ma – 07 – 09
Hoe zat het ook weer? Eerst was hij voor de brug. Nee, tegen. Of nee wacht, neeneenee, eerst was hij wel degelijk voor de brug. Vóór. Pro. Er mocht zelfs niet meer over een alternatief worden nagedacht: walk and don’t look back, het devies voor elke so- cialist die niet in een depressie wil tuimelen. Daarna was hij ineens tégen de brug. Omdat een duur betaald studiebureau had bevestigd wat de verschillende actiegroepen al vijf jaar lang gratis hadden aangetoond.
Dus eerst voor de brug, daarna tegen. Hij was ook tegen een referendum. Tot zijn marketingmanager hem erop wees dat het electoraal lonender was om voor een referendum te zijn, toen was hij plots voor een referendum. Weer ruzie in Antwerpen: moest er één vraag worden gesteld, voor of tegen de brug, of twee vragen: voor of tegen de brug en voor of tegen de tunnel? Niet gemakkelijk voor wie eerst tegen was, nee voor, voor wie eerst voor was, en nu tegen. Tegen de brug. En voor de tunnel, waar hij eerder tegen was. Is zo iemand dan tegen of voor één vraag tegen de brug, of voor of tegen twee vragen waarvan één tegen de brug en één voor de tunnel, of in een uiterste geval één voor de brug en één tegen de tunnel? Geef toe, minder makkelijk dan het voor een onnadenkende lijkt.
Hij was voor twee vragen en tegen één. En toen kwam het voor de gemeenteraad en stemde hij voor één en tegen twee. Die ene vraag is dus: voor of tegen de brug? Plus ook nog een tunnel, maar een kleinere dan degene waar hij tegen was, nee voor. Hij is tegen de brug hoewel hij er eerst voor was, maar omdat hij tegen één vraag was als die voor of tegen de brug ging, is hij nu verplicht om bij het komende referendum tegen te stemmen, hoewel hij eigenlijk voor is. Of nee, nu zijn we zelf abuis: hij moet voor stemmen, hoewel hij eigenlijk tegen is, zo is het. Want als hij tegen stemt, stemt hij voor wie altijd tegen was, en als hij voor stemt, stemt hij tegen wie altijd voor was.
Wat een idioot, niet? En op de achtergrond lacht Steve Stevaert zich een breuk. Stevaert is voor de brug, hij is in zekere zin zelfs de geestelijke vader ervan. Ingrid Lieten is ipso facto ook voor de brug. Caroline Gennez is tegen. Pascal Smet is voor, maar alleen als ook andersgeaarden erover mogen rijden. De mening van Frank Vandenbroucke is niet gevraagd. Je begrijpt toch niet dat er mensen zijn die níét voor de SP.A stemmen? Misschien kan den Baard nog een paar windmolens op die brug zetten, de Vlaamse overheid heeft toch maar pas 15 miljoen euro in zijn Electrawinds gestoken. Waarom niet eigenlijk?
dI – 08 – 09
Het slechte nieuws houdt niet op dezer dagen: Tony Mary is geëmigreerd! ‘Ik kan het hier niet meer aanzien’, schreeuwde hij boos in De Standaard. Nadat hij door zijn voormalige vriend en meesterintrigant Siegfried Bracke was buitengewerkt op de VRT, zette Mary met onder anderen Steve Stevaert en Rudy Aernoudt een halfslachtige denkgroep annex werkplaats op, en stichtte een pro-Belgische partij. Helaas werd die op zijn eigen VRT doodgezwegen, volgens Mary omdat op de VRT nog maar één boodschap aan bod mag komen: ‘Vlaanderen boven.’ Prefascistisch noemt hij dat. En dat ‘een schoft als Carl Decaluwé’ ondervoorzitter van het Vlaams Parlement kan worden, zegt alles over het niveau van dat parlement. Het is te veel geweest, Mary vulde pak en zak, trok de deur van zijn huis in Elsene definitief achter zich dicht, en vertrok spoorslags naar het zuiden.
Montpellier. Vreselijke stad. Veel te warm. Juliette Gréco is er geboren. En Jean-Luc Dehaene, om maar meteen de twee uitersten van het spectrum te noemen. Het centrale plein heet Place de la Comédie. Verder is Montpellier verbonden met de naam Barbéran. Zegt die u nog iets?
Joseph Barbéran was een Franse voetbalscheidsrechter die in het seizoen 1965-1966 het duel tussen Real Madrid en Anderlecht leidde. We spreken over Europacup 1, return in de kwartfinales. Anderlecht had thuis met 1-0 gewonnen na een doelpunt van Pol Van Himst. Voor het plezier even uit het blote hoofd? Komt ie: Trappeniers in het doel. Achterin van rechts naar links Heylens, Plaskie, Kialunda en Cornelis. In het midden Jurion en Hanon. Voorin Mulder, Stockman, Van Himst, en Puis. Dát was nog eens een ploeg. Die had het toenmalige Lyon met 9-0 opgevreten. En het huidige ook.
In Bernabeu verloor Anderlecht de terugmatch met 4-2, en was dus uitgeschakeld. Vandaag zouden ze voor een zo eervolle nederlaag met beide handen vooraf tekenen, maar toen voelde heel paars-wit zich geflikt door de ref, die Jean Cornelis had uitgesloten en de schandelijkste overtredingen van Real met de glimlach liet passeren.
‘Barbéran’ was jarenlang hét scheldwoord in het Belgische voetbal, eponiem voor een spelleider die zich had laten omkopen. Wat weinigen weten is dat drie jaar eerder, in 1962, ook Standard uitkwam tegen Real Madrid, toen nog met Alfredo Di Stefano. Heenmatch in Madrid: 4-0 op hun kas, ook toen was Barbéran de scheidsrechter en ook toen waren zijn beslissingen nogal dubieus. Met die man viel dus meer dan één appeltje te schillen.
Bijna twintig jaar na de feiten schreef Jan Mulder columns voor Sportmagazine, waar ook onze chef-Wetstraat en uw dienaar werkten. Jan had in een Frans voetbaltijdschrift gelezen dat Barbéran een kapperszaak uitbaatte in Montpellier en bood aan om naar ginds af te reizen, door de gehate arbiter zijn haren te laten knippen, zich dan bekend te maken, en zonder te betalen buiten te gaan.
Schitterend idee. Jan met de trein naar Avignon en per bus naar Montpellier, we moesten in die tijd nog een beetje op de kosten letten. Na enig zoeken vond hij het barbiersalon in een klein steegje, stond daar voor een gesloten deur, en vernam van een buur dat monsieur Barbéran tien dagen voordien overleden was. Mulder is dan maar een paarse en een witte bloem op zijn graf gaan leggen.
Het kan zijn dat wij dat laatste er gaandeweg bij zijn gaan fantaseren, maar geef toe dat het een mooi slot van de reportage zou zijn geweest. In Sportmagazine begonnen de artikels altijd zeer dramatisch maar eindigden ontroerend, in Knack is het doorgaans omgekeerd.
In datzelfde Montpellier woont nu Tony Mary. In vrijwillige ballingschap, zo verduidelijkt hij in De Standaard. ‘Een land van slechte wil’, dat zijn wij geworden. ‘Ik ben als zoon van een ambtenaar opgevoed met het grootste respect voor het openbaar belang. In al mijn naïviteit heb ik altijd geloofd dat het gros van de politici oprecht bezig was met het dienen daarvan. Tot ik op mijn 52e ceo werd van de VRT. Opeens zag ik daar een horde politici die hoofdzakelijk bezig waren met me, myself and I.’
Als ceo van de VRT verdiende Mary 300.000 euro per jaar, en omdat dat niet echt veel was, mocht hij voor 10.000 euro per maand restaurantkosten inbrengen. Bijna een half miljoen frank! Per maand! Om op te eten! Toen hij wegens een rampzalige budgetvoering ontslagen werd, stak hij ook nog 750.000 euro opstapvergoeding in zijn zakken. Maar het zijn de politici hoor, die bezig zijn met me, myself and I. Mensen als Mary dienen het algemeen belang.
Zoon Sven Mary deed zijn eigen schrijnende verhaal in Humo. We hebben dat hier al besproken, maar we vatten het nog even samen, met excuus voor het dubbele gebruik. Na de scheiding van zijn ouders werd Sven bij zijn grootouders gedropt omdat vader 200 dagen per jaar in het buitenland aan het schransen was. Sven Mary was een uitstekende voetballer, speelde in de jeugd van Anderlecht samen met Pär Zetterberg en Johan Walem, maar toen hij zeventien werd en de poort naar een veelbelovende profcarrière openzwaaide, moest hij die van zijn vader laten schieten. Was niet één keer gaan kijken. Naar een zoon die bij Anderlecht speelt! Dat soort vaders, zo schreven wij toen en zo herhalen wij nu, moet het worden verboden zich voort te planten. Waardoor ze geen vaders meer zijn, wat ze nu ook niet zijn.
Voetballen mocht de arme Sven dus niet meer, studeren moest hij. Hij wou een opleiding public relations in een hogeschool van de Broeders van Liefde, niks van: de VUB moest het worden, bij de Broeders van Loge. De moegetergde Sven opperde dan maar communicatiewetenschappen, een beetje in de lijn van public relations, dat interesseerde hem. Niets van! Rechten of economie. Gevolg: eerste jaar getrist! De oude in alle staten: of erdoor, of gaan werken in een fabriek.
Sven Mary leed zodanig onder de terreur van die despoot, dat hij pas op zijn vijfentwintigste durfde toe te geven dat hij een sigaretje had gerookt. De advocaat van de zwaarste gangsters van het land! Had willen trouwen met een lief meisje uit zijn dorp, weer een veto van die nijdas: het zou er een uit de stad worden, van een rijke en vooral invloedrijke familie. Dat gedwongen huwelijk liep uiteraard op de klippen, de gebroken Sven vluchtte naar Tibet om eindelijk van die dwingeland verlost te zijn. Kwam een half jaar later terug, wou een huis kopen, mocht weer niet! Dat was geen goed huis, vond de oude, te hoge trappen. Sven wou graag een Lancia. Verboden, een Mercedes is het geworden.
Dat Tony Mary ons land nu de rug toekeert, is een slag die we niet snel te boven zullen komen. Hij gaat in Montpellier een boek schrijven over de Katharen. ‘Een leuke gids, langs kleine routes communales waar je overal cultuur en geschiedenis vindt, en bovendien een voortreffelijke gastronomie.’ In dat laatste is de auteur zéér beslagen.
wo – 09 – 09
Peter Vandermeersch heeft de hond van Linda De Win doodgereden. Louis, zo heet die hond. Of beter gezegd: zo heette hij. Er hoeft niet aan getwijfeld te worden, getuigen omschreven de vluchtende bestuurder als ‘weer zo ene die er graag als George Clooney zou uitzien’.
Met deze trieste gewelddaad is de oorlog tussen de Wetstraatmadelief en de marketeer geëscaleerd. U weet dat Linda in een van de verkiezingsprogramma’s de marketeer dodelijk vernederde door hem aan te kondigen als ‘hoofdredacteur van Het Nieuwsblad’, en daar pas na een lange stilte, en nadat de verbijstering op het gelaat van Vandermeersch pijnlijk scherp in beeld was geweest, aan toe te voegen: ‘… en van De Standaard’.
Ondertussen blijkt dat Linda gelijk had. Waarschijnlijk wist ze toen al meer. De marketeer is in de praktijk inderdaad gedegradeerd tot hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, al heeft hij in De Standaard nog een schaamcolumnpje gekregen om de schijn op te houden. Ging uithuilen bij mijnheer Van Thillo in de hoop diens Nederlandse krantenafdeling te mogen leiden, maar moet nu tot op het niveau van Het Laatste Nieuws zakken.
De arme Linda De Win van haar kant is hondloos, nadat ze eerder al huisloos was. Liet haar huis in Mortsel afbreken en ontdekte pas nadien dat ze geen geld had om het weer op te bouwen. Waar ooit haar ouderlijke pand prijkte, gaapt nu een groot gat. Moest via Humo bedelen om onderdak. Als ze nu Villa Politica nog afvoeren, is ze ook villaloos. Hoeveel kan zo’n vrouw hebben?
Op de VRT-nieuwsredactie zijn overigens ratten gesignaleerd. U zult zeggen: ‘Dat wisten we al’, maar het gaat om echte ratten, op vier poten. Dat komt omdat veel redacteurs van hun bureau een echte vuilnisbelt hebben gemaakt, vol etens- en andere resten. En zo moeten wij concluderen dat na Linda De Win met haar ‘hoofdredacteur van Het Nieuwsblad’, ook Kathleen Cools gelijk had toen ze de gebrekkige hygiëne van haar collega’s aan de kaak stelde. Vrouwen hebben altijd gelijk.
DO – 10 – 09
Tiens, dat doet ons ergens aan denken. Ook gelezen dat Greet De Keyser kandidaat-directeur van het Vlaams Huis in New York was, maar door het assessmentbureau pas tweede werd geplaatst, achter de inmiddels beruchte Philip Fontaine? Hebben wij dat nu gedroomd of heeft Greet De Keyser niet een paar dagen na elkaar verslag uitgebracht over het gesjoemel van de man die blijkbaar haar concurrent was geweest? Wij zouden bijna zweren dat we haar in TerZake een ontslagen werkneemster van dat Vlaams Huis hebben zien interviewen. Een mevrouw die bij herhaling beweerde dat Fontaine van alles deed wat het daglicht niet mocht zien, maar die geen enkel concreet voorbeeld gaf.
Zouden ze dat nu op de VRT-nieuwsdienst geweten hebben, dat ze over een zo delicate zaak verslag lieten uitbrengen door iemand die meer dan betrokken partij was? Toen Siegfried Bracke nog niet ontslagen was, zou zoiets onmogelijk geweest zijn, maar onder wee wee wee punt de drie idio- ten plus Rudi Vranckx punt bee ee is er op de nieuwsdienst sprake van een zekere laissez aller-mentaliteit. Getuige de ratten.
door Koen Meulenaere
Op de VRT-nieuwsredactie zijn ratten gesignaleerd. U zult zeggen: ‘Dat wisten we al’, maar het gaat om echte ratten, op vier poten.
