De Amerikaanse tandarts Walter Palmer wordt wereldwijd de kop van Jut nadat de Britse krant The Telegraph bekendmaakt dat hij verantwoordelijk is voor de dood van de dertien jaar oude, beschermde leeuw Cecil.
Harriet Alexander (een van de drie The Telegraph-journalisten die Palmer opspoorden): Mijn collega Peta Thornycroft heeft jaren in Zimbabwe gewerkt. Zij ontdekte dat een Amerikaanse jager daar een beschermde leeuw had gedood. Zij kwam achter zijn naam en speelde die aan mij door. We stuurden een collega naar Palmers tandartsenkabinet in Bloomington (Minnesota, nvdr.) waar ze voor een gesloten deur bleef staan. Ik belde hem op, maar hij was niet op kantoor. Ik vertelde zijn medewerkster dat ik hem wou spreken over zijn reis naar Zimbabwe. Ik zei haar dat we wisten dat Palmer daar een beschermde leeuw had gedood. Ze beloofde dat ze hem zou verwittigen. Dezelfde dag nog mailde ik hem het hele verhaal, met als afsluitende vraag: ‘Wenst u hierop te reageren?’ We hoorden niets van hem, dus zijn we zonder zijn medewerking verder gaan spitten, waarna we het artikel aan onze advocaten voorlegden. Toen we het op 28 juli publiceerden, werd de hele wereld gek. Ons online-artikel brak alle records. Met vijf miljoen lezers is het het meest bekeken stuk uit de geschiedenis van de website van The Telegraph. Ook de artikels die erop volgden, werden massaal gelezen, becommentarieerd en gedeeld. Zo hadden we een exclusief interview met Theo Bronkhorst, de Zimbabwaanse jager die de faliekant afgelopen jachtpartij georganiseerd had. We zijn nog wekenlang zoet geweest met Cecil.
Hebt u Walter Palmer in de weken of maanden erna gesproken?
Alexander: Nee, het leek alsof hij van de aardbodem verdwenen was. Ik denk ook niet dat hij nu nog veel zin heeft in een gesprek met mij. (lacht) Hij praat met geen enkele journalist, maar heeft wel persberichten de wereld ingestuurd waarin hij stelt dat hij altijd in de overtuiging heeft geleefd dat hij deelnam aan een perfect legale jacht. Hij schuift alle schuld in de schoenen van zijn gids: Bronkhorst zou hem, zonder dat hij het besefte, meegenomen hebben naar een plek waar hij niet mocht jagen.
Palmer schoot Cecil met een kruisboog.
Alexander: Dat was compleet nieuw voor mij, maar blijkbaar zijn heel wat Amerikanen dol op jagen met pijl en boog. In het geval van Cecil werd er doelbewust een val gespannen. Ze hingen een stuk vlees in een boom en trokken hem zo uit het Hwange Nationaal Park aan. Ze moeten geweten hebben dat het beest beschermd was. Cecil droeg een halsband met een gps-zender en zat in een onderzoeksprogramma van de universiteit van Oxford naar leeuwengedrag. Of er nog andere leeuwen in de buurt rondliepen, waardoor Palmer zich vergiste en het verkeerde exemplaar neerlegde, weet ik niet. Wat wel vaststaat, is dat Cecil gedood werd buiten het park.
Wordt Walter Palmer nu vervolgd?
Alexander: Nee, hij is een vrij man. Voor de Amerikaanse justitie heeft hij geen misdaad begaan. De Zimbabwaanse overheid maakte in het begin veel misbaar. Ze wilden zogezegd dat hij uitgeleverd werd, maar ik heb geen weet van ook maar enig formeel initiatief om die uitlevering daadwerkelijk in gang te zetten. Maar zelfs als ze een aanvraag indienen, zal hij nooit uitgeleverd worden aan Zimbabwe, met zijn bedenkelijke mensenrechtenreputatie.
Theo Bronkhorst wordt wel vervolgd?
Alexander: Bronkhorst staat nu terecht. Hij pleit onschuldig, omdat volgens hem alle papieren in orde waren. Hij voelt zich de zondebok. De strategie van Bronkhorst is om de juridische discussie zo ingewikkeld mogelijk te maken. Hij vindt dat de discussie zou moeten gaan over wie de eigenaar van het land is waarop Cecil geschoten is. Volgens hem is de huidige eigenaar niet de echte eigenaar, omdat hij op een boerderij woont die een hele tijd geleden in beslag genomen is. Zo probeert hij er een politieke rechtszaak van te maken die draait rond landrechten en inbeslagnames van eigendom onder dictator Robert Mugabe.
Ondanks de bedenkelijke mensenrechtenreputatie blijft Zimbabwe een populaire jachtbestemming voor kapitaalkrachtige Amerikanen.
Alexander: Zeker, het is big business. Rijke Amerikanen gaan er graag jagen op de Big Five. Er zijn wel meer landen in zuidelijk Afrika waar je olifanten, neushoorns, leeuwen, luipaarden en buffels kunt neerleggen. Zimbabwe heeft echter een extra troef. Er is flink geïnvesteerd in de jacht op groot wild met de kruisboog.
Hebt u na publicatie van uw artikel bedreigingen gekregen vanuit het jachtmilieu?
Alexander: Nee, gelukkig niet. In de zes jaar dat ik als buitenlandcorrespondent voor The Telegraph werk, heeft dit artikel internationaal wel de meeste respons opgeleverd. Op het moment dat het verscheen, was ik nog gestationeerd in Londen. Niet lang daarna verhuisde ik naar New York. Mijn Amerikaanse collega’s wisten meteen welk vlees ze in de kuip hadden.
