De Westhoek houdt van taal, poëzie en hedendaagse kunst. Watou werd inmiddels een uitbesteed “kunstenfestival” en “Lo10” vertoont als parcours de frisheid “eigen” aan plaatselijk engagement.
“Kunstenfestival” Watou is een culturele groentetuin geworden met een verzameling van uiteenlopende verhalen waarin spijtig genoeg maar weinig rode draad, passie of beklijvende momenten te bespeuren vallen.
Het inmiddels ruiterlijk gesubsidieerde “Watou – nieuwe outfit” met intendent Jan Moeyaert aan het roer die ook al met de vzw P’ART de Triënnale Beaufort aan Zee onder zijn hoede houdt is met deze tweede editie een “festival” (?) geworden dat al te veel richtingen uitgaat.
De liefhebbers van poëzie worden waar ze ook mogen en kunnen kijken in Watou met gedichten om de oren geslagen via “literaire slowfood”, een “zaplocatie (audio-visuele poëzie), “totemgedichten” en zelfs via “trottoirgedichten”. Of deze participatie-bevorderende strategieën het publiek een goede context bieden om voluit te genieten van poëzie laten we hier graag in het midden…
De Poëziezomer van Watou had in tegenstelling met het “Kunstenfestival” van vandaag één baas die een strak overzicht (be)hield en als een alchemist taal en beeld wist te navigeren tot soms onvergetelijke momenten.
Tien locaties
Niet minder dan 10 locaties zijn nu in het inmiddels toeristisch geworden dorp Watou het bonte schouwspel van wisselvallige kunst en poëzie waarin soms aartsmoeilijke thema’s en hermetische kunst de context ontvluchten van de zomer en het machtige omringende landschap, een bepalend landschap dat op uitzondering van de bijdrage van Oscar van den Bogaard ook in deze editie van weinig of generlei tel is.
Een locatie zoals “Grensland” verkommert nu met zielloze, minimaal geplaatste muurtjes met poëzie-posters en tekeningen geharkt rond de dichter Lucebert. Verderop komt de bezoeker in een soort “boekengrot” terecht als een oubollige pseudo installatie/presentatie waarin het beste “huist” van radio 1-figuur Friedl’ Lesage. Hier en daar staat nog in “Grensland” een monitor opgesteld en/of wordt een literaire documentaire geprojecteerd … slik.
Dan maar slenteren naar de plaatselijke Sint-Bavokerk waar amper één werk is te zien van Wim Delvoye. De sculptuur ligt op een enorme witte sokkel waardoor de context van kerk én sokkel een toekijkend nietig mens deze kunst nog meer in de sacrale sfeer laat en doet beoordelen. “Double Helix Crossed” (2009) is een inmiddels bekend en erg knap werk van Wim Delvoye waarin een Christus aan het kruis in een draaiende spiraalbeweging in brons is gegoten. Het is een prachtig zwart gepatineerd beeld dat vanzelfsprekend doet denken aan een doornenkroon maar ook aan Friese ruiters en aan prikkeldraad…
Het andere werk van Wim Delvoye staat aan de inkom van het kerkhof en leunt tegen de muur van de kerk. Opnieuw slaat de macht van de al te eenduidige context toe met een beeld dat al jaren schittert tegen een buitenmuur van galerie Deweer in Otegem. “Twisted Jesus” (2006) is een zeer straf beeld van een Christus aan het Kruis maar dan wel in een haast eindeloze “wrong” vorm gegeven gebaseerd op een digitale bewerking van een gewoon kruisbeeld.
Bergje zand
In het Blauwhuys weet auteur en kunstliefhebber Oscar van den Boogaard letterlijk de toeschouwers buiten te houden. Hij organiseert de blik van de bezoeker op een voyeuristische manier van op in het roze geschilderde trapjes die een intieme inkijk toelaten op video’s en op een mooie en subtiel tegen de zoldering van een stal aangebrachte regenboog van Frederik Van Simaey. Video’s van Manon de Boer en van de alhier weinig bekende Bastiaan Schevers worden in de stallen op monitor gepresenteerd. Vooral de video “Flutist” werkt in deze context aanstekelijk net zoals de auditief te beluisteren bespiegelende tekst over de liefde uit het boek “Inspiration Point, Zomerdagboek” (2004) van Oscar Van den Boogaard.
Kunstenaar Bastiaan Schevers liet ook een “bergje” zand aanrukken dat hier “ter beschikking” ligt en als een speelse ontdubbeling dienst doet van het prachtig heuvelend landschap.
De monumentale muurtekeningen van Rinus Van de Velde in een kelder gebaseerd op tekst van de Russische auteur Majakowski zijn een zeldzaam hoogtepunt op Watou 2010. Rinus Van de Velde maakte van de kelder van de brouwerij een zeldzaam monument waarin de tekeningen met houtskool teksten verdragen waarin de wazige onduidelijkheid de heldere motieven aanscherpen tot een forse uitnodiging tot pogingen tot “decodering”. Deze uitgelokte intense activiteit tussen lezen en kijken stuit hier op een muur van “open” mogelijkheden van interpretatie én inleving.
Cerebrale ceremoniemeester
In de lokalen van het rusthuis weet Honoré d’O (alsnog) de nodige magie in het Kunstenfestival Watou 2010 te draineren. Hij schittert hier als een soort cerebrale ceremoniemeester voor de andere kunstenaars wiens werk mooi en intiem is gepresenteerd in de voormalige studio’s van de rusthuisbewoners. Honoré d’O rolt als het ware “zijn” lopers uit voor de collega-kunstenaars door op de vloer tapijten te plaatsen gemaakt van plastieken buizen die worden gebruikt om de bedrading van elektriciteit te beveiligen. De begrippen verstrengeling, energie en ongeremde creativiteit blijven de fundamenten van Honoré’s artistieke démarches die nog steeds tot de meest tot de verbeelding sprekende… behoren uit onze weidse contreien.
Geniet hier ook van een aparte kamer die zich aandient als een baarmoeder… via een nauwe spleet kom je terecht in een ruimte waarin amper met die eerder geciteerde plastieken buizen een projectieveld werd bedacht voor een video die de sculptuur aanvult en animeert… Meesterlijk !
Op de radiatoren in de gang “groeien” plastieken sanseveria’s die volgens de kunstenaar af en toe eens aan een “verzorgingsbeurt” toe zijn … Het werk van de onbekende Nederlandse schilder Aukje Koks is een heerlijke revelatie in de context van dit Westvlaamse kunstenfestival. Zij brengt schilderkunst gebaseerd op objecten die eens straf geschilderd op canvas een filosofisch discours uitlokken dat dicht in de buurt blijft van de dialectiek van René Magritte.
Lo-Reninge
Wat verderop ligt een beetje verscholen Lo-Reninge, een parel van een prachtige stad (jawel!) waar al geruime tijd ook een tentoonstelling wordt georganiseerd door vrijwilligers maar qua belangstelling in de schaduw bleef haperen van grote broer Watou.
Initiatiefneemster Els Gryspeerdt: “Tijdens de vorige edities nodigden we kunstenaars uit die een kant en klaar beeld meebrachten naar Lo en het het op geschikte plaats zetten.
Nu zijn de kunstenaars écht begaan met de stad en de omgeving waar de kunst komt, wat betekent dat er in Lo nu wordt (na)gedacht over het samen-leven in het algemeen en dat is voor ons project én voor ons publiek een hele verademing. Het nieuwe project met het resoluut kiezen voor hedendaagse kunst opent van tal van nieuwe gedachten en ook mogelijkheden voor de toekomst”.
“Lo10” is vandaag een hedendaags, klein, sympathiek, bescheiden én gratis toegankelijk project (mét gratis publicatie) geworden rond een evenwichtig samen-gaan van kunst een poëzie. Het is een heel klein parcours rond de kerktoren waarbij de bezoeker niet wordt verplicht kilometers te lopen om iets te zien en/of te beluisteren.
Sensuele gedichten
“Lo10” valt vooral op met de selectie sensuele gedichten door Bernard Dewulf die hier worden afgedrukt op pancartes of eenvoudigweg met een druk op de audioknop via de diepe stem van Kristien Hemmerechts kunnen worden beluisterd . “Lo10” wist mede door toedoen van curator Rolf Quaghebeur (die in deze mooie streek woont) beroep te doen op de samenwerking van een aantal goede en bekende kunstenaars zoals Leo Copers, Steve Schepens, Tinka Pittoors en Georges Cuvillier.
Leo Copers stelt in de stadstuin het aangepaste werk “De Egelantier in de Nachtegaal” voor. Het is een straf werk waarin niets is wat het is. De zeldzame rozelaar staat omringd met luidsprekers waaruit niet de klank van de vogel maar een compositie weerklinkt van de Roemeense componist Dinicu wiens lied fel geliefd is bij Oost-Europese Zigeuner vioolvirtuozen.
Mooi om zien hoe een werk met tentakels naar de zigeunercultuur plots en willens nillens brandend politiek actueel kan worden geïnterpreteerd…. Steve Schepens is present met twee werken waar vooral de spierwitte porseleinen replica/afdruk van een kleine kartonnen doos indruk maakt op een zwarte sokkel in de plaatselijke kerk.
Grappig is ook de bijdrage van de Franse bamboo-kunstenaar Georges Cuvillier die op het stadsplein een bosje bomen bezette met ontwapenend jonge… bamboo-constructies en torenhoog in de bomen een onbereikbare hangmat monteerde.
Ander goed werk is te zien in de kelder van de plaatselijke VVV van Vadim Vosters die opvalt met een met het witte licht van verschillende diaprojectoren belicht schilderij van een wasserette. Verderop kom je op “Lo10” nog interessant werk tegen van onder anderen Robin Vermeersch, Tinka Pittoors en Nick Ervinck.
Luk Lambrecht
“Kuntenfestival Watou 2010” (**1/2) nog tot 5 september
“Lo10” (***) nog tot 30 september
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier