vr 0805

Het gebeurt weleens dat een hoofdredacteur zich geneert voor een minder geslaagde rubriek in zijn blad. Eenieder kent daarvan voorbeelden, onnodig nader toe te lichten. Maar een hoofdredacteur die zich schaamt voor zijn hele krant, dat zie je zelden.

Toch is er nu ook een in ons land: meneer de marketeer. Was te gast bij Phara, de dato donderdag 7 mei, en het ging over de sms van Bart Somers naar Dirk Vijnck aangaande een mogelijke terugkeer van Martine De Maght. Zou zijn krant daarover de volgende dag berichten? ‘Nee.’ Om geen twijfel te laten bestaan, vertalen we dit thans in het Frans: ‘Non.’

Het is nu de ochtend nadien, vrijdag 8 mei, precies 64 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, en wij staan bevrijd in de krantenwinkel. Waar ons oog valt op Het Nieuwsblad. Op de voorpagina een opgeblazen foto van een dito Karel De Gucht, gelijkend op een gemene maffiabaas die net vier rivalen heeft omgelegd en een vijfde van een haartje heeft gemist. Kortom: in een natuurlijke pose. Ook naast de foto een dikke kop: ‘Ook De Gucht ronselde LDD’ers.’ Hierbij wordt gebruikgemaakt van het aloude trucje der journalistieke lafheid: de aanhalingstekens. In het klein boven de vette titel: ‘Dedecker heropent de aanval:’

Wij kopen Het Nieuwsblad, 1 euro kwijt. En wat stellen wij vast? Binnenin staan die aanhalingstekens er niet meer bij. De grote kop daar luidt: ‘Sms van Somers bewijst: ook De Gucht lokte LDD’ers.’ Erboven: ‘Minister van Buitenlandse Zaken wou zelfs vete met de familie De Maght vergeten.’ Geen aanhalingstekens, dus het is de krant die dit als een feit poneert, in letters van een halve meter.

In het artikel, twee volle bladzijden, staat dan de fameuze sms van Somers aan Vijnck afgedrukt: ‘ Dirk, denk jij dat een gesprek met De Maght op korte termijn kan? Er is ook bij De Gucht bereidheid om de strijdbijl te begraven. Bart. ‘

Volgens Het Nieuwsblad bewijst dit dat De Gucht LDD’ers ronselde. En dat hij de vete met de familie De Maght wil vergeten. Wat Het Nieuwsblad doet, is wat Bild Zeitung en The Sun vroeger weleens durfden, maar zij zijn met die praktijken gestopt. En dus welt spontaan de vraag op: tiens, wie is er tegenwoordig baas bij Het Nieuwsblad? Lode Bostoen niet meer, dat is er duidelijk aan te merken, maar wie wel?

Colofon gaan zoeken. En daar staat: ‘Algemeen hoofdredacteur: Peter Vandermeersch.’ Mijnheer de marketeer! Val nu om. Dezelfde die gisteren bij Phara beweerde dat zijn krant niets over die sms zou brengen. En die dus blijkbaar een leugenaar is, daar is geen weg omheen. Wel wel wel. Dat is dan de man die in De Standaard schreef dat uw geliefde Knack alleen nog in naam een eerbiedwaardig blad was, en die een troep van de molen geslagen malloten een petitie tegen Knack liet afdrukken.

De man ook die, zoals het in een repliek van onze chef-Wetstraat zo mooi werd verwoord, de pen van columnist Derk Jan Eppink brak toen diens stukken de grote Guy Verhofstadt mishaagden. En die ooit een van zijn redacteurs dwong publiekelijk excuses aan te bieden aan de grote Yves Leterme, omdat hij naar waarheid had geschreven dat de minister-president tijdens een Chinareis heel wat minder actief en heel wat slechter voorbereid was dan zijn collega Fientje Moerman.

In De Standaard van 8 mei stond er inderdaad geen letter over die sms. Over de hele affaire Somers niet meer. Alsof het feit dat de Open VLD-voorzitter ook andere LDD’ers dan Vijnck had proberen terug te halen géén politiek nieuws was. De lezer van de kwaliteitskrant De Standaard mocht dat niet weten, en was dus voor 1,20 euro slechter geïnformeerd dan die van een niet-kwaliteitskrant als Het Nieuwsblad voor 1 euro.

Samengevat: Peter Vandermeersch is een algemeen hoofdredacteur die op de openbare omroep zijn eigen blad verloochent, en in zijn ene krant verzwijgt wat hij in zijn andere krant buiten alle proporties tot een ronduit oneerlijk bericht opblaast. Dat zo iemand het maakt als marketeer is niet verwonderlijk, als journalist zou hem zijn perskaart moeten worden ontnomen.

Wij, van het alleen in naam eerbiedwaardige opinieblad Knack, hebben een tip voor de raad van bestuur van Corelio: in plaats van zestig mensen buiten te gooien, zouden ze er beter één buitengooien en die negenenvijftig anderen houden. Financieel blijft dat hetzelfde en voor de kwaliteit is het twee keer winst.

In dezelfde uitzending van Phara zat er trouwens nog een tweede te liegen: den Baard, wie zal het verbazen. Alleen op de VRT blijven ze die kerel opvoeren als een politiek orakel. We spreken over de man dankzij wiens kundige leiding de socialistische partij bij de vorige verkiezing in één klap dertig procent van haar kiezers verloor en driehonderd werknemers moest ontslaan.

De man die de dag na die slachting zonder iemand te consulteren een nieuwe voorzitster en een nieuwe fractieleidster aanstelde. De nieuwe fractieleidster gaf nog tijdens de persconferentie over haar aanstelling haar ontslag, door middel van een briefje dat de geniale leider ook nog eens liet slingeren op een tafel waaromheen tien journalisten zaten. De nieuwe voorzitster moest aan een vernederende calvarietocht langs de afdelingen beginnen, en werd bij de verkiezing ei zo na afgetroefd door een onbekende.

di 1205

Deze slechtste Belgische partijvoorzitter ooit wordt niettemin nog steeds als een autoriteit beschouwd op de openbare omroep. Volgens hem hadden de socialisten nog nooit iemand van een concurrerende partij met een verkiesbare plaats of met geld proberen te lokken, en hij zeker niet.

Precies 48 uur eerder had hij wel drie basketbalspelers van Okapi Aalstar omgekocht. Op de vooravond van hun duel tegen Oostende! Men mag hier uit voorzichtigheid ook het woord ‘weggekocht’ gebruiken, maar alleen ‘omgekocht’ drukt precies uit wat is gebeurd.

Dat Oostende dankzij het ook in basketbal ongeëvenaarde leiderschap van den Baard een zoveelste desastreus seizoen heeft gekend, is een understatement. Twee jaar geleden had den Baard eindelijk gesnapt dat hij de sportieve leiding moest overlaten aan mensen die wél verstand van zaken hebben, en dat hij zichzelf moest beperken tot het enige wat híj kan: racketeering en afpersing. De manier waarop hij geld naar zijn basketclub sluist, kent in de sport zijn gelijke niet. Zowel van de privésector als van de overheid. Dit laatste bijvoorbeeld via Vlaamse en federale subsidies voor zijn nieuwe sporthal, of via bewezen schriftvervalsing met gesubsidieerde contractuelen. Een deel van dat vele geld sluist hij trouwens door naar zijn eigen huishouden via een riant salaris voor zijn derde of vierde vrouw Marijke Schaepelinck, op papier general coördinator van de club.

Die nieuwe structuur leverde Oostende meteen de landstitel op, maar dit seizoen vond den Baard dat hij het toch weer beter zelf deed. Gevolg: Oostende begon met zijn eerste zes (!) matchen te verliezen, nooit gebeurd, werd uit twee Europacups en uit de beker van België gezwierd, en speelde bij momenten zo slecht dat het pijn deed aan de ogen. De tweede uitoverwinning, en wedstrijden buitenshuis zijn een maatstaf, werd pas behaald op de zesentwintigste speeldag! Oostende had toen al vijftien nederlagen aan zijn broek, aan dat aantal kwam het onder Rudolf Vanmoerkerke niet eens in tien jaar. Den Baard kocht tijdens de lopende competitie nochtans acht (8!) nieuwe spelers bij, en drie coaches. Maar ondanks die blijkbaar onuitputtelijke budgettaire mogelijkheden, balanceerde zijn club op de rand van de totale vernedering.

Nu moet u weten dat ze in onze hoogste basketbalklasse slechts met negen zijn, en dan telden Pepinster en Gent wegens financiële problemen niet eens mee. Van de resterende zeven ploegen spelen er zes de play-off. Daar als enige uitvallen is dus een blamage zonder weerga. Tot op de allerlaatste speeldag bleef die blamage voor het ooit zo trotse Oostende een reëel gevaar.

Jammer genoeg zijn wij genoodzaakt geweest deze tekst vóór het weekend in te leveren, en moet u het zelf in de krant of op teletekst nakijken: mocht Oostende vorige zaterdag ook nog eens thuis tegen Basket Groot Leuven van Mijnheerke Klein Louis hebben verloren, dan hebben ze effectief de play-off gemist. Dat zou dan het allerdiepste dieptepunt zijn in het bestaan van de club. In het andere geval kunnen ze nog altijd kampioen worden, zo gek zit het ineen. Het volstaat dat den Baard nog een paar spelers omkoopt. Als Oostende in die play-off opnieuw tegen Aalst moet, is dat werk al gedaan.

Wat zich twee weken geleden heeft afgespeeld, is het grootste schandaal uit de toch niet bepaald onbesproken geschiedenis van het Belgische basketbal. Eén dag vóór de voor Oostende levensbelangrijke match tegen Okapi Aalstar heeft den Baard in hoogsteigen persoon de drie topspelers van Aalst een contract bij Oostende aangeboden, voor een veelvoud van wat ze nu verdienen. Tot dan toe hadden Oostende en Aalst dit jaar drie keer tegenover elkaar gestaan, drie keer had Aalst zonder discussie gewonnen. De vierde keer, één dag na het gesprek tussen den Baard en de drie spelers, verloor Aalst met 32 punten verschil en behield Oostende zijn kansen op de play-off. Toevallig, niet?

Nu speelt het toeval wel vaker een rol in het leven van den Baard. Een voorbeeld. In juli 2006 zorgden socialistische onderhandelaars ervoor dat ABX-Logistics werd verkocht aan de Britse groep 3i voor 80 miljoen euro, terwijl een Italiaanse groep die 340 miljoen euro wou geven niet eens mocht meebieden. In ruil voor die 80 miljoen ging de NMBS ook nog eens voor 110 miljoen euro engagementen aan, zodat 3i in de praktijk 30 miljoen euro kréég om ABX over te nemen. Op 13 december 2006 betaalde 3i een kapitaalsverhoging van… 30 miljoen euro bij Electrawinds, het paradepaardje van het Oostendse industriepark NV Plassendale waarvan den Baard toen al voorzitter was. En nog enkele maanden later werd den Baard voorzitter van Electrawinds zelf. ABX bleef al die tijd een gulle sponsor van de Oostendse basketclub.

U, wij kennen u een beetje, denkt dan spontaan aan corruptie, maar dat is verkeerd: het betrof hier toeval. Dat was het volgens den Baard ook in het geval van de drie Aalstenaars. Nog tijdens het seizoen spelers van een andere club benaderen voor een transfer is altijd op het randje en is in strijd met de afspraken tussen de profclubs, maar valt nog te vergoelijken. Maar dat doen met drie spelers van één en dezelfde club, en hen ook effectief een contract laten tekenen, uitgerekend de avond vóór je tegen diezelfde club een cruciale match moet afwerken, is op geen enkele manier nog goed te praten. Dit is regelrechte omkoperij en fraude van de laagste soort.

De officiële voorzitter van Oostende is Tuur Goethals van Delhaize, in een vorig leven nog bij Racing Mechelen. Dat hij dergelijke praktijken tolereert, is nog de grootste schok.

VR 15 05

Tijd voor de post. Mail ontvangen van een enthousiaste lezer, een zekere Rieke Jacobs. Eigenlijk gericht aan onze chef-Wetstraat:

‘Mijnheer de hoofdredacteur. Hoe verloopt een redactievergadering eigenlijk bij jullie? Waarschijnlijk heel rustig en totaal zonder inhoud, zo te zien aan de Knack van deze week. Wat moet u blij zijn dat Guy Verhofstadt terug is, zo kunnen jullie ‘operatie beschadiging’ weer opstarten, uw toch zo geliefkoosde bezigheid mijnheer de Hoofdredacteur. Zou er een relevante politieke analyse worden gemaakt over de man in kwestie, uw boekske zou nog enige waarde kunnen hebben. Nu niet en kan ik samen met zo vele anderen alleen besluiten: IK KAK OP KNACK. Zeg het maar door aan uw collega ‘ik-kak-op-knack-journalisten’ zoals Koen Meulenaere die niet eens weet wat echte satire is! Stop ermee, ga op pensioen. Het zou iedereen ten goede komen. Walgelijk!’

Altijd plezierig toch als de mensen je werk appreciëren. Als wij ons niet vergissen is Rieke Jacobs de architect, of de architecte, die het peperdure buitenverblijf van ex-premier Guy Verhofstadt in Toscane heeft verbouwd. Helemaal onbevooroordeeld spreekt hij of zij dus niet, en de door bOb Van Reeth kortstondig gewekte illusie dat architecten gecultiveerde mensen zijn, krijgt ook een kleine deuk. Maar anderzijds siert het de heer of mevrouw Jacobs om op te komen voor zijn of haar klant.

Ook een brief ontvangen van een ‘geschokte Leuvenaar’, wat een schoolvoorbeeld is van een pleonasme. De lezer had het kwalijke idee opgevat een briefwisseling met het Leuvense schepencollege te beginnen aangaande een zaak die ons niet aangaat. Kreeg een antwoord van Myriam Fannes, schepen van, en let nu goed op: senioren, stadsreiniging, openbaar groen en begraafplaatsen!

Eén ding moeten we toegeven: mijnheerke Louis is altijd een voorstander geweest van homogene bevoegdheidspakketten. In dezelfde optiek staat hij zelf in, u kunt het controleren op de website van de stad Leuven, voor verkeers- en parkeerbeleid, rampenbestrijding, bestrijding van ratten en ander ongedierte, en voor geestrijke dranken.

door Koen Meulenaere