1/ De ramadan van Montasser

HUISELIJK GELUK, MAAR DE FRUSTRATIE KNAAGT: 'De Syriëstrijders moeten bij hun terugkeer keihard worden aangepakt.'

Vorige week begonnen de moslims aan de ramadan. Van zonsopgang tot zonsondergang wordt er niet gegeten of gedronken. Jihadi-onderzoeker Montasser AlDe’emeh gaat vier weken bij Vlaamse moslims langs om ’s avonds ‘het vasten te verbreken’.

Na een oproep op Facebook werd ik door een Syrisch gezin uit Lokeren uitgenodigd om ’s avonds samen te eten. De familie Aldaikh vestigde zich begin jaren negentig in België. Bij mijn aankomst bij hen thuis is vader Mohamed (47) in de tuin aan het barbecueën. Moeder Amina (41) strooit in de keuken kruiden op het vlees. In de woonkamer wacht ik met zoon Ahmed (16), broer Marwan (11), zijn oudere zus en rechtenstudente Farah (21), en nicht Rahaf (24), studente interieurvorming, op het moment dat er gegeten mag worden.

Mohamed ging bij zijn aankomst in België meteen in de handel in tweedehandskledij werken. Amina werkte in Syrië als advocate. Toen ze naar België kwam, was ze van plan te doctoreren maar dat ging niet door. ‘In Syrië was er altijd godsdienstvrijheid’, zegt Farah. ‘Als ik dat vandaag zeg, geloven de mensen me niet. Maar iedereen leefde in harmonie samen. Enkele jaren geleden hebben de Syrische rebellen familieleden van onze vrienden vermoord omdat ze na het uitbreken van de burgeroorlog andere politieke standpunten innamen. Iedereen moest eraan geloven: een gehandicapt meisje, een oude man. Ze zetten sommige beelden van die executies zelfs op YouTube, ze waren er nog trots op ook.’

Ahmed is zichtbaar teleurgesteld in wat er zich afspeelt in zijn land van herkomst. ‘Ik vind het jammer dat je hier alleen negatieve dingen te zien krijgt over Syrië. Het is een prachtig land. Op school probeer ik de andere leerlingen uit te leggen dat wij Syriërs niet willen dat mensen naar daar gaan om te vechten. Blijf daar toch weg, zeg ik dan. Ik ben blij dat ik in België woon. Ik voel me echt Belg.’

Het is tijd om te eten. Amina dekt de tafel. Er worden kippenbrochetten, groenten, soep en andere lekkernijen geserveerd. Ondertussen vertelt vader Mohamed dat er in de nabije toekomst een oplossing zal komen voor Syrië: ‘Syrië zal binnenkort weer één zijn.’ Rahaf gelooft er niet in. ‘Het land zal verdeeld worden. Ik heb geen hoop meer.’

De jongste zoon schenkt water. Taline (4) is het kleinste kindje thuis. Ze houdt een ballon vast, is zomers gekleed en lacht vrolijk. Er wordt veel gelachen. Vader gaat bidden terwijl zijn jongste dochter toekijkt. Daarna wordt er nog koffie, thee en taart geschonken. En toch: de frustratie knaagt. ‘Aleppo had zo’n mooi erfgoed. Alles is verwoest’, zegt Mohamed. Amina heeft nog een boodschap voor de Belgische overheid: ‘De Syriëstrijders moeten bij hun terugkeer keihard worden aangepakt. Ze mogen niet zomaar worden vrijgelaten.’ Maar dan flakkert het optimisme weer op. Hoe anders dan met een selfie met de hele familie?

‘Mensen geloven het niet, maar in Syrië was er godsdienstvrijheid.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content