet over Agusta, gaan er een paar van hun sokkel tuimelen. Het siert Freddy Willockx dat hij altijd openlijk heeft toegegeven, binnenkort nog eens in zijn meeslepende autobiografie, dat de afdeling Sint-Niklaas 2 miljoen frank Agustageld heeft aangenomen en daarmee Het Vrije Waasland heeft proberen te redden. Bij de afdeling Leuven, om er maar één te noemen, stond een even grote Agustagift in de boeken ingeschreven onder de rubriek ‘Verkoop van steunkaarten’. Een sterk staaltje schriftvervalsing dat om onduidelijke redenen nooit door het gerecht vervolgd is.

wo/ 14/10

Nadat Linda De Win Peter Vandermeersch op meesterlijke wijze heeft gedegradeerd tot hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, vergaat het die krant zeer goed. De marketeer haalde eerst zes ontslagenen van De Morgen binnen, gooide in ruil voor hen tien trouwe medewerkers van zijn eigen redactie buiten, en hoopt de vier resterende vacatures op te vullen met de laatste vier overgebleven journalisten van De Morgen. Solidariteit is bij die linkse jongens geen loos begrip.

Bij de aboriginals van Het Nieuwsblad ontstond syndicale onrust. Toen de marketeer op een dag terugkwam van een interessant congres in de States, waar hij met de andere grote mediatycoons van deze wereld van gedachten had gewisseld, merkte hij tot zijn ontzetting enkele volledig witte bladzijden in zijn krant op. Bij nader onderzoek bleek dat men tijdens zijn afwezigheid de eerste dag één witte pagina had afgedrukt, de tweede dag twee, de derde dag drie, en op het eind van de week waren er meer witte dan bedrukte bladzijden, wat de kwaliteit van het geheel overigens aanzienlijk verhoogde.

De marketeer had voordien al niets dan minachting voor de minkukels met wie hij verplicht werd te werken, maar deze sabotage deed de laatste veiligheidsklep springen. Als was hij de grote Barteld Schutyser himself, schold Vandermeersch iedereen de huid vol en bedreigde hen met de verschrikkelijkste represailles. ‘Vraag maar eens aan Linda De Win wat er met haar hond gebeurd is’, schreeuwde hij de actievoerders met het schuim op de lippen toe. Niet beseffend dat hij hiermee een officiële bekentenis aflegde voor een tot dan toe onopgehelderde misdaad.

Voor wie de voorgeschiedenis niet kent, herhalen wij dat Louis De Win, de hond van Linda, onlangs is doodgereden. Morsdood om precies te zijn. De chauffeur, die volgens ooggetuigen zijn best deed om op George Clooney te lijken, pleegde vluchtmisdrijf. Een andere getuige hield vol dat de auto van de dader een opschrift vertoonde, maar kon zich niet zeker herinneren welk: ‘Iets als Het Nieuwsklad.‘ De politie stond voor een raadsel.

Dat is nu opgelost. Een commanditaire marketeer en een commanditaire loftsocialist hebben blijkbaar meerdere eigenschappen gemeen. Hun misprijzen voor gerechtvaardigd werknemersprotest is er slechts één van. Hun culinaire kontlikkerij van Joenken een tweede. Yves Desmet, ondertussen een aambei van de ex-premier, heeft nu zelfs een boek geschreven met en over diens kokkin Maria Landis, van wie Verhofstadt goed weet wat ze kan en wat ze niet kan. Wie zijn afkeer voor politieke journalisten wat wil upgraden, moet dit prul zeker lezen. Dit overtreft de mouwvegerij van Bart Somers.

In de laatste roman van Carlos Ruiz Zafón zegt chef-redacteur don Basilio: ‘In de journalistiek overleven slechts zij die prioriteiten hebben en geen principes.’ Dat vat het goed samen.

do/ 15/ 10

Iedereen die over de politiek in dit land schrijft, kent hetzelfde probleem: er zijn niet genoeg synoniemen voor het woord ‘schandaal’. Denk u een kunstschilder in die een schilderij moet maken zonder verf, wat bij vele hedendaagse klodderaars overigens een zegen zou zijn, dan hebt u een idee van de moeilijkheden waarmee mensen als onze chef-Wetstraat elke week worstelen.

De begroting van de regering-Van Rompuy is weer zo’n schandaal. Er wordt wetens en willens een put gegraven waar de volgende vijf generaties nooit van hun leven nog uit kunnen klimmen. Het verschil met Paars is dit: de begrotingen van het Joenk en den Baard klopten op het einde van het jaar niet, die van Van Rompuy en Vanhengel kloppen bij het begin van het jaar al niet.

En dat is nog niet alles. Door de sluiting van de kerncentrales uit te stellen en Electrabel nog wat meer winst toe te schuiven, dreigen straks eerzame groene energieleveranciers over de kop te gaan. In Duitsland is het al zo ver. Stel u voor dat Electrawinds de deuren zou moeten sluiten. Want die molens draaien niet op wind, zoals sommigen verkeerdelijk zouden kunnen geloven, die draaien op subsidies, een vakterm voor wat u en ik ‘diefstal’ zouden noemen. Hiervoor zit bij Electrawinds the right man in the right place: den Baard.

Maar nu is het overwicht van kernenergie voor minstens 20 jaar verlengd, en is de kans groot dat wetenschappers in die periode een oplossing vinden voor het probleem van het kernafval. En dus kunnen al die windverkopers hun eigen meerjarenplanning in de prullenmand gooien en zullen ze hun enorme investeringen nooit kunnen afbetalen.

Zeker voor den Baard zou het een ramp zijn. Eerst heeft hij samen met Verhofstadt de welvaart van een volledige bevolking verknoeid. Daarna bezorgde hij de SP.A door zijn eigengereide en totaal verkeerde samenstelling van de kieslijsten een gigantische electorale nederlaag en bracht haar op het diepste dieptepunt ooit. Door het eigenmachtig aanwijzen van zijn opvolgster dreef hij die politiek en privé de vernieling in, en deed er nog een schep bovenop toen zijn mail aan de grote Barteld Schutyser bij De Standaard terechtkwam. Zijn vismijn is een door Europa gekapitteld fiasco. In zijn haven kan hooguit een roeiboot aanmeren. Zijn basketclub haalde niet eens de play-off ondanks het aankopen tijdens het seizoen van een volledig nieuwe ploeg en drie nieuwe coaches, en ondanks de bewezen maar natuurlijk ongestraft gebleven omkoping van drie topspelers van Okapi Aalst. Over zijn mislukte huwelijken spreken we niet, die tel is hij zelf kwijt. Als nu ook nog Electrawinds op de fles zou gaan, is den Baard toch officieel de allergrootste knoeier aller tijden? In alles.

Alleen hijzelf en de nieuwsdienst van de VRT lijken dat niet in te zien.

VR/ 16/ 10

Het slechte nieuws houdt niet op: boze brief uit Montpellier. Alweer. Deze keer echter niet van de Frans-Belgische schrijver in ballingschap Lutin Mary, die daar werkt aan zijn magnum opus Les Cathares et tout de qui a à faire avec eux, maar wel van onze eigen plaatselijke Knack-correspondent.

Die had tot nu toe een rustig leven. In Montpellier gebeurde weinig. Er zijn de universiteiten, er is het museum, de voetbalclub staat vrij hoog en er is een niet onaardig rugbyteam, maar dat belangt enkel de mensen intra muros aan. De laatste keer dat iets over Montpellier is verschenen in Knack was Jos De Man nog hoofdredacteur. En was Leah Thys nog niet geboren.

Dat rustige leven is nu voorbij. Sinds Lutin Mary zich in de stad heeft gevestigd, is er elke week wel iets anders loos. Laatst had Lutin een bont gezelschap uitgenodigd in het beste restaurant van de streek, maar toen hij de rekening van 7000 euro naar de plaatselijke belastingbetalers wou doorschuiven, zoals hij dat gewoon was op de VRT, ondervond hij dat kortzichtigheid ook in Zuid-Frankrijk welig tiert. De prefect kwam er aan te pas: ‘Dus gij beweert dat gij in Vlaanderen 350.000 euro per jaar kreeg, en daarbovenop 10.000 euro per maand om op te eten. Per maand?! Gij denkt zeker dat wij hier zot zijn?’

Lutin naar de gevangenis! Maar hij kon ontsnappen door onder de tralies te kruipen. Nu eens slaat hij een bar-tabac kort en klein, dan weer misdraagt hij zich in een kerk of richt hij vernielingen aan in een zaak van antiquités. En er kan geen bijeenkomst zijn van wie of wat dan ook, of hij gaat er de boel op stelten zetten met anti-Vlaamse toespraken.

Onze spoedig overwerkte medewerker nam ontslag, en vroeg zijn overplaatsing naar een kalme buitenpost. Dat werd Saly, een vredig kustdorpje in Senegal.

door Koen Meulenaere

Iedereen die over de politiek in dit land schrijft, kent hetzelfde probleem: er zijn niet genoeg synoniemen voor het woord ‘schandaal’.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content