N-VA-Kamerlid Zuhal Demir prijkt op de cover van P-magazine, met een pikante shoot in het parlement.

Zuhal Demir:Het parlement blijft al bij al een mannenbastion, een machobastion zelfs. Met die shoot wou ik daar als moderne feministe toch even binnenbreken. ‘Wij vrouwen zijn hier ook.’ Een statement dat toch niet onopgemerkt is gebleven. Al vond Cathérine Fonck (CDH) blijkbaar dat ik het parlement als instituut aantastte door die fotoshoot. Terwijl het zeer mooie en ook deftige foto’s waren: ik poseerde gewoon in avondkledij en toonde een klein beetje decolleté. Als CDH daar anno 2015 een probleem mee heeft, zegt dat meer over hen dan over mij. Ja, ik ben een politica. Maar ik ben ook een vrouw. Mag het even?

U was nooit bang dat het u zou blijven achtervolgen, zoals ‘de benen van Freya Van den Bossche’ dat jarenlang bij haar hebben gedaan?

Demir: Nooit. De reacties op straat waren haast uitsluitend positief, en in het parlement word ik er al lang niet meer op aangesproken. Op Twitter durft men er nog weleens naar verwijzen, zij het pas wanneer de zinnige argumenten uitgeput zijn. En daar kan ik best wel tegen. Anderzijds, vier jaar geleden had ik dit nooit gedaan want dan was het misschien wél blijven kleven. Maar ondertussen kennen de mensen me als een dossiervreter met inhoud. Trouwens, als Jean-Luc Dehaene destijds als premier op een mechanische stier mocht kruipen, zonder dat iemand over zijn ‘geloofwaardigheid’ repte, moet dit toch ook kunnen? En nogmaals, het was een zedige shoot, niet eens ‘let the beast go’.

Was het ook een manier om uw harde kantjes bij te vijlen als Iron Lady van de N-VA? Nog meer dan uw verschijning in P-magazine zal men u dit jaar herinneren om uw uitspraak over werklozen. ‘Als ze merken dat ze de rekening niet langer kunnen betalen, zullen ze harder hun best doen.’

Demir: Met mijn imago ben ik niet bezig. Ik kan inderdaad hard in debat gaan, maar dat ik de Iron Lady word genoemd, heeft meer met de wolligheid van de politiek te maken dan met mij. Als advocate heb ik altijd geleerd om duidelijk te zeggen waar het op staat, terwijl het een Belgische ziekte lijkt om veel woorden te gebruiken om toch helemaal niks te zeggen.

En wat die quote betreft: dat was ook de essentie van de studie die ik toen aanhaalde. Maar misschien ben ik toen té duidelijk willen zijn. Ik heb er nooit mensen mee willen kwetsen.

Hebt u opmerkingen gekregen uit allochtone hoek over de shoot? Wat vonden uw ouders ervan?

Demir: Mijn ouders zijn alevieten, vrijzinnigen, en hadden er geen enkel probleem mee. Conservatieve moslimmannen iets meer, in tegenstelling tot hun vrouwen, maar ik deed het dan ook niet voor hen.

U geeft begin 2016 uw mandaat als Antwerps districtsburgemeester op en verhuist weer naar Genk, om dichter bij uw zieke moeder te wonen.

Demir: Dat was geen makkelijke keuze. Ik woon in Antwerpen sinds mijn studies en onze districtscoalitie met Open VLD en Groen werkt zeer goed. In de partij is daar ook veel reactie op gekomen. ‘Je zat hier gebeiteld, maar trekt naar een CD&V-bastion waar we maar 18 procent scoren?’ Maar ik vond dat ik meer moest doen dan elke twee weken eens gedag zeggen met een half oog op de klok. Hoe belangrijk politiek ook is voor mij, familie is nog net iets belangrijker.