Lance Armstrong blijft rekenen

Het is dus achter de rug, het grote interview van Oprah Winfrey met Lance Armstrong. Daarmee heeft de gevallen wielergod zich onderworpen aan het Amerikaanse ritueel van de Grote Televisiebiecht. Nu maar kijken wat het hem opbrengt.

We hebben ze al vaak gezien, dit soort biechtsessies. Amerika herinnert zich basketballer Kobe Bryant, die voor de camera’s door het stof moest voor zijn streng toekijkende echtgenote Vanessa, nadat hij in 2003 buitenechtelijke seks had gehad met een hotelmeid in Colorado.

Of er was het geval van golfer Tiger Woods, die in 2009 een hele reeks affaires opbiechtte. Zijn vrouw was er niet bij, want die had hem stante pede het huis uit gezet. Tiger liet zich dan maar bijstaan door zijn ma en riep de spirituele hulp van de Boeddha in.

De rij Grote Amerikaanse Televisiebiechten is lang: Olympische sprintster Marion Jones met haar eigen dopingschandaal. President Bill Clinton na zijn affaire met Monica Lewinsky. Ex-presidentskandidaat John Edwards die een kind maakte met een medewerkster terwijl zijn vrouw terminale kanker had. De homohatende televisiepredikant Ted Haggard die zelf een nicht bleek. En ga zo maar door.

Zo hoort dat in de Verenigde Staten van Amerika. Het vaste draaiboek voor gevallen celebrities vereist dat het publieke zuiveringsritueel volbracht wordt. En dat doe je bij voorkeur bij Oprah, Amerika’s nationale tante die zo’n begrip is dat ze geen achternaam meer nodig heeft.

Verplicht nummer

En dus ging ook Lance Armstrong te biechten, de man die alles jaren staalhard ontkende en iedereen die hem tegensprak met de grond gelijk maakte. Maar nadat hij door het Amerikaanse anti-dopingagentschap USADA en alle internationale instanties schuldig bevonden werd en zijn Gele Truien moest inleveren, ziet de wereld er voor hem heel anders uit. Dan moet zelfs de grootste kampioen op de knieën.

Waarom deed Armstrong het? Oprecht spijt? Financiële besognes nadat zijn sponsors hem dumpten? Een opportunistische zet om zijn schorsing ongedaan te maken zodat hij weer aan de slag kan als triatleet en toch nog een beetje van de financiële strop ongedaan kan maken?

Goeie vraag. Van belang is nu dat Armstrong zijn verplichte nummer heeft opgevoerd. Hij groef op aangeven van Oprah in zijn eigen psychologie en zei dat het allemaal begonnen was met zijn teelbalkanker en de fanatieke drang om te overleven en overwinnen die daaruit voortkwam. Hij heeft spijt. Hij gaat door een proces heen. Hij moet nog heel wat mensen bellen om zich persoonlijk te excuseren. Bij momenten leek het erop dat hij het hele twaalfstappenplan van de Anonieme Alcoholisten zou afratelen.

Maar wie gelooft die mens nog? De ‘money quote’, wat ons betreft, zat diep tegen de staart van de uitzending aan, toen Oprah begon over het onderzoek van het Amerikaanse gerecht tegen Armstrong dat om onverklaarbare redenen geseponeerd werd. Oprah wilde weten of hij de rechtsgang beïnvloed had. “Nee”, zei Armstrong zonder enige aarzeling, met de autoriteit van een man die in zijn leven heel wat zaken oneigenlijk beïnvloed heeft: “Dat is héél moeilijk te beïnvloeden.”

Staalhard belazerd

Om kort te gaan: Armstrong kwam over als wat je in Amerikaans Engels een ‘douchebag’ noemt: een onverbeterlijke klootzak. Hij gaf ook toe dat hij een klootzak geweest was. “Ik zou er alles aan gedaan hebben om te winnen”, zei hij.

Vraag is: wie zegt dat dat voorbij is? Het had er namelijk alles van weg dat Armstrong ook hier weer probeerde om de wereld naar zijn hand te zetten. Als de wereld zo lang aan je voeten gelegen heeft, is het wellicht moeilijk om het geloof af te schudden dat je dat kan.

Je kan veel zeggen over Lance Armstrong, maar niet dat hij geen overlever is. En dit zag er dan ook vooral uit als een oefening in overleven: met de rug tegen de muur blijven rekenen en redden wat er te redden valt. Als je de zaak al zo lang staalhard belazerd hebt en de psychologie hebt van iemand die zeven keer zonder verpinken voor honderden miljoenen mensen in het geel op het podium in Parijs heeft gestaan, goed wetende dat het allemaal fake is, dan kan deze vernedering er ook nog wel bij.

Griekse tragedie

Nogmaals: waarom? Om te beginnen omdat het je veel geld kan opbrengen, natuurlijk. Maar ook omdat ook dit weer past in wat Armstrong zijn “perfecte mythe” noemde. Van kankerpatiënt tot kampioen, dat is een Hollywoodfilm. Van kankerpatiënt tot kampioen tot alom uitgespuwde bedrieger is dat niet. Maar voeg er een finale aan toe waarin onze held eruit komt als een gelouterd man en je bent weer helemaal in Hollywood.

In de nabesprekingen op de Amerikaanse televisie vielen meteen de woorden ‘Griekse tragedie’. En zo is het maar net. Begin de rechten voor het boek en de film maar uit te tellen.