Liever een wildvreemde in de voorzitterszetel van Open VLD

Gwendolyn Rutten, een ‘meer van hetzelfde’ compromisfiguur.

Ik hoor het Dirk Verhofstadt nog zeggen op een bescheiden ideologische avond van het lokale afdelingsbestuur: ‘Nog nooit is iemand gek geworden van te veel keuze aan konfituurpotjes in de supermarkt’. Ook het schril contrast tussen de trabandjes en het spectaculaire aanbod aan mooie wagens in het Westen moest ons tot voorbeeld dienen dat de ideologie van de keuze de juiste was.

Groot was mijn twijfel – want van verwondering kan ik hier echt niet spreken – toen de oude en nieuwe draken van de partijtop slechts één kandidaat naar voren zouden schuiven: een ‘meer van hetzelfde’ compromisfiguur. Zelfs de idee aan deze figuur een nog soms vernieuwende medekandidaat te koppelen werd opgegeven. Jong VLD ziet het juist: communistische partijen kunnen hier nog wat van opsteken!

In dit licht gezien maakt deze manier van werken zelfs de oproepingsbrief/mail grappig, die verklaarde iedereen die 500 leden achter zich te kunnen krijgen, een gooi kon doen naar het voorzitterschap. Verschillende keren vroegen vrienden en medeliberalen mij schertsend of ik geen kandidaat was. Ze wouden zelfs met plezier mijn kandidatuur onderschrijven, dat is, als hun lidmaatschap nog niet vervallen was. Ze zouden eens kijken in één of andere schuif of donker hoekje of ze hun lidkaart nog vonden…

Mooi toch, dat sommige mensen, anders erg kritisch, toch nog halvelings hadden verwacht nog een spoor aan democratisch gehalte in dit hele gedoe terug te vinden? Ik maakte me echter al een tijdje niet veel illusies meer. De zogenaamde ‘keuze’ die ons over een maand zal worden geboden verwondert mij (en velen met mij) eigenlijk niet meer.

Een ja, een nee of onthouding is wat in het aanbod staat: Een nee resulteert wellicht in een consulaat voor het leven voor de heer Verhofstadt, een positie die hij officieus wellicht toch reeds heeft geclaimd. Een ja brengt ons een kandidate waar het overgrote merendeel van de leden reeds enkele jaren geleden geen heil in zagen, en dit is voor velen nu niet anders. Onthouden of niet stemmen lijkt eigenlijk nog een fijne keuze, en de onverschilligheid een krachtig symbool of signaal aan de immer onveranderlijke partijtop (want geeft toe, ook de nieuwe mensen lijken op een bevreemdende manier geen enkel verschil te lijken maken, op een zeldzame uitzondering na), ware het niet dat meer van hetzelfde ons zo vreselijk beu was!

Ter nuance: ik denk niet dat mevrouw Rutten het slecht meent of niet op de hoogte is van dossiers en mensen. Alleen is dat niet wat we nodig hebben. Wat wij zoeken is niet een goede relatie en kennis van personen en dossiers waar toch al lang geen zuiver liberale lijn wordt gevaren. Wat wij zoeken is iemand met een visie, een échte liberaal. Liever een volslagen onbekende met enkele pure liberale ideeën, dan de non-keuze waar we vandaag voorstaan!

Loïc Moureau Bestuurslid LVSV Leuven Filosoof – Docent Hoger Onderwijs