Dertien afleveringen lang gaf Joke zonder schroom op de gelijknamige blog van Knacks boekensite inkijk in haar ministersdagboek. Maar op 11 november legde ze haar dagboek voorgoed in de linnenkast. Een uittreksel uit haar zwanenzang.
Toen ik vanmorgen opstond, had ik zoiets van nu heb ik toch wel zoiets van – laten we het noemen – twijfel. Ruim drie maanden vertrouw ik mijn intiemste beleidsdaden toe aan mijn dagboek, dat vervolgens wordt afgedrukt op de blogs van het weekblad Knack. De reacties van de mensen zijn zeer uiteenlopend.
Er zijn er die mij leuk vinden. Ik bén ook leuk. Er zijn er die boos worden en menen dat ik de sector ridiculiseer. En er zijn er die denken dat ik Meulenaere ben. Maar ik ben veel mooier dan Meulenaere. Er zijn er ten slotte ook die nog altijd niet weten dat ik een dagboek heb en mij, gelijk Fried’l Lesage onlangs, op de radio vragen of ik een dagboek heb.
‘Laat het allemaal over u heen waaien’, zei adviseur Hoet, ‘en neem een voorbeeld aan mijzelve. Welke kunstpaus heeft er ooit zoveel kritiek moeten slikken als ik?’ Adviseur Van Bastelaere, die nog jong is en onervaren, heeft dan weer een geheel andere mening. ‘Een minister komt verrassender uit de hoek als zij haar plannen niet vooraf ontvouwt in de gazet’, aldus mijn adviseur Letteren. ‘De bekendmaking van uw beleidsplan waaruit bleek dat er geen beleid is, was op dat vlak een voltreffer.’
‘Maar als ik nu eens in de plaats van een dagboekbeleid, waar ieder jong meisje van droomt, een kunstenbeleid voerde’, prikkelde ik mijn adviseurs. Voor de verantwoordelijke Waterbeheer was het moment aangebroken om een glaasje fris te serveren. ‘Een kunstenbeleid,’ mompelde adviseur Hoet, ‘daar zal Vlaanderen van opkijken, vooral na al die jaren nattevingerwerk van de koekjespisser.’ Ik maande adviseur Hoet aan tot matiging van zijn taalgebruik. Een minister van Cultuur moet nimmer afgeven op zijn voorganger, al is die dan nog een aangespoelde socialist.
Om uit de gordeliaanse knoop te raken belde ik Walter van den Broeck. ‘Zou het uw blad schade berokkenen in de zin van opgezegde abonnementen als ik mijn wekelijkse dagboekbijdrage stopzette?’ ‘Geenszins’, zei Walter. ‘Ten eerste moet ge bij onze kleine zijn en ten tweede verschijnt uw dagboek op de blogs, die iedereen gratis leest via het internet. Het is met uw dagboek een beetje zoals met uw beleid. Of het er is of niet maakt weinig verschil.’ Aan de ene kant vond ik het fijn dat nog eens een buitenstaander over mijn beleid repte, aan de andere kant was ik in mijn gat gebeten omdat er precies een beetje geringschattend over gesproken werd.
Ik sluit jou, mijn trouwe dagboek, en leg je behoedzaam in de linnenkast, naast de lavendel die mijn lakens de onweerstaanbaar frisse geur van de zonnige Provence bezorgt.
Joke
