Klassiek: Samen spelen, samen delen (* * * *)

Is het vooraf afgesproken of doen ze het spontaan? De twee helften van het pianoduo Mephisto kijken elkaar liefdevol in de ogen, glimlachen en leggen dan pas, zelfverzekerd, de handen op de toetsen. De muziek vertelt de rest.

Het pianoduo Mephisto bestaat uit het echtpaar Katrijn Simoens (26) en John Gevaert (27). Geen van beiden zijn ze onbekenden in de muziekwereld. Zij is de pianiste van het Simoens Trio (met haar twee zussen), hij trad vorige lente in de schijnwerpers met zijn deelname aan de Koningin Elisabeth Wedstrijd, als jongste broer van Kim Gevaert… John profileert zich hoofdzakelijk als solist, Katrijn legt zich uitsluitend op kamermuziek toe. Maar waar hun beider werelden elkaar raken, is aan de piano. Met z’n tweeën aan één piano, daar gebeurt hét, zo kon ik zelf beoordelen tijdens een kort namiddagconcert in Wilrijk.

In Kasteel Steytelinck in Wilrijk speelde het pianoduo Mephisto, genoemd naar de Mephisto-wals van Liszt, ongeveer hetzelfde programma als in september op het Internationaal Concours Grieg in Oslo. Daar kaapte het duo de eerste prijs weg met de Symphonische Stukken op.14 van Grieg, de Sonata van Poulenc en de Rapsodie espagnole van Maurice Ravel. Voor het opgelegde werk van de Noor Kjell Mork Karlssen kregen ze een speciale onderscheiding, evenals voor hun Grieg-vertolking. Maar beginnen deden ze in Wilrijk met onbekend werk van Isaac Albeniz: de Pavane Capricho en de Aragon Fantasia. Vanaf de inzet van de Pavane sprak fierheid en ritmische precisie uit hun spel, beheersing zonder houterigheid. De klankontwikkeling was bestudeerd maar organisch, de virtuositeit steeds in functie van een integere expressie. Ook de programmakeuze zelf fascineerde. Wanneer hoorde u nog eens Poulenc in de concertzaal?? En wist u dat Albeniz ook voor piano vierhandig heeft gecomponeerd?

De akoestiek in het kasteel was spijtig genoeg kurkdroog, het plafond laag, de vleugel te ver open gezet en de bar beneden te luidruchtig, maar de imperfectie scheen hen niet te deren. Het gaf mij een dubbel gevoel: zijn ze te bescheiden om te klagen of te weinig ervaren om het te merken? In mijn dromen zie ik dit fantastische duo al aan een historisch instrument als een Erard, een Bechstein of een mooie Blüthner, in een helder klinkende ruimte, omgeven door stilte, in het gezelschap van een talrijk opgekomen publiek… Ik hoop nu al in stilte dat deze twee echt hun vleugels gaan uitslaan op grote hoogte, dat ze in de leer gaan bij de besten en toch vooral zichzelf mogen blijven.

Amper twee maanden na hun overwinning in Oslo wonnen Katrijn en John opnieuw een wedstrijd, dit keer het 5e Concours Internationale de Piano à Quatre Mains de Valberg, in de Franse Alpen. En dat voor een duo dat nog maar vier jaar sporadisch optreedt. Hoe kan zoiets? Het is al vaker gebleken dat gelijklopende werelden van echtparen, broers of zussen de beste en langst standhoudende pianoduo’s opleveren. Denk aan het duo Crommelynck of aan het onnavolgbare duo Tal-Groethuysen. Deze gehuwde koppels sloegen de vier handen levenslang in elkaar. Of denken we aan de zusjes Labèque of Pekinel die dezelfde “click” maakten. Samen lief en leed delen heeft zo zijn weerslag op het samen spelen. Het is grote emotie op een kleine oppervlakte. Het is kamermuziek in pocketformaat. Al musicerend voel je elkanders schouders en vingers. Die lichamelijke ‘spanning’ wil je niet met eender wie. Je kiest ervoor. En hoe.

Greet Van ’t veld

www.pianoduomephisto.be